Με αφορμή το καινούριο ντοκιμαντέρ του Jim Jarmusch αφιερωμένο στον Iggy Pop και τους Stooges, “Gimme Danger”, θυμόμαστε οκτώ μουσικά ντοκιμαντέρ που μας έκαναν να αγαπήσουμε λίγο περισσότερο τους καλλιτέχνες για τους οποίους φτιάχτηκαν.
Don’t Look Back (1967)
Ο Bob Dylan στα καλύτερά του, ταξιδεύει στη Βρετανία, τζαμάρει με τον Donovan και την Joan Baez, καπνίζει, βαριέται, θυμώνει, κάνει πλάκα, και το αποτέλεσμα είναι ένα απόλυτα ειλικρινές ντοκιμαντέρ, με την κάμερα να γίνεται η σκιά του βραβευμένου με Νόμπελ, πλέον, ποιητή/μουσικού (στυλ κινηματογράφου “fly on the wall”).
Bird on a Wire (1974)
Ένα από τα πολλά ντοκιμαντέρ για τον καλύτερο boxer/lover/doctor/man του μουσικού στερεώματος, Leonard Cohen, στην -αρκετά προβληματική- παγκόσμια περιοδεία που πραγματοποίησε το 1972, την εποχή των “Suzanne”, “Sisters of mercy” και “So long Marianne”, η οποία κατέληξε στο ιστορικό live του στην Ιερουσαλήμ με… πολύ LSD.
A Skin Too Few: The Days of Nick Drake (2002)
Ωδή στον αδικοχαμένο άγγλο ποιητή της μελαγχολίας, που ουσιαστικά αναγνωρίστηκε περίπου είκοσι χρόνια μετά τον θάνατό του το 1976, στα 26 του χρόνια. Όχι ακριβώς sunshine-happy ταινία, αλλά ένα ντοκουμέντο με πανέμορφες μελωδίες από τους τρεις δίσκους του και ενός είδους αναγνώριση.
Heima, a film by Sigur Rós (2007)
Φαντάσου να ακούς Sigur Rós. Μετά φαντάσου να τους ακούς ζωντανά. Και τέλος, φαντάσου να τους ακούς ζωντανά στο σπίτι τους. Το καλοκαίρι του 2006, οι Sigur Rós κάνουν μια περιοδεία σε ασυνήθιστες ισλανδικές τοποθεσίες, με προγραμματισμένες, ή όχι, εμφανίσεις. Ο Dean DeBlois (που κατά τα άλλα έχει σκηνοθετήσει τα ‘Lilo & Stitch’ και ‘How To Train Your Dragon 2 & 3’) καταγράφει μέσα από μαγικές, “παγωμένες” εικόνες αυτό το σκηνικό και μας χαρίζει πολύτιμες ακουστικές (και μη) εκτελέσεις των στοιχειωτικών τραγουδιών της post-rock μπάντας από το Reykjavík.
Strange Powers: Stephin Merritt and the Magnetic Fields (2010)
“Some people are good, some people are awesome, and then there is Stephin Merritt”. Ο θεός της Indie μουσικής με τους εκκεντρικά κυνικούς, χιουμοριστικούς και ρεαλιστικούς στίχους, ο άνθρωπος που μαζί με τη φίλη του από το σχολείο Claudia Gonson, έφτιαξαν τους Magnetic Fields, είναι το ίδιο χορταστικά ισοπεδωτικός στην οθόνη, όσο τα τραγούδια του στα ραδιόφωνά μας.
Benda Bilili! (2010)
Η συγκινητική και αισιόδοξη ιστορία μιας ομάδας άστεγων παραπληγικών μουσικών δρόμου από το Κονγκό, που σχημάτισαν τους Staff Benda Bilili, και από πρόβες στον εγκαταλελειμένο ζωολογικό κήπο όπου έμεναν, κυκλοφόρησαν δύο δίσκους (ο ένας ηχογραφήθηκε στον ζωολογικό κήπο και ο δεύτερος σε μεγάλο στούντιο στις ΗΠΑ) και κέρδισαν το βραβείο καλλιτέχνη στο Womex. Τη μπάντα συμπληρώνει ένας έφηβος που παίζει με αυτοσχέδιο μονόχορδο όργανο με ηχείο ένα κονσερβοκούτι, και το όνομά τους στη γλώσσα τους σημαίνει «δες πέρα από την εμφάνιση».
Andrew Bird: Fever Year (2011)
Ο Andrew Bird είναι πολύ ενδιαφέρων τύπος, ο οποίος παίζει μουσική από 4 ετών. Εδώ βλέπουμε 12 μήνες που πέρασε ο αμερικάνος τραγουδοποιός από το Σικάγο σε περιοδεία 165 εμφανίσεων, με πυρετό (ο τίτλος είναι κυριολεκτικός) και με guest εμφανίσεις (αγαπημένη η σκηνή με την Annie -St. Vincent- Clark).
Searching for Sugar Man (2012)
Η απίστευτη κι όμως αληθινή ιστορία του Sixto Rodriguez, του υπερδιάσημου -στην Αφρική- και υπερ-άσημου -στην Αμερική- μουσικού, τον οποίο ανακάλυψαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 δύο παραγωγοί σ’ ένα μπαρ του Ντιτρόιτ και μαζί του ηχογράφησαν δύο άλμπουμ που απέτυχαν πλήρως στις ΗΠΑ. Ο Rodriguez εξαφανίστηκε, και τριάντα χρόνια μετά δύο Νοτιοαφρικανοί θαυμαστές του αποφασίζουν να μάθουν την αλήθεια για τη ζωή του. Όσκαρ ντοκυμαντέρ και τραγούδια που αργήσαμε, αλλά τα μάθαμε απ’ έξω.
Charles Bradley: Soul of America (2012)
Η σαν βγαλμένη από ταινία ζωή του soul τραγουδιστή Charles Bradley, ο οποίος ξεκίνησε από τις εργατικές κατοικίες του Brooklyn και James Brown impersonations σε συνοικιακά bar, και κατέληξε να τον ανακαλύπτει το 2011 ο συνιδρυτής της Daptone Records (της δισκογραφικής μεταξύ άλλων και της Sharon Jones) και να βλέπει το album του “No Time for Dreaming” στη λίστα του περιοδικού Rolling Stone με τα 50 καλύτερα της χρονιάς.
The Beatles: Eight Days A Week – The Touring Years (2016)
Ο Ron Howard αφήνει για λίγο πίσω του τα κοινωνικά δράματα και φτιάχνει μια ταινία-αφήγηση του παγκόσμιου τουρ των Σκαθαριών, όταν ήταν ακόμα μικροί, αθώοι, με μαλιά-playmobil και προβλήματα κώφωσης από τα συγκλονιστικά ουρλιαχτά που συνόδευαν κάθε τους δημόσια εμφάνιση.
