Η αλήθεια είναι πως το τελευταίο διάστημα έχω μεγάλη διάθεση για διάβασμα. Κυριολεκτικά χάνομαι στη μαγεία της ανάγνωσης, νιώθω σαν να έχω επιστρέψει σε μια αλλοτινή εποχή, τότε που είχα την πρώτη εκείνη ονειρεμένη επαφή με τα βιβλία. Τότε που έμαθα να τα αγαπώ και από το νου μου να μην τα βγάζω.
Κάπως έτσι, με πολύ θετική προδιάθεση πήρα να διαβάζω και τη νουβέλα του Αντώνη Παπαδόπουλου “Ελευθερία είναι σκοινιά κομμένα”
Από το ξεκίνημα ακόμα αυτής της νουβέλας εστίασα στο ύφος. Λογοτεχνικό, λατρεμένο… με παρέσυρε. Πόσο πολύ αγαπάω αυτό το γράψιμο…
Και ύστερα ήταν οι περιγραφές; Εκεί να δεις πόσο όμορφα έχουν μεταφερθεί στο χαρτί. Ένιωθα σαν να βρίσκομαι εκεί κοντά, δίπλα στους πρωταγωνιστές του βιβλίου, να βλέπω τη σπηλιά όπου υπήρχαν κάποτε βραχογραφίες, τον δροσερό ποταμό, τον καταρράκτη… αλλά και εκείνον τον μουντό τοίχο… τον τοίχο που μπορεί να δώσει χρώμα στα όνειρά μας, έτσι από το πουθενά, από ένα πινέλο που ζωγραφίζει με τα χρώματα της αθωότητας.
Ένα παιδί, ο Αλέξης, φεύγει λοιπόν από την πόλη και πηγαίνει διακοπές στο χωριό του (πόσο από εμάς δεν έχουμε βιώσει αυτή την υπέροχη αίσθηση;), ένα χωριό με τους δικούς του κανόνες, με τους δικούς του ρυθμούς και με τις δικές του προκαταλήψεις… ένα χωριό που έχει λογιών λογιών ανθρώπους… τον Στάθη του, τον Στελάκη του… τον Στελάκη του;
Ναι τον Στελάκη που είναι αλλιώτικο παιδί. Δεν ονειρεύεται. Κάνει ή δεν κάνει ό,τι του προστάξει η στιγμή. Το αλφαβητάρι της ζωής του δεν έχει ύψιλον, ήτα ή ωμέγα. Δεν έχει τόνους, δεν έχει ορθογραφία και κανόνες. Δύσκολο να τον καταλάβει κανείς! Στο χωριό δηλαδή, κανείς δεν τον είχε καταλάβει. (από το οπισθόφυλλο).
Κι ο Αλέξης; Ο Αλέξης άραγε θα τον καταλάβει;
Και κάπως έτσι ξεκινάει μια ιστορία… μια ιστορία που πολύ με συγκίνησε, που με έβαλε σε σκέψεις και μ’ έκανε να χαμογελάσω.
Τελικά, ναι, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΙΝΙΑ ΚΟΜΜΕΝΑ (βέβαια καμιά φορά όπως βλέπουμε στο βιβλίο μπορεί να είναι και τα δεμένα).
Κι όταν τα σκοινιά είναι κομμένα, στους ώμους των ανθρώπων είναι περασμένα τα φτερά της ελπίδας… και τα χέρια κάποιων φίλων.
Και ναι, καλή κι η ορθογραφία, δε λέω, αλλά καλύτερη η αλήθεια. (από το βιβλίο).
Ένα πολύ διδακτικό βιβλίο που μπήκε στην καρδιά μου.
Καστοριά – Νέο βιβλίο: “Ελευθερία είναι σκοινιά κομμένα” του Αντώνη Παπαδόπουλου
