Αλλαγή για την ακαδημαϊκή κοινότητα και για τις τοπικές κοινότητες
Του Θωμά Γκουντόπουλου
Το τελευταίο διάστημα υπάρχουν πολλά ζητήματα στην επικαιρότητα και ένα εξ αυτών είναι η δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων μέσω της αναθεώρησης των άρθρων 16 και 28 που έφερε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προς ψήφιση στις 8/3.
Τι σημαίνει ωστόσο αυτή η αλλαγή κατά αρχήν για την ίδια την ακαδημαϊκή κοινότητα και εν συνεχεία για τις ίδιες τις τοπικές κοινότητες και πόλεις ;
Πρώτα από όλα το ζήτημα της υποχρηματοδότησης αναγκάζει πολλά δημόσια ακαδημαϊκά ιδρύματα-κυριως της επαρχίας-σε ρόλο κομπάρσου παρά τις όποιες προσπάθειες γίνονται να παραχθεί έργο και φυσικά για τους ίδιους τους φοιτητές οι οποίοι βλέπουν την προσπάθειά τους να διακριθούν σε ένα υγείας περιβάλλον στο οποίο πέρασαν με το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων να υποβαθμίζεται σταδιακά δημιουργώντας σπουδαστές δύο ταχυτήτων-μιας και τα μη κρατικά θα λειτουργούν με όρους αγοράς και κατά συνέπεια δημιουργείται ανισότητα.
Στο δεύτερο ερώτημα μπορεί να φαντάζει ιδανικό για κάποιους το μη κρατικό πανεπιστήμιο ωστόσο η εμπειρία με τα ιδιωτικά κολέγια και ιεκ δείχνουν πως πιο πολύ θα βλάψει τον δημόσιο χαρακτήρα καθώς και την ποιότητα του έργου που θα μπορούσε να παράξει το δημόσιο πανεπιστήμιο ειδικότερα αυτά της επαρχίας όπως για παράδειγμα αυτό της Καστοριάς που διαθέτει 4 τμήματα (επικοινωνίας και ψηφιακών μέσων, μαθηματικό, οικονομικό και πληροφορικής) τα οποία θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στην τοπική οικονομία μέσω συνεργασιών που θα μπορούσε να κάνει το πανεπιστήμιο με την εκάστοτε πολη ή με αυτά του εξωτερικού.
Αντ’ αυτού προτιμήθηκε η εύκολη λύση και μάλλον πιο συμφέρουσα δηλαδή το να πληρώνουν δίδακτρα οι σπουδαστές σε μια περίοδο ακριβείας σε μια εποχή μεγάλης ανεργίας και επίσης την ίδια περίοδο που αρκετοί τελειόφοιτοι προτείμουν να φύγουν για το εξωτερικό για περαιτέρω σπουδές μιας και δεν υπάρχει η ανάλογη ανταπόκριση της αγοράς και δημιουργούνται ανισότητες-ποσο μάλλον όταν θα μπούνε στην εξίσωση αυτοί του μη κρατικού.
Ωστόσο γιατί τόσος ντόρος για αυτό το θέμα και γιατί αντιδρά τόσο έντονα η φοιτητική κοινότητα καθώς επίσης και η εκπαιδευτική;
Ως τεταρτοετής πλέον φοιτητής που ξανά έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις με τα από 13 χρόνια το 2020 επί κορονοιου σίγουρα δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση την υποβάθμιση της προσπάθειας μου ως μελλοντικός εργαζόμενος στον τομέα του ψηφιακού μάρκετινγκ σε σύγκριση πάντα με κάποιον που θα βγει από μη κρατικό πανεπιστήμιο με μικρότερη βάση εισαγωγής και ίσως διαφορετικές συνθήκες μιας και στο τμήμα μου παρά τις προσπάθειες όλων μας -ειδικότερα των καθηγητών/καθηγητριών μας-για κάτι καλύτερο τα πράγματα δεν είναι πάντοτε εύκολα. Αντί καταγραφής των ζητημάτων για παράδειγμα εγκαταστάσεων, υποστελέχωσης ή και εξοπλισμού για βελτίωση των σπουδών μας ακούμε για τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Φαντάζει λογικό και επόμενο λοιπόν φοιτητές,καθηγητές και εκπαιδευτικοί να αντιδρούν και σε αυτό δεν έχει να κάνει με κόμματα ή παρατάξεις αλλά για την ισονομία στην εκπαίδευση για τις ίσες ευκαιρίες μετέπειτα και φυσικά για την ίδια την δημόσια παιδεία που θα έπρεπε να αποτελεί αγαθό για ποτέ και όχι προνόμιο για λίγους και συγκεκριμένους.
