Κάθε βιβλίο που διαβάζεις, είναι και ένα ταξίδι που κάνεις. Μπορεί ο/η συγγραφέας να σου δείχνει τη διαδρομή, να σε βάζει στο κλίμα, να σου δίνει τις περιγραφές, εσύ όμως, ο αναγνώστης, είναι που… με τα δικά σου μάτια βλέπεις, που με τις δικές σου σκέψεις ερμηνεύεις την ιστορία που σου δίνεται.
Ένα τέτοιο ταξίδι, τόσο όμορφο, μόλις τελείωσε για μένα. Μεταφέρθηκα πίσω στον χρόνο, στην επαρχία της Γαλλίας, και είδα λίγο μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, δυο οικογένειες οινοποιών, με αριστοκρατική καταγωγή, αυτές των Αντουάν Κρισέλ και Ντανιέλ ντε Λέσλι να ευημερούν, να δένονται μεταξύ τους με ισχυρούς δεσμούς φιλίας και σεβασμού.
Κάποτε οι άντρες των δύο αυτών οικογενειών, οι ΄΄κεφαλές΄΄ τους, μετά τις ιδανικές ζυμώσεις που κάνανε για να πετυχαίνουν την εξαιρετική ποιότητα του κρασιού τους, σκέφτηκαν πως θα ήταν πολύ ωραίο, οι δύο οικογένειες να έρθουν ακόμα πιο κοντά. Και ναι, τα δεσμά ενός γάμου θα μπορούσαν να συνυφάνουν ένα κοινό, λαμπρό μέλλον για τους απογόνους. Μόνο που δεν προέβλεψαν πως η μοίρα, η μοίρα βλέπει τα σχέδια των ανθρώπων και γελά.
Γιατί; Γιατί δεν είναι το αίμα που ενώνει τους ανθρώπους. Είναι η αύρα των ψυχών που, σαν αόρατη κλωστή, τους δένει μεταξύ τους… σβήνοντας τον χρόνο και την απόσταση. (Από το οπισθόφυλλο).
Και κάπως έτσι, από την επαρχία της Γαλλίας και τ’ αμπέλια με τον γλυκό καρπό, που ξίνισε με τα χρόνια, με το γλυκό χυμό των σταφυλιών που σε μεθούσε αλλά και σε τρέλαινε κιόλας, αφού παρακολουθήσουμε τις περιπέτειες των διαδόχων εκείνων των δύο αντρών, ερχόμαστε στο σήμερα. Στην κοπέλα που κληρονομεί μέρος της περιουσίας τους, αλλά όχι μόνο αυτή. Η Αλεξία είναι καταδικασμένη να τη συντροφεύουν οι εφιάλτες και μια μαύρη σκιά, που την παίρνει στο κατόπι και αδιάκοπα την κυνηγά.
Το βιβλίο αναφέρεται σε κάποιες μάχες που δεν κερδίζονται, όσο και να παλέψεις, όσο και να ματώσεις, είναι κάποια φρούρια που παραμένουν απόρθητα και κάποιες πόρτες που δεν μπορείς να ανοίξεις, γιατί κανένα από τα κλειδιά που κρατάς δεν θα μπορέσει να τις ξεκλειδώσει. Αλλά εσύ να το παλεύεις για ν’ ανοίξουν. (Από το οπισθόφυλλο).
Στο μυθιστόρημα ΨΥΧΗΣ ΚΛΩΣΤΗ βλέπουμε πόσο εύκολα μπορεί να ξεπέσουν πρόσωπα που τα είχαν όλα, πόσο εύκολα ξεφτίζουν τα όνειρα και πως ανατρέπονται οι ζωές κάποιων που από ψηλά θα βρεθούν πολύ χαμηλά (αλλά και το αντίθετο). Τις εμμονές, τα λάθη και τα πάθη των ανθρώπων.
Βλέπουμε όμως και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Τη μετάνοια, τη συγχώρεση, την αλήθεια που μπορεί να πληγώνει αλλά συνάμα και να λυτρώνει. Το μεγαλείο της ψυχής, την αλληλεγγύη, την ενσυναίσθηση…
Αλλά βλέπουμε και κάτι άλλο. Τη δύναμη της αγάπης.
Η αγάπη, που μπορεί να γίνει οδηγός, για να σε βγάλει από έναν αδιέξοδο δρόμο, μέσα από το βαθύ σκοτάδι, που μπορεί να σου χαρίσει το φως για να βγεις από έναν κόσμο άγνωστο, τρομακτικό, εκεί όπου η ζωή σου μοιάζει να αρχίζει από το μηδέν, ίσως και ακόμη πιο κάτω.
Και τελικά αυτό που κρατάω από το υπέροχο αυτό βιβλίο είναι πως ναι, πρέπει να μάχεσαι για να νικήσεις. Πού ξέρεις, μπορεί και να τα καταφέρεις. Και ας μην είναι η πιθανότητες πάντα μαζί σου.
Καλό βράδυ! Μια πολύ όμορφη βδομάδα εύχομαι να ξημερώσει για όλους μας.
