Είναι εντυπωσιακή η απλοϊκότητα με την οποία προσεγγίζεται η σχολική επιθετικότητα και βία από τους υπεύθυνους της πολιτικής αρχής του αρμόδιου για τα σχολικά θέματα υπουργείου. Και είναι εξοργιστικό ότι, προϊόντος του χρόνου, αυτή η απλοϊκότητα μετασχηματίζεται σε πλάνη που ανα-τροφοδοτεί τις αθλιότητες του εκφοβισμού και της βίας στους χώρους των ελληνικών σχολείων. Και, παραπέρα, επεκτείνεται και δηλητηριάζει τη νεολαία της ελληνικής κοινωνίας ασταμάτητη.
Όπως θα μας έλεγε, κλείνοντας το μάτι, ο Χομπς, η εκδήλωση της βίας είναι μια κανονική ανθρώπινη συμπεριφορά ενός ατόμου υποκείμενου στο φυσικό νόμο και ευρισκόμενου στη φυσική κατάσταση. Αιτία της εκδηλούμενης βίαιης συμπεριφοράς είναι ο φόβος του θανάτου, ο φόβος της εξόντωσης από το άλλο πρόσωπο και σκοπός η οντολογική αυτοσυντήρηση με τη χρήση κάθε εφικτού μέσου. Και σε αυτή την κατάσταση δεν υπάρχει ισχυρός και ανίσχυρος, δεν υπάρχει κανένας δισταγμός, αλλά όλοι στρέφονται βίαια εναντίον όλων.
Η σχολική βία είναι κατά βάση κοινωνική βία της κοινωνίας του σχολείου, της οποίας πλήρη μέλη είναι οι έφηβοι της ελληνικής κοινωνίας ως κοινωνοί της σχολικής κοινωνικής ζωής, της σχολικής κοινότητας, δηλαδή μιας κοινότητας με μορφή οργανωμένης πολιτικής κοινωνίας. Σε αυτή την σχολική οργανωμένη κοινωνία οι έφηβοι μαθητές προσέρχονται παραδίδοντας τη φυσική εφηβική τους κατάσταση στα πλαίσια μιας κοινωνικής συμφωνίας που θα τους διασφαλίσει όλα τα κοινωνικά αγαθά, την ασφάλεια, την ευμάρεια, τις κοινωνικές συναναστροφές, την ευγένεια, τη γνώση, την ευμένεια. Οι έφηβοι μαθητές απεκδυόμενοι την ατομική τους ιδιότητα διεκδικούν τα δικαιώματά τους, πια ως υποκείμενα, καταθέτοντας την προγενέστερη φυσική ατομική τους κατάσταση στην Αρχή της σχολικής πολιτικής κοινωνίας.
Κάθε περίπτωση εκδηλούμενης βίας με αφόρμηση στο σχολικό περιβάλλον μπορεί να εξηγηθεί από τη διολίσθηση του έφηβου μαθητή στην προγενέστερη ατομική κατάσταση και μπορεί να συμβαίνει, εκτός από τις ιδιοπαθείς μεμονωμένες μη κανονικές περιπτώσεις, στο περιθώριο της αθέτησης από την πλευρά της Αρχής των δεσμεύσεων για τη διασφάλιση των κοινωνικών αγαθών.
Σήμερα, ο Λεβιάθαν της ελληνικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας αδιαφορεί συνειδητά ή μετά μωρίας για την κοινωνική πραγματικότητα της εκπαίδευσης στα ελληνικά σχολεία. Η σχολική ζωή ορίζεται, οργανώνεται και κρίνεται με όρους της οικονομίας υπακούοντας πειθήνια στις απαιτήσεις του ανεξέλεγκτου πολιτικά καπιταλισμού. Από τη μια επιδιώκονται και κυριαρχούν αρχές και αξίες, όπως ο ανταγωνισμός, η ατομικότητα, η βαθμοθηρία, η δαιμονοποίηση του ευάλωτου και του ελλειμματικού και από την άλλη υπονομεύονται και υπολείπονται τα κοινωνικά δικαιώματα των υποκειμένων μαθητών , όπως η πραγματική γνώση, η κοινωνική σχολική ειρήνη και ασφάλεια, η κατανόηση και η πραγματική αποϊδρυματοποιημένη συμπερίληψη και η γνωριμία με το άλλο πρόσωπο.
Όσο ο Λεβιάθαν της ελληνικής εκπαίδευσης αγνοεί την κοινωνική διάσταση της εκπαιδευτικής σχολικής πραγματικότητας και οι περί αυτόν «εξυπνάκηδες» αγνοούν τη σπορά της βίας. στα ελληνικά σχολεία θα δρέπουν τις αθλιότητες της σχολικής βίας και προϊόντος του χρόνου θα εξαθλιώσουν την ελληνική νεολαία και κοινωνία. Αυτό που είναι απαραίτητο εξάπαντος να γίνει είναι αλλαγή της πολιτικής αντίληψης για την εκπαίδευση των ελληνόπουλων προς τη κατεύθυνση μιας δημοκρατικής παιδείας με κοινωνικό και ανθρωποϋποκειμενικό χαρακτήρα.
Ο Χρήστος Κωτσόπουλος είναι εκπαιδευτικός, Φιλόλογος MEd., μέλος του Δ.Σ. της Ε.Λ.Μ.Ε. Καστοριάς, μέλος του τομέα Παιδείας του ΚΙΝ.ΑΛ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ.
