Σμήνη μελισσών βρήκαν καταφύγιο στον εγκαταλελειμμένο από την δεκαετία του ΄60 οικισμό Ράπτης στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου η φύση “οργιάζει” χωρίς την ανθρώπινη παρουσία. Εκεί όπου έσφυζε η ανθρώπινη ζωή, η φύση ανέλαβε να καλύψει το κενό. Οι μέλισσες χαρακτηριστικό του κρητικού περιβάλλοντος, βρήκαν το κατάλληλο σημείο για να εγκατασταθούν και αποτελούν πλέον τους μοναδικούς μόνιμους κατοίκους. Η μεγάλη ποικιλία λουλουδιών δημιούργησε το φιλόξενο περιβάλλον για τις μέλισσες που εκτίμησαν τα αρώματα και την ησυχία.
Οι αντικειμενικές δυσκολίες συντήρησης και επιβίωσης των κατοίκων τους ανάγκασαν να μετακινηθούν. Ήταν το νερό που σταμάτησε να τρέχει στις βρύσες, η αδυναμία να θρέψουν τα ζωντανά τους και να ποτίσουν τα χωράφια τους, που οδήγησε στην σταδιακή έξοδο προς άλλες πόλεις και χωριά, εξηγεί ο Στέλιος Σηφάκης, αντιδήμαρχος Γόρτυνας.
Κάποιοι από τους παλιούς ιδιοκτήτες, ανακαίνισαν τις οικίες τους και επιστρέφουν για διακοπές, αλλά το ζητούμενο είναι να αρχίσει μια συστηματική αναπαλαίωση, σημειώνει ο κ. Σηφάκης.
Οι δρόμοι έχουν χορταριάσει χωρίς περαστικούς. Μισογκρεμισμένα σπίτια, άδεια υποστατικά, γερμένες ξερολιθιές, όλα κουβαλούν το σημάδι του χρόνου, που σταμάτησε κάποια στιγμή σε ένα χωριό μόλις 20 χλμ. σε ευθεία από το Ηράκλειο. Ακουμπώντας πίσω του στον Ψηλορείτη στα 500 μέτρα υψόμετρο, αγναντεύει τον κάμπο της Μεσσαράς. Ένα από τα πολλά χωριά, οι κάτοικοι των οποίων επέλεξαν τις ευκολίες της σύγχρονης ζωής, και τα άφησαν να καταλήξουν “γκρέμια”.
Τα μαρμάρινα υπέρθυρα των παλιών σπιτιών και η δημόσια βρύση μαρτυρούν την ενετική επιρροή. Κτισμένο προ του 1414 το χωριό άντεξε και ενίοτε εξυπηρέτησε ως καταφύγιο για τους κατοίκους των παραλίων όταν γίνονταν τουρκικές επιδρομές. Επαναστατώντας εναντίον των Ενετών και Βενετών οι Κρήτες δεν καταλάβαιναν ότι έφερναν πιο κοντά την υποταγή τους στον οθωμανικό ζυγό.
