Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου: Θεατρικά έργα του Δημήτρη Μάνου που έχουν ανέβη στη σκηνή

Τα έργα του Δημήτρη Μάνου που έχουν ανέβη στη θεατρική σκηνή

Βιώνοντας την δυστυχία της επαρχίας, μέσα από πραγματικές και φανταστικές τραγωδίες, δεν μπορεί παρά να φθάσει, στην καταγγελία κάθε καταπίεσης  ―κοινωνικής και θεσμικής― κανείς, αφού το λίγο της ευτυχίας  μένει αφανές και μετέωρο, ασύλληπτη υποψία, σχεδόν,  μπροστά στον όγκο των καθημερινών συναλλαγών καθώς τα κατεστημένα πρότυπα ακρωτηριάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις…

Δ.Μ

…Το θεατρικό έργο “Η ΠΑΡΘΕΝΑ” παρουσιάστηκε από την θεατρική σκηνή “ΠΟΛΥΤΕΧΝΟ” σε σκηνοθεσία  Δ. Ιωακειμίδη και Σκηνικά Κουστούμια Τάσου Ζωγράφου.

Τους ρόλους ερμήνευσαν οι ηθοποιοί:

Γκάρυ Βοσκοπούλου

Δημήτρης Ιωακειμίδης

Μπέττυ Θεοφίλου

Σωτήρης Τσόγκας

Το έργο απασχόλησε όλον τον ημερήσιο και περιοδικό Αθηναϊκό τύπο. Χαρακτηρίστηκε δε, ως το καλύτερο θεατρικό έργο των τελευταίων χρόνων (Βάιος Παγκουρέλης – Θάνος Κωτσόπουλος)

*

“…Ένας νέος ταλαντούχος θεατρικός συγγραφέας ανεβαίνει στο προσκήνιο και δεν υπάρχει αμφιβολία, πως το έργο του θα δημιουργήσει εκπλήξεις, τόσο για την σύλληψή και την πλοκή του, όσο, ιδιαίτερα, για τον διάλογό του, έναν διάλογο που σε κρατά δεμένο στο κάθισμά σου, αυξάνει το ενδιαφέρον από σκηνή σε σκηνή, που διατηρείται ως το τέλος…

… Πάνω απ’ όλα ο Δημήτρης Μάνος ξέρει να ΓΡΑΦΕΙ θέατρο. Γνωρίζει από σκηνική οικονομία. Δεν πλατειάζει…

… Σκηνές, εικόνες λιτές, ανθρώπινες. Λόγος σταθερός, εσώψυχος, βγαλμένος μέσα από την αλήθεια, την πραγματικότητα της ανθρώπινης ζωής…

… Πήρε τρία πρόσωπα και τα κίνησε πάνω στη σκηνή, με κύριο στοιχείο τον λόγο, που διανθίζεται με ένα πικρό χιούμορ κάπου κάπου, ίσως για να απαλύνει τον θεατή από την γεύση της δραματικής υφής του έργου…

… Το μήνυμα του συγγραφέα χαρακτηρίζεται από πολιτισμένη σκέψη, ωριμότητα σύλληψης,  ευγενικά αισθήματα, και λογική ορθοφροσύνη…

… Προτείνω, υπεύθυνη, στο θεατρόφιλο κοινό, να παρακολουθήσει αυτό το κοινωνικό έργο. Είναι από τα έργα που προκαλούν πολυήμερες συζητήσεις και ερεθίζουν τη σκέψη…

Περσέας Αθηναίος                                                                                κριτικός θεάτρου

ΗΜΕΡΗΣΙΑ.

