Κι εκείνον τον Ιούδα τον σκέφτεται άραγε κανείς;
Η προκαθορισμένη προδοσία Αναστάσεως χάρη.
Και μήπως εγώ δεν ακολούθησα; Δεν πίστεψα;
Δεν αρνήθηκα τρις; Δεν πρόδωσα;
Και μήπως κι εσύ;
Πόσο άξιζαν τα αργύρια που άφησε να κυλήσουν
ντροπιασμένα -τριάντα φορές- στ΄ άψυχα πόδια;
Ποιος τα μάζεψε;
Σπάραζαν ένοχα για τον προδότη που μετανοώντας
για την αδυναμία κλώτσησε με όλη του τη δύναμη
λυτρωτικό σκαμνί και τα σκόρπισε
για να μην τον βαραίνουν πια;
Είχε μια μάνα, έναν πατέρα, μια αγάπη,
κάποιον να τον θρηνήσει μετά;
Ήρθε η εβδομάδα των Παθών.
Για άλλη μια φορά ζω σιωπηρά την κάθε μέρα
μετρώντας τα δικά μου πάθη. Τα λάθη μου.
Που ακολούθησα, πίστεψα, αρνήθηκα, πρόδωσα.
Και μετά θα περιμένω -όπως κάνω χρόνια τώρα-
ν΄ ανοίξουν αντηχώντας χαρμόσυνα το βράδυ
του Μ. Σαββάτου -μόνο για λίγο-
οι πύλες της συγχώρεσης και θα ζητήσω
συγνώμη για τ’ ανθρώπινα λάθη
που γνωρίζω πως θα κάνω ξανά.
(Πριν κρίνουμε τους άλλους ας αυτοκριθούμε. O φιλάρεσκος καθρέφτης μας ας μετατραπεί σε δίκαιο κριτή που θα διεισδύσει βαθιά μέσα μας για ν΄ ανακαλύψει εάν εκεί πράγματι είμαστε ωραίοι. Κρατήστε τον με σταθερό χέρι μη τυχόν μπει στον πειρασμό να σπάσει. Αυτή η εβδομάδα είναι η μόνη κατάλληλη. Η μόνη ευκαιρία.)
Καλή Ανάσταση – Καλή ανάταση
Μαρία Κανδύλη
1 λεπτό ανάγνωση
