Έφυγε από τη ζωή ο ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος Χρήστος Ήργες με καταγωγή από τη Λιθιά (βιογραφικό)

Έφυγε από τη ζωή ο Λιθιώτης, Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος, Χρήστος Ήργες του Νικολάου και της Καλλιόπης, σε ηλικία 84 χρόνων.
Ο Ήργες Χρήστος συνέδεσε το όνομά του, με τη δημιουργία μεγάλων κατασκευαστικών έργων, στην πρώην Γιουγκοσλαβία και την Λιβύη, με σπουδαιότερο την κατασκευή της Λαϊκής Όπερας των Σκοπίων, που ξεκίνησε η ανέγερσή της, στα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Ο Ήργες Χρήστος γεννήθηκε στην Λιθιά, την 7η Νοεμβρίου που 1940. Σε ηλικία οκτώ χρόνων, μεταξύ 7-10 Μαρτίου του 1948, άφησε τη γενέτειρά του, και κατέφυγε με τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του, Αναστάση και Σιδέρη, συνοδεία τεσσάρων «Μανάδων», μαζί με άλλα 64 Λιθιωτόπουλα, ηλικίας 2-14 χρόνων, στην Ουγγαρία.
Στη Βουδαπέστη βρέθηκε την 10η Απριλίου του 1948. Εκεί είχαν καταφτάσει, το τετραήμερο 7-10 Απριλίου του 1948, περίπου 1.000 παιδιά του ελληνικού εμφυλίου, από τις περιοχές της Φλώρινας και της Καστοριάς. Πέρασε από τα γνωστά λουτρά του Szecheneyi της Βουδαπέστης,  στα οποία, τα παιδιά του ελληνικού εμφυλίου, υποβάλλονταν σε εξονυχιστική απολύμανση και ιατρικές εξετάσεις.

Μεγάλωσε στους παιδικούς σταθμούς του Iskasenger, του Huges και του Dig, όπου ολοκλήρωσε τα σχολικά και γυμνασιακά χρόνια. Διδάχτηκε και έμαθε τα ελληνικά και τα ουγγρικά από Έλληνες και Ούγγρους εκπαιδευτικούς. Το 1953 επανενώθηκε στο Dohanygyar, στο γνωστό καπνεργοστάσιο-καταυλισμό των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων, με τον εξόριστο πατέρα του, που ζούσε στο Ζγκόρτζελετς της Πολωνίας. Στα φοιτητικά χρόνια μετακινήθηκε στη Βουδαπέστη και έζησε στα κολέγια (φοιτητικές εστίες) που είχε οργανώσει η ελληνική προσφυγιά της Ουγγαρίας.  Σπούδασε, με ουγγρική κρατική υποτροφία, στην Πολυτεχνική Σχολή της Βουδαπέστης, στο τμήμα των Ηλεκτρολόγων-Μηχανολόγων.
Μετά την αποφοίτησή του, εργάστηκε στην Ουγγαρία, μέχρι το 1968.
Ακολούθησε η μετακίνησή του, στα Σκόπια, της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, όπου ζούσε ο πατέρας του, και ο μεγαλύτερος αδερφός του, ο Σιδέρης, από το καλοκαίρι του 1963.
Εργάστηκε 37 χρόνια  στις αυτοδιαχειριζόμενες κατασκευαστικές εταιρείες της πρώην Γιουγκοσλαβίας που δραστηριοποιούνταν στο εσωτερικό και το εξωτερικό.  Συμμετείχε σε μεγάλα κατασκευαστικά projects του εξωτερικού, με κέντρο  την Βεγγάζη της Λιβύης.
Έζησε για περισσότερα από 30 χρόνια, ως άπατρις, χωρίς ιθαγένεια, κάτι που του στέρησε την ελεύθερη επίσκεψη στην Ελλάδα ή σε άλλες χώρες.
Επισκέφτηκε για πρώτη φορά, μετά τον Μάρτιο του 1948, την Λιθιά, τον Αύγουστο του 1981. Ακολούθησαν άλλες δύο «επισκέψεις», με το καθεστώς των ειδικών αδειών. Μετά το 2004, μπορούσε να επισκεφτεί τη  γενέτειρά του, χωρίς τους περιορισμούς που είχαν επιβληθεί, μεταπολεμικά, στους Έλληνες πολίτες, πολιτικούς πρόσφυγες, του εμφυλίου πολέμου, 1946-1949. Έζησε μέχρι το τέλος του βίου του, στο προάστιο Μάτζαρι,  έξω από τα Σκόπια.
Απεβίωσε την 6η Φεβρουαρίου του 2024 και ετάφη στον οικογενειακό τάφο των Κοιμητηρίων του Μάτζαρι των Σκοπίων.