*

… “Η ΠΑΡΘΕΝΑ” του Δημήτρη Μάνου αντλώντας τον μύθο από το περιβάλλον της υπανάπτυκτης και υποβαθμισμένης ελληνικής περιφέρειας, κατορθώνει να προεκτείνει μέχρι τα όρια ενός δραματικού    ζ η τ ο ύ μ ε ν ο υ, όπου, μέσα από ένα αδυσώπητο φως ρεαλιστικής περιγραφής, αποκαλύπτεται και πάλι η τραγική εικόνα της α ν θ ρ ω π ο φ α γ ί α ς…

… Τα υλικά που συνθέτουν τις σκληρές και επίφοβες μαζί φιγούρες του δράματος, δεν βασίζονται στις  οντολογικές αντιπαραθέσεις, άντρα – γυναίκας, όπως έδειξε ο Α. Στρίντμεργκ, αλλά ορίζονται από την κοινωνική και την πολιτιστική καθυστέρηση δύο ατόμων που το αδιέξοδό τους, ο τρόμος τους και η απανθρωποίησή τους, είναι το αποτέλεσμα της ισόβιας μοίρας τους που την καθορίζουν οι εχθρικές και ανεξέλεγκτες κρατικές εξουσίες…

… Οι ήρωες του Δημήτρη Μάνου, εξ’ αιτίας της  αυθεντικότητάς τους μεγιστοποιούνται, καταργούν την ατομικότητά τους και γίνονται σύμβολα -δείκτες- των σχέσεων ενός  μέγιστου πλήθους, που οι πολιτικές και οι πνευματικές “ηγεσίες” αγνοούν – περιφρονούν την ύπαρξή τους…

… Η αλληλοεξόντωση κι ο φονικός ανταγωνισμός των δύο φύλων, μέσα σ’ αυτό το σκοτεινό τοπίο,  δόθηκε με μια στερεότητα από τον συγγραφέα της “ΠΑΡΘΕΝΑΣ”, που τον χρεώνει με σοβαρές ευθύνες για το μελλοντικό του έργο, που εμείς πιστεύουμε πως μπορεί να είναι σημαντικότατο

Νάσος Νικόπουλος                                                                              κριτικός θεάτρου

H ΑΥΓΗ

*

… “Ο Δημήτρης Μάνος, έχει ικανότητες και προσόντα θεατρικής κατασκευής. Ξέρει να μιλάει σκηνικά. Προσέχει την ενδεικτική λεπτομέρεια, συνθέτει με αρτιότητα τις σκηνές και προκαλεί ενδιαφέρον Και ακόμη κάτι σημαντικότερο. Δείχνει ότι μπορεί να προχωρήσει σε μια πιο έγκυρη προσωπογραφία, όπως το κάνει με την περίπτωση της ηρωίδας του έργου…”

Τάσος Λιγνάδης                                                                                    κριτικός θεάτρου

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

*

… “Η ΠΑΡΘΕΝΑ” του ΔΗΜΗΤΡΗ  ΜΑΝΟΥ, είναι , κατ’ αρχήν, ένα από τα πιο καλογραμμένα Ελληνικά έργα των τελευταίων χρόνων. Ο λόγος του πυκνός και στέρεος, η δομή προσεκτική, η εξέλιξη ισορροπημένη…

… Θέμα του βαθύτερο η τραγωδία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σχηματοποιημένο στο πρόσωπο μιας γυναίκας της επαρχίας, και εδώ είναι ένα από τα πιο βασικά προσόντα του έργου, καθώς η σχηματοποίηση δεν είναι “αποκλειστική”, δεν αφορά μόνο γυναίκα και επαρχία δηλαδή. Το φύλο και η καταγωγή ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ απλώς για να ενισχυθεί το ρεαλιστικό περίγραμμα το παραδείγματος…

… Η αξιοπρέπεια του κεντρικού ατόμου του έργου (το οποίο ακολουθεί ένα συγκεκριμένο και παραδεδεγμένο κώδικα Ηθικής), εκφράζεται μέσα από πολλές κατευθύνσεις. Προς τη ζωή μέσα στην κοινωνία, με πεδίο την έντιμη εργασία, προς τους οικείους, προς τον σύντροφό της, με αποκορύφωμα την αξιοπρέπεια της ηρωίδας προς τον ίδιο της τον “εαυτό”, ιδιαίτερα όταν φτάνει στο σημείο να διαχωρίσει τη θέση της από την μέχρι τότε ζωή και τους ανθρώπους γύρω της…

… παράσταση και έργο καθηλώνουν τον θεατή και τον “πλουτίζουν”, όπως πλουτίστηκε άλλωστε και η θεατρική -συγγραφική- παραγωγή…”

Βάϊος Παγκουρέλης                                                                              κριτικός θεάτρου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ.

