Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος – Κυριακή Οἰκογένειας 2024
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἡ οἰκογένεια εἶναι ἕνας μικρόκοσμος μέσα στόν μεγαλόκοσμο. Καθώς γεννιόμαστε καί μεγαλώνουμε, πρῶτα γνωρίζουμε τόν Θεό καί τόν κόσμο μέσα στήν οἰκογένειά μας καί μετά ἀνοιγόμαστε στήν μικρή καί τήν παγκόσμια κοινωνία.
Πρῶτα γνωρίζουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσα στήν οἰκογένειά μας, ὅταν ἡ οἰκογένεια συνδέεται μέ τήν Ἐκκλησία, μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, μέ τό ἅγιο Χρίσμα, μέ τήν θεία Εὐχαριστία καί μέ ὅλα τά ἄλλα Μυστήρια.
Ἡ οἰκογένεια, στήν ὁποία μεγαλώσαμε, εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Ἡ συζυγία εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός δημιούργησε τόν Ἀδάμ καί σέ κάποια στιγμή τοῦ ἔδωσε ὡς δῶρο τήν γυναίκα, τήν Εὔα. Ὅταν ὁ Ἀδάμ εἶδε τήν γυναίκα, εἶπε: «Τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καί σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μου» (Γέν. β΄, 23).
Ἀκολούθησε ἡ πτώση καί ἡ ἔχθρα τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναίκα. Ὅμως στήν Ἐκκλησία μέ τό Μυστήριο τοῦ Γάμου, γίνεται πάλι ἡ ἐπανένωση, ὁπότε ὁ ἄνδρας νά θεωρεῖ τήν γυναίκα του ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ σέ αὐτόν καί ἡ γυναίκα νά θεωρεῖ τόν ἄνδρα της ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ σέ αὐτήν, καί ἡ ἀγάπη πού πρέπει νά ὑπάρχει μεταξύ τους στήν πραγματικότητα νά εἶναι μιά ἀνταλλαγή τῶν δώρων.
Βέβαια, συνδέεται ἡ ἀγάπη καί μέ τόν σταυρό. Ἡ ἀγάπη ὡς ἔκφραση εὐγνωμοσύνης στόν Θεό, ἀλλά καί ὡς σταυρική ζωή. Ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει ὅτι αὐτό εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ καί ὄχι δικό του καί ὅτι δέν μπορεῖ τό δῶρο τοῦ Θεοῦ νά τό ἀχρηστεύει καί νά τό ἀπολυτοποιεῖ. Δέν πρέπει νά τό εἰδωλοποιεῖ καί νά παραμένει προσηλωμένος στό δῶρο καί νά τό ἐκμεταλλεύεται, ἀλλά νά ἀγαπᾶ τό δῶρο μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε ἀπό τό δῶρο νά ἀνάγεται ὁ νοῦς του στόν Θεό.
Αὐτό φαίνεται καί στήν γέννηση τῶν παιδιῶν, ἀφοῦ τά παιδιά εἶναι καρπός τῆς ἀγάπης τῶν συζύγων καί εἶναι πραγματικά δῶρα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι πρέπει νά τά αἰσθάνεται κανείς καί δέν πρέπει νά τά ἀπολυτοποιεῖ οὔτε νά τά εἰδωλοποιεῖ οὔτε νά στηρίζεται ἀποκλειστικά σέ αὐτά, ἀλλά βλέποντας τά παιδιά νά ἀνάγεται ὁ νοῦς πρός τόν Θεό καί νά εὐχαριστεῖ τόν Δωρεοδότη. Εὐγνωμονοῦμε τόν Θεό, μεγαλώνουμε τά παιδιά ὡς δῶρα τοῦ Θεοῦ καί τά ἀντιπροσφέρουμε στόν Θεό.
