Η Ώρα είναι περίπου 03:00. Ξημερώνει Κυριακή 17 Δεκεμβρίου. Το έτος είναι το 2023 που τελειώνει σιγά σιγά.
Μένω σε μια σοφίτα στη Χλόη της Καστοριάς. Πάνω από το φεγγίτη μου, μεσουρανεί ο πλανήτης Δίας. Αυτό το φωτεινό κοκκινοπορτοκαλι “αστέρι” που βλέπουμε όλοι τα βράδια, αλλά οι περισσότεροι ούτε καν ξέρουμε ότι δεν είναι αστέρι, αλλά ο μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος.
Ένα από τα μεγαλύτερα φεγγάρια του Δία είναι η Ευρώπη. Ενα φεγγάρι που έχει μια κρούστα πάγου χιλιομέτρων. Κάτω από αυτή τη κρούστα όμως εικάζεται και μάλλον ισχύει ότι έχει ωκεανό με αλμυρό νερό, περίπου σαν αυτόν της γης. Και μάλιστα πολύ περισσότερο νερό από αυτό που έχει όλη η γη.
Αδιάφορο όλο αυτό για τους περισσότερους. Και λίγοι θα διαβάσετε αυτό το post δεδομένου της ώρας που γράφεται και του περιεχομένου του.
Αλλά για μένα είναι μια ώρα μιας σημαντικής προσωπικής απόφασης.
Ασχολούμαι και παρακολουθώ την εξερεύνηση του διαστήματος από τα εφηβικά μου χρόνια. Ακόμα θυμάμαι την έκρηξη του Challenger κάπως αμυδρά στις παιδικές μου αναμνήσεις. Ακόμα θυμάμαι να δανείζομαι βιβλία από την βιβλιοθήκη του σχολείου με θέμα το διάστημα. Ακόμα έχω στη βιβλιοθήκη μου συλλεκτικά τα τεύχη από το “Περισκόπιο της επιστήμης” και το “Millennium”. Δύο περιοδικά που με έκαναν να εμβαθύνω περισσότερο στα μυστικά και την εξερεύνηση του διαστήματος. Που μαζί είναι εξερεύνηση της ύπαρξης. Είναι εξερεύνηση του ίδιου μας του εαυτού.
Έτσι έμαθα να είμαι ταπεινός και να δίνω αξία σε αυτά που πραγματικά αξίζει να αφιερώνομαι. Να μην κρατάω κακία σε κανέναν κι αν θυμώνω να έχω το θάρρος να συγχωρώ. Να έχω τεράστια αποθέματα υπομονής και να ζυγίζω τις αποφάσεις μου, αλλά όχι τόσο ώστε να τις αναβάλω. Ακόμα και οι λάθος αποφάσεις είναι αποφάσεις που πρέπει κάποτε να παρθούν.
Ήταν και είναι μεγάλο μάθημα για όσο ακόμα θα ζω αυτή η ενασχόληση που όσο κι αν φαίνεται να πεταει στον ουρανό, τελικα πατάει εδώ στη γη. Εδώ που ανήκουμε όλοι και είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε. Στο μοναδικό διαστημόπλοιο που μπορεί να μας κουβαλήσει στο σύμπαν και αντί να το φροντίζουμε, σπαταλούμε τους πόρους του και μαλώνουμε ανούσια μεταξύ μας.
Η NASA λοιπόν μέχρι το τέλος του έτους μαζεύει υπογραφές.
Είναι από αυτά τα κόλπα του marketing βέβαια για να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού. Και ήμουν πολύ αβέβαιος αν θα έπρεπε να ασχοληθώ με όλο αυτό. Όμως πήρα την απόφαση να υπογράψω κι εγώ ένα μήνυμα, που μαζί με άλλα πολλά ονόματα θα σταλεί στο διάστημα και σε αυτό το παγωμένο φεγγάρι του Δία που ακτινοβολεί από πάνω μου.
Μπορεί η εκτόξευση να αποτύχει, μπορεί κάτι να πάει στραβά και το διαστημόπλοιο να μη φτάσει ποτέ στην Ευρώπη. Μπορεί να φτάσει και να είναι μια αποτυχημένη αποστολή, μπορεί μέχρι το 2030 να μην υπάρχω εγώ. Μιας και κοντεύω μισό αιώνα ζωής. Κι αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός γι αυτό, μιας και πολύ φίλοι μου δεν κατάφεραν να φτάσουν μέχρι εδώ.
Πάντως όπως και να έχει θα νιώθω ότι ένα κομμάτι μου θα ταξιδεύει στον ουρανό. Όχι αυτόν τον ψεύτικο που λένε ότι μας περιμένει όταν πεθάνουμε. Αυτόν τον αληθινό που περιμένει να τον ανακαλύψουμε. Και απαιτεί όνειρα, προσπάθεια, αποφάσεις, αποτυχίες, υπομονή και κυρίως ΖΩΗ για να τον ανακαλύψεις.
Καλημέρα….