*

“… Αληθινά. Αυτή η καινούρια φωνή του Βορειοελλαδίτη  θεατρικού συγγραφέα, που θέλησε να επικοινωνήσει  μαζί μας με το θεατρικό του έργο “Η ΠΑΡΘΕΝΑ”, μας ξάφνιασε ευχάριστα…

…Ενδόσημο του έργου, οι δίνες ενός τρομερού αδιέξοδου… Όλες οι συνέπειες αλυσιδωτές. Όμως η υπόθεση ενός έργου δεν έχει αξία τόσο, όσο έχει ο τρόπος, ο χειρισμός. Σ’ αυτόν κρίνεται ο συγγραφέας. Και πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο Δημήτρης Μάνος έγραψε ένα έργο στο είδος του από τα καλύτερα…

… Πουθενά δεν υπάρχει μακρηγορία, φιλολογία. Μας δείχνει τη ζωή όπως είναι, και όχι όπως πρέπει να είναι, καθώς γίνεται στο κλασικό έργο…

… Πρέπει επίσης να ομολογήσουμε τον προσωπικό  τόνο του Δημήτρη Μάνου, την… εκ των έσω δύναμη στην απόδοση  των ανθρωπίνων τύπων, χαρακτήρων…

… Προπάντων η “ΠΑΡΘΕΝΑ” έχει συγκρούσεις και ανθρώπινες καταστάσεις που εκφράζουν πληρέστερα την δίνη για την οποία μιλήσαμε…

Θάνος Κωτσόπουλος                                                                            κριτικός θεάτρου

H ΒΡΑΔΥΝΗ

*

“… Tο έργο του Δημήτρη Μάνου, έχει τεράστιες αρετές και θα το σύσταινα ανεπιφύλακτα σε φίλο, ακόμα και πολύ απαιτητικό θεατρόφιλο…κριτικός θεάτρου

Ροζίτα Σώκου                                                                                        κριτικός θεάτρου

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ

*

… Παράλληλα με την θετική αντιμετώπιση της κριτικής κερδίζει τον έπαινο και την αναγνώριση σύσσωμου του πνευματικού κόσμου (Γ. Ρίτσου, Μ. Αναγνωστάκη,  Α. Σαμαράκη, Τάσου Βουρνά.  Κώστα Ταχτσή, Κ. Μουρσελά,  Γ. Σκούρτη, Γ. Διαλεγμένου, Κωστούλα Μητροπούλου και άλλων).

“Η ΠΑΡΘΕΝΑ”, μετά την “επί σκηνής ”επιτυχία, παρουσιάστηκε από το ραδιόφωνο της ΕΡΑ και την εκπομπή: ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου!

Τους ρόλους ερμήνευσαν οι ηθοποιοί:

Ντίνα Κώνστα

Χρυσούλα Διαβάτη

Θέμης Μάνεσης

Μπάμπης Αλατζάς.

… και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ

—————————————————————————

Ο Kος… ΤΑΔΕ

KΘΒΕ

…Μία  ψευδαίσθηση που σβήνει πάνω στον δυνατό πόνο. Ένας κόσμος που ζει και κινείται στο περιθώριο συνθετει την τραγωδία τριών τρελών (;)…

 

… Κάτω από το άγχος μιας σωστής τοποθέτησης που συνέχεια χάνεται μέσα στο ασυνάρτητο χάος μιας κοινωνίας με ακρωτηριασμένα πρότυπα, ο άνθρωπος, γελοιοποιημένος, σε έναν φθηνό συμβολισμό ζωής, ανισόρροπος, υστερικός στον φανατισμό του εξοντώνει και εξοντώνεται κάτω από τον υπαρξιακό του φόβο και το βάρος της επιβεβαίωσης (!) η οποία συνθλίβει στην πορεία της κάθε απόπειρα ανθρωπισμού…

