Κάθε ξημέρωμα, στο χωριό Φλαμπουράρι του Ανατολικού Ζαγορίου, μέσα στο κρύο και τον παγετό πολλές φορές το χειμώνα, ο 14χρονος Αλέξανδρος ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του και βγαίνει στον πλάτανο της πλατείας. Το ρολόι δείχνει 06:45. Εκεί, τον περιμένει το μικρό λεωφορείο και το καθημερινό πρωινό δρομολόγιο για το σχολείο ξεκινά. Ύστερα από 56 χιλιόμετρα, θα φτάσει στο Γυμνάσιο Χρυσοβίτσας Μετσόβου. Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, δεν είναι εύκολο. Ο δρόμος είναι στενός και με στροφές. Στη διαδρομή προς το Γυμνάσιο, το σχολικό θα περάσει από πέντε χωριά για να πάρει ακόμη 7 μαθητές.
Ο Αλέξανδρος είναι μαθητής της 3ης Γυμνασίου. Είναι η θέλησή του για μάθηση, που οπλίζει τη νεανική του ψυχή με την αντοχή.
«Θέλω να γίνω δάσκαλος. Θαύμαζα τους δασκάλους μου στο Δημοτικό. Θέλω να προσφέρω γνώσεις και να διδάσκω το μάθημα, με αγάπη, σεβασμό και κατανόηση. Να πάω σε απομακρυσμένα χωριά, για να προσφέρω ό,τι έδωσαν οι δάσκαλοι μου σε έμενα». Αυτά είναι τα λόγια του Αλέξανδρου στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Τον συναντήσαμε στο σπίτι του στο Φλαμπουράρι, μόλις είχε επιστρέψει στις 4 το απόγευμα, από το σχολείο. Ένα χαρούμενο χαμογελαστό παιδί, που η σχολική του ζωή, από τότε που ξεκίνησε το νηπιαγωγείο, είναι κάθε μέρα η ίδια.
Οι γονείς του 14χρονου, Μαρία Βαρσάνη και Χρήστος Βλαχιώτης, δεν εγκατέλειψαν ποτέ το χωριό τους. Εργάζονται εκεί, για να μπορέσουν να μείνουν στον τόπο τους. Στο Φλαμπουράρι ζουν 22 κάτοικοι και ο Αλέξανδρος είναι το μοναδικό παιδί στο χωριό. Η ζωή του δεν μοιάζει με εκείνη των συμμαθητών στα αστικά κέντρα, στις κωμοπόλεις ή τα κεφαλοχώρια. Είναι μια ξεχωριστή, ιδιαίτερη περίπτωση μαθητή, που δίνει έναν καθημερινό αγώνα.
«Είναι δύσκολα, αλλά προσπαθώ», λέει. «Γυρίζω αργά στο σπίτι. Πρέπει να διαβάσω, να προλάβω όλα. Κοιμάμαι νωρίς 9 το βράδυ. Έχω συνηθίσει τόσα χρόνια, από το νηπιαγωγείο. Αυτή είναι η ζωή μου εδώ». Η συζήτηση μαζί του, αποκαλύπτει ένα παιδί που χαίρεται με αυτά τα ελάχιστα που έχει στο χωριό. Η μητέρα του θα μας πει, πως στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του, ασχολείται με τον υπολογιστή του ή ένα playstation που αγόρασε ο ίδιος με τα χρήματα που μάζευε από τα κάλαντα. Κάποιες φορές, μπορεί να βγει στην πλατεία, να παίξει με την μπάλα ή τα ξερά φύλλα από τα πλατάνια. Ο Αλέξανδρος, περιμένει με χαρά τα Σαββατοκύριακα, όχι γιατί δεν θα έχει σχολείο, αλλά γιατί στο χωριό, ανεβαίνει μια οικογένεια από τα Γιάννενα με δύο παιδιά. Είναι οι φίλοι του, το παιγνίδι, η παρέα που έχει ανάγκη.
«Δεν θα ήταν άσχημο να είμαι στα Γιάννενα να βγαίνω με συμμαθητές. Αλλά τι να κάνουμε;» λέει με νεανικό αυθορμητισμό.
Το μάθημα στο σχολείο τελειώνει στις 14:10. Η διαδρομή για την επιστροφή ξεκινά και ο Αλέξανδρος φτάνει στο σπίτι στις 15:30. Δύο φορές την εβδομάδα, κάθε Τρίτη και Παρασκευή, πρέπει αμέσως να ετοιμαστεί για να κατέβει στα Γιάννενα για το φροντιστήριο Αγγλικών. Τις ημέρες με τις μεγάλες παγωνιές το μάθημα θα το κάνει διαδικτυακά, καθώς ο δρόμος είναι επικίνδυνος τις βραδινές ώρες, αναφέρει η μητέρα του, ενώ ο πατέρας Χρήστος Βλαχιώτης επισημαίνει, πως η αγωνία της οικογένειας για το παιδί είναι καθημερινή, λόγω του κακού οδικού δικτύου και των δύσκολων συνθηκών του χειμώνα.
«Ο δρόμος είναι επικίνδυνος, στενός με στροφές, χωρίς προστατευτικά, με φθαρμένη άσφαλτο. Δεν έχει γίνει καμία παρέμβαση από όταν φτιάχτηκε από τη χούντα του Παπαδόπουλου», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Το Φλαμπουράρι του Ανατολικού Ζαγορίου, είναι ένα όμορφο πετρόχτιστο χωριό στα 1000 μέτρα υψόμετρο, 36 χιλιόμετρα ΒΔ του Μετσόβου, που απλώνεται μέσα σε δάση οξιάς και μαύρης πεύκης.
Μ. Τζώρα/ΑΠΕ
