Για μένα μείζονος σημασίας, για εσάς μπορεί να είναι λίγο υπερβολικό, ήσσονος σημασίας. Μιλώ για μια μικρή εδώ και χρόνια ιεροτελεστία
Συγκεκριμένα κάθε φορά τον Μάρτιο που ανεβαίνουμε σε μία κορυφή (από τα μέσα του μηνός προς το τέλος του) κρεμάω σε ένα δέντρο τον μάρτη μου, αναπολώντας τις παλιές αναμνήσεις και τα παλιά παραμύθια, τα όνειρα που κάναμε μικροί ,αυτά που μας έλεναν μικρούς, οι γονείς και οι παππούδες μας ότι αν βάλουμε το μάρτη στο δέντρο, θα το πάρει το χελιδόνι να κάνει φωλιά ή κάποιο πουλάκι που το χρειάζεται. Σε εμάς θα φέρει τύχη.
Αυτά για μένα είναι μια μαγική πλευρά της ζωής. Μπορώ με ένα μικρό ύφασμα να φέρω τύχη στο χελιδόνι να κάνει φωλιά να κάνει οικογένεια, χελιδονάκια και ταυτόχρονα να έχω και εγώ τύχη.
Σήμερα βέβαια τα πράγματα έχουν αλλάξει, έχουμε γίνει πιο κυνικοί, πιο ρεαλιστές. Μπορεί λοιπόν να μη σκέφτομαι και εγώ τα ίδια από όπως τότε. Παρόλα αυτά όμως σκέφτομαι ότι η τύχη, η καλοτυχία, η καλή σύμπτωση αν θέλετε καλύτερα, είναι πάντα ψηλά για τον άνθρωπο υπεράνω των πάντων. Γιατί χωρίς τύχη δεν πάμε πουθενά. Πρώτα χρειαζόμαστε δουλειά, χρειαζόμαστε κόπο, ενέργεια χρειαζόμαστε κούραση αλλά προπάντων χρειαζόμαστε τύχη.
Για αυτό κιόλας ανά τον κόσμο υπάρχουν τόσες εκδηλώσεις και τόσες παράξενες προτροπές τελετές υπέρ της θεάς τύχης. Υπάρχουν τόσες προκαταλήψεις, μάγια, καλότυχες, υπάρχουν ματιασμένοι, δεμένοι από κατάρες και …τυχεροί.
Ο άνθρωπος λοιπόν έχει ανάγκη από την τύχη, εγώ προσωπικά σας λέω σήμερα ότι ναι έχω ανάγκη και εγώ σαν άνθρωπος να θέλουν να έρχονται καλά στη ζωή μου, να έχω τύχη ευχόμενος όμως ταυτόχρονα στους δικούς μου στους γνωστούς μου και σε εσάς να έχετε και εσείς τύχη στην ζωή σας.
Το δεύτερο που θέλω να πω είναι για την μέρα της συγχώρεσης.
Η συγχώρεση που ήτανε ένα …πανέξυπνο έθιμο των παππούδων μας. Για να μπορέσουν να βρουν ένα τρόπο με τον οποίο θα σβήσουν και να μηδενίσουν αν θέλετε το …κοντέρ των αντιπαραθέσεων, καθιέρωσαν αυτό το έθιμο. Διότι η ζωή έχει αντιπαραθέσεις, έχει κόντρες, έχει και μαλώματα όλο τον χρόνο,αλλά…. σήμερα τέλος.
Ήταν μία ευκαιρία ο καθένας να γυρίσει σπίτι και να ζητήσει συγχώρεση. Πρώτα βέβαια από τον πατέρα του και τη μητέρα του και κατ’ επέκταση και τα αδέρφια, τους συμπεθέρους, συγγενείς, γνωστούς που ήταν εκεί μέσα και όχι μόνο. Αυτό έλιωνε τον πάγο, που σημαίνει ότι κάποιο στιγμή οι μαλωμένοι άνθρωποι μπορούν να ξαναγυρίσουν στην προηγούμενη κατάσταση, από την απομόνωση και την απόσταση, από τη σιωπή, στη νορμάλ φυσιολογική ζωή.
Για αυτό λοιπόν δεν είναι απλή μέρα η ημέρα της συγχώρεσης. Έτσι κι αλλιώς αλλάζει ο κόσμος και μόνο σε μερικές περιπτώσεις, σε μερικές οικογένειες παραμένει αυτό το ωραίο έθιμο σαν μία αξία. Φανταστείτε όμως να επανέλθει στην κοινωνία μας πόσο καλό θα κάνει; Πόσοι φίλοι, αδέλφια, γνωστοί συμπεθέροι θα ξαναμιλήσουν;
Αυτά και Καλή Σαρακοστή και καλή …τύχη σε όλους.
Ε, και αν μπορείτε συγχωρέστε με!
Βασίλης Κωνσταντίνου