…  Μια μυστική ελπίδα πάνω στα ερείπια της ναρκωμένης συνείδησης…

Δ.Μ

 Το  Τραγικόν Παίγνιον

H διατύπωση του τραγικού λόγου και η σχηματοποίησή του σε σκηνική πράξη, ως αφετηρία και θεατρικό δρώμενο, δεν έχουν μόνο την ανάγκη μιας μονοσήμαντης αποδοχής ή απόρριψης από τους αποδέκτες. Υποθέτω πως μια τέτοια διαδικασία θα σκόπευε σε έναν απλουστευτικό συσχετισμό και στην αποθέωση του πουπουλίστικου μοντέλου περί του άσπρου – μαύρου. Θα εξίσωνε π.χ. τον Άμλετ ή τον Ορέστη με ατιμασμένους γιούς που τιμωρούν τους αμαρτήσαντες γεννήτορές τους…

Ο τραγικός λόγος καθώς επαναδιατυπώνεται μεσ’ απ’ τη σκηνική τελετουργία έχει την πιθανότητα να  υ π α ρ ξ ε ι,  αν το συστατικό του στοιχείο ως διαδικασία και σημαίνον, στηρίζεται στη δύναμη και στη δυναμική της διαλεκτικής. Αν δηλαδή εκθέτει τους σχεδιαστές και τους μηχανισμούς που συνθέτουν και συντηρούν το μύθο της ανθρώπινης περιπέτειας. Αν, χωρίς να αγνοεί τη μοναδικότητα του υποκειμενικού ε ί ν α ι  κατορθώνει ν’ αποκαλύπτει ή έστω να σχολιάζει δραστικά, τον περιβάλλοντα ιστορικό και κοινωνικό χώρο, που εντός του υπάρχει και δρα ο σύγχρονος άνθρωπος.

Αν κατορθώνει να επανακαταθέτει πως η αυθεντική ουσία του ανθρώπου όλων των χρόνων και όλων των εποχών ανακεφαλαιώνεται στην αυτογνωσία του, πως τίποτα δεν είναι πιο βέβαιο από την μοναδικότητά του και την μοναχικότητά του.. Πως τίποτα δεν είναι περισσότερο αναγκαίο από τη γνώση, πως οι «βεβαιότητές» μας είναι το άλλοθι για την υπαρξιακή ισορροπία.  Και πως στο όνομα αυτής της συντηρούμενης ισορροπίας υποβαθμίζεται η ανάγκη ν ανακαλύπτονται οι μυστικές δομές της Εξουσίας, που καθορίζουν την ανθρώπινη μοίρα και το ατομικό μας πεπρωμένο.

Ο συγγραφέας Δημήτρης Μάνος στο δεύτερο θεατρικό του έργο, «Ο Κος…ΤΑΔΕ», προτείνει αν όχι την κάθαρση από την ενεδρεύουσα Απειλή, τουλάχιστον την αναγνώρισή της. Τον προσδιορισμό αυτού του αόρατου πολύμορφου κινδύνου που περιτρέχει και εγκλωβίζει την προσωπική μας ελευθερία, που αμφισβητεί τις επιλογές μας και χρησιμοποιεί τις «βεβαιότητές» μας. Με λόγο ελικοειδή αλλά ευθύβολο και λέξεις αιχμηρές, οικοδομεί ένα τοπίο τρόμου, ελπίδας και αναίρεσης. Μια εναλλασσόμενη φιλμογραφία με εικόνες κατάστικτες από γκρίζο και μαύρο χρώμα.

