Είναι πολλές οι μέρες που προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά, μη μπορώντας πραγματικά να πιστέψω πως ο άνθρωπος αυτός, ο φίλος θα τολμούσα να πω, με τον οποίο ήμουν σχεδόν κάθε μέρα μαζί, δε θα είναι ποτέ πια μαζί μου.
Δε μπορώ να πιστέψω πραγματικά πως δε θα πιούμε ποτέ ξανά το πρωινό μας καφεδάκι στο κεντρικό stand του κυλικείου, δε θα διδάξουμε ποτέ ξανά μαζί, δε θα συζητήσουμε επί παντός επιστητού ποτέ ξανά, δε θα δημιουργήσουμε ποτέ ξανά πράγματα βασισμένοι στη δίψα που είχαμε και οι δυο για δημιουργία, δε θα γελάσουμε ποτέ ξανά μαζί, δεν υπάρχει πια το ξανά μαζί. Το γραφείο σου, εκεί που μαζί με τον Λάζαρο ήσασταν σαν αδέρφια και κάναμε άπειρες συζητήσεις, θα είναι πλέον άδειο.
Όλες αυτές τις μέρες από τότε που έφυγε ο Στέλιος, αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι εικόνες μαζί του. Στιγμές, πολλές, διαφορετικές, ποτέ όμως άσχημες. Ο Στέλιος μου άφησε μέσα μου μόνο όμορφες εικόνες από εκείνον κι αυτή τη γλυκιά ανάμνηση θα έχω γι’ αυτόν για όσο ζω.
Τον γνώρισα την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να διδάσκω στο Τμήμα Πληροφορικής και Τεχνολογίας Υπολογιστών στην Καστοριά, τον Μάρτιο του 2008. Ένας άνθρωπος ο οποίος μου έκανε εντύπωση με την επιβλητική του εμφάνιση από την πρώτη στιγμή. Μακριά μαλλιά, μούσια, ένας γνήσιος ροκάς, όπως εγώ. Άψογες οι πρώτες εντυπώσεις. Σε επίπεδο επαφής όμως, η σχέση μας ήταν σε τελείως τυπικό επίπεδο για πολλά χρόνια. Ένα απλό καλημέρα, καλησπέρα, γεια, και τέλος. Όσο κι αν προσπάθησα να σπάσω τον πάγο, ο Στέλιος κρατούσε τις αποστάσεις.
Μερικά χρόνια έπειτα, όταν ξεκίνησε η ουσιαστική μας συνεργασία, με τη συνδιδασκαλία μαθημάτων, τότε η σχέση μας με τον καιρό μετασχηματίστηκε, μεταμορφώθηκε σε κάτι τελείως διαφορετικό. Χρόνια πολλά συνεργασίας σε μαθήματα που κατείχαμε από τις σπουδές μας και οι δυο, σε μαθήματα που δώσαμε τελικά τον καλύτερό μας εαυτό, μας έφεραν ιδιαίτερα κοντά ως ανθρώπους, συνεργάτες, αλλά κυρίως ως φίλους. Φίλους ιδιόμορφους, όχι σαν αυτό που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Δεν βγήκαμε ποτέ παρέα για καφέ, ποτέ για ποτό, μία μόνο φορά για φαγητό σε μια μεγάλη παρέα. Ήταν μια ιδιότυπη φιλία που δημιουργήθηκε από τα κοινά μας χαρακτηριστικά, σε μεγάλο βαθμό από τα κοινά μας βιώματα, αλλά και τα κοινά, καθημερινά πράγματα που αγαπούσαμε. Σπουδάσαμε παραπλήσια αντικείμενα, πήγαμε για μεταπτυχιακά και οι δυο στην Αγγλία για την οποία τόσα πολλά είπαμε και τόσο γέλιο ρίξαμε με τις εμπειρίες που κουβαλήσαμε πίσω στην Ελλάδα, και βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο τελικά.
Με τη συνεργασία μας στο μετερίζι της διδασκαλίας τον γνώρισα και με γνώρισε πολύ καλά. Προσπαθούσαμε κι αγωνιούσαμε για να δώσουμε την ίδια μας την ψυχή στα παιδιά που είχαμε στα χέρια μας. Τα παιδιά τα αγαπούσαμε σαν να είναι δικά μας παιδιά, τα πονούσαμε, τα στηρίζαμε, το βοηθούσαμε, τα καταλαβαίναμε και χαιρόμασταν υπέρμετρα με κάθε τους επιτυχία, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν ήταν αυτή. Μιλήσαμε άπειρες ώρες για τρόπους που θα μας επέτρεπαν να προσφέρουμε καλύτερη ποιότητα εκπαίδευσης, νέους τρόπους προσέγγισης στα παιδιά, νέα εργαλεία και μεθόδους για να φτάσουν αυτά τα παιδιά στη γνώση. Και μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία, φυσικά ήρθε και το προσωπικό επίπεδο. Κουβέντες καθημερινά για τη μεγάλη μας αγάπη τη μουσική, την τεχνολογία, την πολιτική, τον κοινωνικό στίβο, την παιδεία, τη φύση και την ερασιτεχνική γεωργία στην οποία επιδιδόμασταν και οι δυο. Και μέσα σε όλα αυτά, προέκυψε και η έρευνα. Το ερευνητικό πεδίο μας έδωσε τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε από κοινού πράγματα, να οραματιστούμε, να γεμίσουμε ενθουσιασμό και όνειρα, κάτι που πραγματικά ήρθε και μας συμπλήρωσε ως επιστήμονες. Ώρες πολλές να σχεδιάζουμε με τον Στέλιο και τον Λάζαρο, ώρες πολλές με προβληματισμούς, ανταλλαγή γνώσεων και απόψεων.
