Όταν η ιδέα της διάνοιξης παραλίμνιου προκαλούσε το γέλιο και θεωρούνταν αφέλεια
«..γελούσαμε για την αφέλεια εκείνων που το πρότειναν..»
Πριν όχι πολλές δεκαετίες, το “αιώνιο όνειρο των Καστοριανών”, η κατασκευή του “περιφερειακού” ή του “παραλιακού του βουνού”, θεωρούνταν “χίμαιρα”.
«…Όσες φορές ακούαμε να προτείνεται ως ιδέα, γελούσαμε μέσα μας, για την αφέλεια εκείνων που το πρότειναν, διότι το πράγμα παρουσίαζε τεράστιες δυσκολίες τεχνικές, και, προ παντός οικονομικές, που ήταν αδύνατο στον Δήμο, με τα περιωρισμένα έσοδά του να το αντιμετωπίση» (Αντ. Καλαφατίδη, «Ο περιφερειακός του βουνού», εφ. Ν. Καστοριά, φ. 139/1959).
Όταν τελικά λήφθηκε η απόφαση, συγκροτήθηκε Επιτροπή κατασκευής αποτελούμενη από τον Μητροπολίτη Δωρόθεο, τον Νομάρχη Γ. Μιχαλόπουλο, τον Δ/τή της ΧV Μεραρχίας Αθ. Σουγαρίδη και τον Δήμαρχο Μιχ. Παπαμαντζάρη. Το έργο ενίσχυσε, τον Φεβρουάριο του 1959, με έρανο που πραγματοποίησε, ο Σύλλογος Καστοριέων Νέας Υόρκης, «Ομόνοια». (Δεν έλειψαν και αυτοί που αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό την ιδέα της διάνοιξης του δρόμου, για περιβαλλοντικούς λόγους).
Τελικά, το όνειρο της «σύνδεσης των δύο παραλίμνιων» έγινε πραγματικότητα την άνοιξη του 1959, με την ολοκλήρωση της διάνοιξης του τμήματος “από της Αγίας Σωτήρας μέχρι της Μαυρωτίσσης”. Ο “μικρός γύρος”, όπως τον αποκαλούμε συχνά, ήταν γεγονός.
Το ίδιο διάστημα αποχώρησε από την Καστοριά ο Υποστράτηγος Σουγαρίδης, λόγω της προαγωγής του σε Αντιστράτηγο. Η συμβολή του, κατά την ολιγόμηνη παραμονή του στην Καστοριά, θεωρήθηκε καθοριστική, καθώς διέθεσε τα μηχανήματα της XV (15ης) Μεραρχίας και επέβλεψε προσωπικά την κατασκευή του δρόμου, στον οποίο, προς τιμήν του, δόθηκε το όνομά του.
Η υποχρεωτική αναστροφή σε απόσταση 1,28 km από τον Ναυτικό Όμιλο χωρίς ωστόσο αυτή να διευκολύνεται, καθιστά αναγκαία τη διαπλάτυνση του δρόμου στο σημείο μονοδρόμησής του, με -την ελάχιστη δυνατή- παρέμβαση για τη διαμόρφωσή του