Η θεατρική του διήγηση δεν έχει στοιχεία αυτοσκοπικά. Ο Δημήτρης Μάνος μεταποιώντας την προσωπική του γνώση, για το έκπτωτο κοινωνικό περιβάλλον, επιχειρεί μια κατάδυση στις αιτίες που το ορίζουν και στις συνθήκες που το συντηρούν. Η οικονομία του λόγου των δραματικών του επιπέδων συχνά ισούται με την πραγματικότητα των αντικειμενικών δρωμένων στη διαχρονική του κοινωνικού παιγνίου που καθορίζει τους κανόνες του καθημερινού μας βίου. Οι ήρωές του προσδιοριζόμενοι ήδη με τα μικρά τους ονόματα, συνώνυμα μυριάδων άλλων, αποκτούν μία καθολική ουσία, καθώς μεσ’ απ’ τους  λόγους και τους διαλόγους του αναπέμπουν σε πιθανούς θύτες και θύματα, ένοχους ή αθώους, που αρνούνται ή αδυνατούν ν’ αποδείξουν την αναλογία ευθύνης ή την αθωότητά τους. Και οι τρεις είναι εγκλωβισμένοι στους ατέρμονους διαδρόμους μιας απειλητικής πόλης, έχοντας απολέσει οριστικά τη θέα μιας σωτηρίας εξόδου.

Και ενώ το Καφκικό τοπίο τρόμου και της εξουθένωσης αρνείται τον εντοπισμό  στα γενεσιουργικά αίτια, οι διάλογοι των θεατρικών προσώπων του Δημήτρη Μάνου δεν παραλείπουν αναφορές που ανακαλούν στον σύγχρονο χρόνο και στις απεχθείς συνιστώσες που το συνθέτουν.

Οι ήρωες σ’ αυτό το έργο οπλισμένοι με τα τρομερά όπλα των λέξεων και των σιωπών, κατάφορτοι από τα βδελυρά οράματα της μνήμης και του παρελθόντος τους, περιδεείς και ανοίκειοι, αναδεικνύονται σε πραγματικά είδωλα τραγικών προσώπων καθώς ακινητοποιούνται ή παρελαύνουν στη μέση της ορχήστρας του θεάτρου που ξαναθυμίζει τις ιαχές της ανθρώπινης κωμωδίας.

Θέατρο λοιπόν της σκληρότητας; Θα απαντούσαμε θέατρο της γνώσης, όπου το οριακό της στοιχείο δεν εκπέμπεται από καμία απόπειρα κοινωνιολογικής ανάλυσης ούτε βέβαια από συνταγολόγια ηθικών παραινέσεων. Η αναζήτηση  αυτού του στοιχείου, του οριακού της γνώσης, βρίσκεται στην αυξανόμενη ανέλιξη του λόγου και στην αδυσώπητη εξέλιξη των πράξεων έως την έσχατη αλήθεια.

Αν το θέατρο δεν είναι τόπος απόδρασης ή χλοερός τόπος ψυχαγωγίας, αλλά μια χρήσιμη, ίσως και επώδυνη συνάντηση με τη συνείδησή μας, την ατομική και τη συνολική, τότε στ’ αλήθεια αυτό το έργο με τις δραματικές του υπομνήσεις εξελίσσεται και λειτουργεί μέσα στους ακατάλυτους όρους του Αριστοτελικού «Καλού κ’ αγαθού».

Κάτι περισσότερο, συνιστά εκείνους που το επέλεξαν για τη σκηνική του παρουσία.

ΝΑΣΟΣ  ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

Θεατρικός κριτικός – ΑΥΓΗΣ

… Ο Δημήτρης Μάνος, ένας ευαίσθητος άνθρωπος, γράφει θέατρο μακριά από την τύρβη της θεατρικής πιάτσας…

… Στα κείμενά του, άνθρωποι και καταστάσεις, χρωματίζονται από ένα φως
τρυφερά σκληρό, μελιχρό, σαν τις ανταύγειες  του σούρουπου
σε κάποιες λίμνες του Βορρά…

Βασίλης Παπαβασιλείου
σκηνοθέτης

 “Ο Κος…ΤΑΔΕ”

παρουσιάστηκε, μετά από προσωπική εισήγηση του Δ/ντη του θεάτρου Μίνου Βολανάκη, από την θ. σκηνή “ΥΠΕΡΩΟ” του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Έξαρχου και Σκηνικά Κουστούμια του Μιχάλη Σδούγκου.

