«Πρώτη φορά σ’ ακούω να μιλάς επικριτικά για τον εαυτό σου, Βασιλική».
«Ναι, γιατί ως τώρα φορούσα την πανοπλία του ισχυρού μονομάχου. Πολύ βαριά όμως, Άντα, για μια ολόκληρη ζωή! Αποτιμώ και μετανιώνω! Κλαίω για τα χρόνια μας εκείνα της άγνοιας, της αφέλειας, της αθωότητας. Θυμάσαι τα χαμηλοτάβανα υπόγεια της Ευαγγελίστριας; Θυμάσαι πόσα όνειρα είχαμε στιβάξει στα σκεβρωμένα ράφια τους; Θυμάσαι πόσο νόστιμες ήταν οι πατάτες που τηγανίζαμε στο πετρογκάζ; Δυστυχώς χάσαμε! Ξεπουλήσαμε! Τα όνειρα τα παρατήσαμε σε μισοσκότεινες κάμαρες. Τα κάναμε νοσταλγικές αναμνήσεις! Τα ανταλλάξαμε στα ενεχυροδανειστήρια του συμβιβασμού.
«Εσύ για μια σειρά μαργαριτάρια κι εγώ για ένα βεγγαλικό ελπίδας στα αμφιθέατρα του κομπασμού»…
(απόσπασμα από το βιβλίο: Σαν μαργαριτάρι από σ’ αγαπώ)
——————————-
ε λ ε φ θ ε ρ ί α ι ν ε σ κ ι ν ι ά κ ο μ έ ν α »
Το πρώτο γραπτό του Στελάκη! Φτωχό σε χρώματα και λέξεις, μα τόσο πλούσιο σε νοήματα. Βγαλμένο μέσα από μια γεμάτη καρδιά, που κανένας στο χωριό δεν μπήκε στον κόπο να τη συλλαβίσει. Το πήρε απόφαση πια να κόψει τα σκοινιά που του είχανε περάσει στην πλάτη, στα φτερά και στα όνειρα η παρέα του Στάθη, ο δάσκαλος και οι φαρμακόγλωσσοι ρακοπότες του χωριού.
(απόσπασμα από το βιβλίο: Ελευθερία είναι σκοινιά κομμένα)