Για πάνω από δέκα χρόνια διδάσκαμε μαζί, στο ίδιο εργαστήριο, το ίδιο μάθημα. Έξι ώρες συνεχούς διδασκαλίας, κάθε εβδομάδα του εξαμήνου για πάνω από δέκα χρόνια. Η συνεργασία μας είχε φτάσει σε τέτοια απίστευτα επίπεδα, που λειτουργούσαμε σαν καλοκουρδισμένη ορχήστρα. Για πολλά χρόνια το μάθημα αυτό μας έδινε τον τίτλο του καλύτερου διδάσκοντα στο τμήμα μας, με βάση την αξιολόγηση των φοιτητών και των φοιτητριών. Ήταν απίστευτο το πάθος που μας έβγαζε το μάθημα αυτό, και ήταν απίστευτα τα αποτελέσματα που είχε στα παιδιά. Εξουθενωτικό, αλλά απολαυστικό ταυτόχρονα.
Ο Στέλιος δεν ήταν τελικά αυτός που θεωρούσα τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας. Δεν ήταν αυτός, που σχεδόν οι περισσότεροι που τον έχουν ανταμώσει χωρίς να έχουν επαφή μαζί του, θεωρούν. Ο Στέλιος ήταν ένας άνθρωπος καλλιεργημένος, με απίστευτες γνώσεις, ένας άνθρωπος ευαίσθητος, με άποψη, με πάθος για όλα αυτά που του άρεσαν, με ήθος και χωρίς ίχνος κακίας για οτιδήποτε. Δεν τον άκουσα ποτέ αυτά τα 16 χρόνια που τον γνώριζα να μιλήσει άσχημα για κανέναν, να δείξει ότι έχει κακία μέσα του για οτιδήποτε και για οποιονδήποτε. Ποτέ.
Σήκωσε αδίκως υπέρμετρα μεγάλο βάρος και στον επαγγελματικό του χώρο, αλλά και στον οικογενειακό, με τον πρόωρο χαμό του πατέρα του. Έναν χαμό που του στοίχισε πραγματικά. Έχασε έναν πατέρα για τον οποίο ήταν πραγματικά υπερήφανος και ήταν προφανώς το πατρικό πρότυπο το οποίο έχασε τόσο νωρίς. Παρόλα αυτά κράτησε. Κράτησε ως την τελευταία στιγμή σαν βράχος, όπως και η όψη του έδειχνε κατά σύμπτωση, σε όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε. Κράτησε με αξιοπρέπεια και συνείδηση των καταστάσεων με ζηλευτό τρόπο.
Και τώρα τέλος. Ένας χαμός που μόνο εύκολος δεν είναι. Ένας χαμός ενός ανθρώπου με άλφα κεφαλαίο, τόσο νωρίς και τόσο άδικα. Σε μια περίοδο που ασκούνταν καθημερινά, είχε περιορίσει το βάρος του, είχε ηρεμήσει σε μεγάλο βαθμό από τα ιδιαίτερα επώδυνα προβλήματα που είχε με τη μέση του, επαγγελματικά ήταν μια χαρά, τη δουλειά την είχε πλέον φιλοσοφήσει και δεν τον προβλημάτιζε πλέον σε μεγάλο βαθμό, ενώ κάναμε και την έρευνά μας που του έδινε κι εκείνου όραμα και κίνητρο για το μέλλον.
Το σκληρό μας ροκ Στελάρα θα γίνει πλέον λυπητερή μπαλάντα. Το γέλιο μας, όσων σε γνωρίσαμε και σε ζήσαμε πραγματικά, δε θα είναι ποτέ το ίδιο. Η απώλειά σου είναι μεγάλη και αναρωτιέμαι πως θα την αντέξει η μητέρα σου, την οποία υπεραγαπούσες και φρόντιζες με περισσή αγάπη, αλλά και ο αδερφός σου, τον οποίο τόσο θαύμαζες και αγαπούσες. Θα ζήσεις όμως μέσα στην καρδιά μας και στη μνήμη μας, κι αυτό δεν πρόκειται να φύγει ποτέ.
Θα σε θυμάμαι για πάντα ρε φίλε.
Δημήτρης Φωτιάδης