*

Έχει επηρεαστεί από την εκκλησία

“Ο Κος… ΤΑΔΕ”  είναι το δεύτερο  θεατρικό έργο μιας τριλογίας του Δημήτρη Μάνου που ξεκίνησε με το έργο «Η ΠΑΡΘΕΝΑ».

Το έργο, είναι ένα συνειδησιακό δράμα σε αντίθεση με τον ρεαλισμό (καταστάσεων) της «ΠΑΡΘΕΝΑΣ» που ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα και τα υπαρξιακά αδιέξοδα του τρίτου δηλώνει σε συνέντευξή του  ο συγγραφέας.

-Κύριε Μάνο. «Ο Κος…ΤΑΔΕ» είναι το δεύτερο έργο μιας τριλογίας, όπως αναφέρατε, το οποίο  θα παρουσιαστεί από την σκηνή «ΥΠΕΡΩΟ» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Αναφερθείτε σε αυτό.

«Ο Κος… ΤΑΔΕ, είναι ένα έργο που επιχειρεί  να αναδείξει το έκπτωτο κοινωνικό περιβάλλον,  τις αιτίες που το δημιουργούν, τους λόγους που το συντηρούν και το πολιτικό υπόβαθρο που το συντηρεί και το αναπαράγει. Το παρελθόν, ο μεγάλος πρωταγωνιστής, σκιάζει ως αόρατη απειλή την ψυχολογική αγωνία των ηρώων. Τα τρία πρόσωπα του έργου, κάτω από την ελλοχεύουσα επίσκεψη του «Κου… ΤΑΔΕ», εμπλέκονται σε μια παράλογη ιστορία συνειδησιακού φόβου που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή τους. Στο πρώτο μέρος καταγράφεται η προσωπικότητα, ο πολυσχιδής χαρακτήρας των ηρώων και το  αίτιον του φόβου τους. Ενώ στο δεύτερο, κάτω από το βάρος και πάλι του ενεδρεύοντος «Κου…ΤΑΔΕ», απογυμνωμένοι εντελώς από την σιγουριά, τη δύναμη της χαμένης εξουσίας, εναλλάσσονται τους θύτες και τα θύματα».

-Πολλοί μιλούν  για την κρίση του νεοελληνικού θεάτρου. Υπάρχει κρίση, εν τέλει κύριε Μάνο; Ποια είναι η άποψή σας;

«Σε μια εποχή παρακμής όπως η σημερινή την οποία διερχόμαστε, κατά την οποία οι αξίες και οι θεσμοί περνούν την πιο βαθιά τους κρίση, επόμενο είναι και ο θέατρο να έχει την κρίση που του αναλογεί, αφού οι άνθρωποι που το διακονούν, ζουν και κινούνται στον ίδιο χώρο και ως εκ τούτου επηρεάζονται από αυτόν. Εκείνο που είναι όμως περισσότερο ανησυχητικό, δεν είναι αυτή καθ’ αυτή η κρίση γραφής και παρουσίασης, αλλά το γεγονός ότι η τέχνη, ολοένα και απομακρύνεται από τον αντιεξουσιαστικό της χαρακτήρα, πράγμα επικίνδυνο, όχι τόσο για την τέχνη, όσο για την κοινωνία και τον παιδευτικό ρόλο της τέχνης πάνω στην κοινωνία που πρέπει να έχει»

-Τι σημαίνει να ζει και να δημιουργεί κανείς στην επαρχία;