Ἡ σχέση μας ἀπέναντι στόν κόσμο καί σέ ὅλα τά ὁποῖα μᾶς περιβάλλουν δέν πρέπει νά εἶναι ἁπλῶς σχέση διανοητική οὔτε σχέση συναισθηματική οὔτε, πολλῷ μᾶλλον, σχέση ἐμπορικῆς συναλλαγῆς πού νά συνδέεται μέ τά πάθη τῆς φιλοκτημοσύνης, τῆς φιλαργυρίας, τῆς φιληδονίας, ἀλλά περισσότερο νά εἶναι σχέση καί ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, νά κυριαρχεῖ ἡ εὐγνωμοσύνη στόν Θεό, γιατί Αὐτός μᾶς ἔδωσε αὐτά τά δῶρα.
Αὐτό τό δῶρο τοῦ Θεοῦ, τήν Οἰκογένεια, τιμᾶ σήμερα, ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας.
Ὅπως ἔχει ἀνακοινωθεῖ, ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας καθιέρωσε μιά ἀπό τίς Κυριακές τοῦ Ἰανουαρίου ὡς Κυριακή τῆς Οἰκογένειας, μέ ἀφορμή τήν ἑορτή τῆς Ἁγίας Οἰκογένειας τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ἐκτός ἀπό τόν ἴδιο τόν Μέγα Βασίλειο, ὁ πατέρας του Βασίλειος, ἡ μητέρα του Ἐμμέλεια, καί πέντε ἀπό τά ἀδέλφια του, Γρηγόριος Νύσσης, Πέτρος Σεβαστείας, Ναυκράτιος, Μακρίνα καί Θεοσέβεια ἀνεδείχθηκαν Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά καί ὁ παππούς του, ὁ πατέρας τῆς Ἁγίας Ἐμμέλειας, ἦταν Μάρτυρας, καί ἡ γιαγιά του ἡ Μακρίνα ἦταν Ὁσία Μαθήτρια τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θαυματουργοῦ.
Ἔτσι, αὐτή ἡ Ἁγία οἰκογένεια δέν ἀπετέλεσε ἁπλῶς δῶρο τοῦ Θεοῦ στούς γονεῖς καί στά παιδιά, ἀλλά ἔγινε δῶρο τοῦ Θεοῦ στήν Οἰκουμένη, ἀφοῦ ὅλα τά μέλη της προσφέρθηκαν στόν Θεό καί στόν ἄνθρωπο.
Θέλουμε καί μέ τόν τρόπο αὐτό, νά στηρίξουμε τόν εὐλογημένο θεσμό τῆς οἰκογένειας, πού δέχεται συντονισμένα κτυπήματα ἤ συντονισμένη ἀδιαφορία στίς ἡμέρες μας καί στήν πατρίδα μας.
Θέλουμε νά στηρίξουμε τούς γονεῖς, πού μάχονται γιά τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν τους, μέσα σέ πολιτιστικά καί κοινωνικά περιβάλλοντα ἐξόχως ἀντιοικογενειακά.
Νά στηρίξουμε ἀκόμη ὅσους νέους ἐπιθυμοῦν τήν δημιουργία οἰκογένειας, ἀλλά διστάζουν νά τό κάνουν, γιατί δέχονται πιέσεις καί ἐκφοβισμό ἀπό τίς παράξενες κοσμοθεωρίες πού προβάλλονται καί ἀπό τίς ἀφιλόξενες συνθῆκες τοῦ σύγχρονου τρόπου ζωῆς.
Θέλουμε νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό καί γιά τό δῶρο Του αὐτό, τήν οἰκογένεια, μέσα στήν ὁποία μεγαλώσαμε. Καί ἄς Τόν παρακαλέσουμε νά προστατεύει τίς οἰκογένειες, μέσα στίς ὁποῖες τά παιδιά βλέπουν τό φῶς τοῦ κόσμου, γεύονται τῆς στοργῆς τῶν γονέων τους καί μαθαίνουν νά προσεύχονται καί νά ἀγαποῦν τόν Χριστό.
Ἄς παρακαλέσουμε τόν Θεό, οἱ νέοι μας νά βλέπουν τήν οἰκογένεια ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ, ὅπως πράγματι εἶναι, καί ὄχι ὅπως τήν παραμορφώνουν τά πάθη τῶν ἀνθρώπων.
Μέ θερμές πατρικές εὐχές
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Καστορίας Καλλίνικος