«Το να ζει και να δημιουργεί κανείς μακριά από το κέντρο, πέρα από μια στάση ζωής, μια πράξη αντίστασης, συνεπάγεται μεγάλο κόστος. Οι αντιστάσεις που πρέπει να αναπτύξει κανείς πρέπει να είναι πολύ ισχυρές, αν θέλει να σταθεί, να δημιουργήσει,  να εξουδετερώσει την απόσταση και ότι άλλο συνεπάγεται αυτό, δεδομένου ότι έχει να αντιπαλέψει τις συμπληγάδες κέντρου και περιφέρειας. Ως προς την προώθηση του έργου του όλα αυτά βέβαια, γιατί ως προς την δημιουργία, το έργο καθ’ αυτό, το πράγμα διαφέρει. Πιστεύω όμως πως όταν υπάρχει έργο, αργά ή γρήγορα αναγνωρίζεται, χωρίς να αποκλείονται και περιπτώσεις, όχι λίγες δυστυχώς, κατά τις οποίες  οι λόγοι αυτοί έχουν εξαφανίσει πολλά έργα και αξιόλογους δημιουργούς. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα οι επίσημοι φορείς του πολιτισμού και της πολιτείας τους δημιουργούς της περιφέρεια, αν θέλουν να μην μετατραπεί η χώρα σε μια άγονη πολιτιστική γραμμή».

-Η στάση της περιφέρειας απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπου ποια είναι;

«Η χειρότερη, δυστυχώς, που θα μπορούσε. Είναι μια στάση που την χαρακτηρίζει η σκληρότητα και η αδιαφορία. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι μοχθούν για τον πολιτισμό. Καιρός να συνειδητοποιήσουν όλοι πλέον ότι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται καλύτερη συμπεριφορά, περισσότερη κατανόηση»

-Πως θα χαρακτηρίζατε τον πολιτισμό στην περιφέρεια;

«Αυτό που συντελείται σήμερα στην περιφέρεια δεν έχει, δυστυχώς, λυπάμαι που το λέω, καμία σχέση με τον πολιτισμό. Πολιτισμός δεν είναι το Τουρκογύφτικο και οι κατά καιρούς διασκεδαστές των μαζών στα γήπεδα και στις πλατείες. Πολιτισμός είναι κάτι πιο σύνθετο, πιο υψηλό, που μέσα του περιλαμβάνει υψηλές μορφές έκφρασης, κάθε τι που είναι σε θέση να προάγει και να ευαισθητοποιήσει το άτομο»

-Μπορούν και πως να αλλάξουν τα πράγματα;

«Για να αλλάξουν τα πράγματα χρειάζονται άλλα πνευματικά, αισθητικά  κριτήρια, που αν αγνοηθούν για πολύ ακόμη, πολύ φοβάμαι πως θα οδηγηθούμε, αν δεν έχουμε οδηγηθεί ήδη, σε τόσο χονδροειδείς λαϊκίστικες παραμορφώσεις που θα είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να βρούμε σαν κοινωνία σημείο επαφής, αναφοράς, ταυτότητα στο μέλλον. Όσο το προσωπικό στοιχείο, ο υποκειμενισμός, η επί παντός  του επιστητού, παντογνωσία κάποιων και η δογματική άρνηση του πλουραλισμού θα κυριαρχούν, τόσο δυσανάλογη θα γίνεται η απόσταση που θα μας χωρίζει από αυτήν την υπέρβαση και τόσο πιο αδιαχώρητη η νόθευση των κριτηρίων λαϊκού και λαϊκισμού».

ΝΙΚΟΣ  ΠΑΡΝΑΣΣΑΣ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ

ΒΑΪΟΣ  ΠΑΓΓΟΥΡΕΛΗΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις: “Άπαρσις”

Το Τέλος 

ΕΡΑ 1

… Το θεατρικό έργο «Το Τέλος» είναι μια κατάδυση στα υπαρξιακά προβλήματα του ατόμου και στις διαπροσωπικές σχέσεις των δύο φύλων.

… Οι ήρωες του έργου, καθημερινοί και οικείοι, στην προσπάθειά τους να γεμίσουν τα κενά κάτω από την πίεση μιας προσωπικής επιβεβαίωσης, άντρας, και μιας υπαρξιακής αγωνίας, γυναίκα, ακροβατούν σε ένα ασυνάρτητο χάος υποκρισίας και φόβου, σκοπεύοντας, ο καθένας χωριστά, στην προσωπική του διάσωση. Όμως, αντί για την μελλούμενη, ενεστώσα και μη, λύτρωση, επιβεβαίωση, γεύονται το κενό της μοναξιάς στο τέλος, πράγμα που αναδεικνύει την τραγικότητα του ανθρώπου, ο οποίος, κάτω από τα προσωπικά και κοινωνικά του αδιέξοδα, βρίσκεται αντιμέτωπος με τα αναπάντητα ερωτήματα  και τις προσωπικές τους ευθύνες…

Δ.Μ

——————————

Το θεατρικό έργο «Το ΤΕΛΟΣ» παρουσιάστηκε από το ραδιόφωνο της ΕΡΑ 1 από την εκπομπή: «ΤΟ  ΘΕΑΤΡΟ  ΤΗΣ  ΝΥΧΤΑΣ»

σε σκηνοθεσία Θανάση  Παπαγεωργίου.
Τους ρόλους ερμήνευσαν οι  ηθοποιοί:  

Λήδα     Πρωτοψάλτη  

Πάυλος Ορκόπουλος 

Νέλλη   Πολυδεράκη

Μουσική επιμέλεια:

Νίκος Παντέλους

 Έρχομαι  Τάχυ 

 ΕΡΑ 1- EBU

 … Η βαθιά ερωτική σχέση, η υπαρξιακή αγωνία, η περιθωριακή μοναξιά, η επώδυνη ταύτιση ψυχισμού, ονείρου και πραγματικότητας, οδηγούν στην αναζήτηση της χαμένης ευτυχίας την ηρωίδα, που προσπαθεί απεγνωσμένα να αποδράσει από την σκληρή πραγματικότητα με μοναδικό όργανο διαμαρτυρίας τη γλώσσα…
… Με την αδιάσπαστη εμμονή της στο αναμενόμενο (φαντασιακό) πρόσωπο και τον εξομολογητικό της οίστρο, δίνει στον έρωτα τη μυθική διάσταση που η απο-μυθοποίηση των καιρών μας του αρνείται.

Τα έλλογα (ιδιοτελή) κριτήρια των άλλων όμως, οι μηχανισμοί καταστολής, η βαρβαρότητα και η καταχρηστική τους εξουσία, της κλείνουν κάθε οδό διαφυγής.

… Με παρούσα πάντοτε την ελλοχεύουσα συντριβή, υποκύπτει στην κυρίαρχη λογική, καταδεικνύοντας την προσωπική ευθύνη όλων μας απέναντι σε όσους υπερβαίνουν τις κοινωνικές σταθερές, αποκαλύπτοντας μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο, γνωστό και απόμακρο, ζωντανό και ξεχασμένο!*
Δ.Μ.
.  
————————————–

Το θεατρικό έργο “Έρχομαι Τάχυ” γράφτηκε μετά από παραγγελία του θεατρικού περιοδικού “Εκκύκλημα“,  όπου και δημοσιεύτηκε. Παρουσιάστηκε από το Ραδιόφωνο  της ΕΡΑ από την εκπομπή: “ΤΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ ΣΤΟ  Β΄ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ”,  σε σκηνοθεσία Β. Ρίτσου.

  Τους ρόλους ερμήνευσαν οι ηθοποιοί:

Τζένη Ρουσσέα.

Εύα Καμπίτση.

Μουσική επιμέλεια:

Τζουλιέτα Καρόρη
—————————-

Επιλέχτηκε και εκπροσώπησε την Ελλάδα στον Διεθνή Διαγωνισμό Θεάτρου  EBU στο Παρίσι, σε Αγγλική μετάφραση της: Χριστίνας Μπάμπου Παγγουρέλη.

dimitrismanos.blogspot.com