Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στην ζωή σου και σε καθορίζουν.
Για εμένα ένας τέτοιος άνθρωπος εμφανίστηκε πριν 17 χρόνια και ο ρόλος του ήταν καθοριστικός στην διαμόρφωση της Δήμητρας ή καλύτερα όπως με φώναζαν με την σύζυγο του, “το Δημητρούλι ΜΑΣ!”
Περνούσα ώρες μαζί του καθώς ήταν ο δάσκαλος, που ήρθε από την Θεσσαλονίκη (γενέτειρα του) και μπήκε στην τότε Γ δημοτικού του 4ου σχολείου Καστοριάς για να μας κάνει το μάθημα της ιστορίας και εννοείται και των εικαστικών. Τα χρόνια εκείνα οι δάσκαλοι τα έκαναν κι αυτά!
Κυλώντας η χρόνια και καθώς διαμορφωνόταν το τελικό πρόγραμμα, ο κύριος Βασίλης περνούσε με το τμήμα μας τουλάχιστον 12 διδακτικές ώρες εβδομαδιαίως.
Ήταν αυτός που με έμαθε να ψάχνω, να ερευνώ, να μην εφησυχάζομαι, να μην πιστεύω το πρωτοφανές, να μελετώ και να μαθαίνω για την ιστορία. Να την ΑΓΑΠΩ θα έλεγα.
Το μάθημα όμως της ιστορίας σε εκείνο το Γ2 γινόταν πολύ διαφορετικά από ότι στα υπόλοιπα εννιάχρονα της χώρας.
Εμείς ΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΖΑΜΕ!
Όλα τα κεφάλαια, όλες τις χρονιές!
Και δεν μείναμε μόνο στο μάθημα της ιστορίας. Έτσι μάθαμε και γεωγραφία στην Ε και στην ΣΤ.
Για εμένα δεν ήταν απλά μόνο ένας δάσκαλος των σχολικών μου χρόνων.
Ήταν ο κύριος Βασίλης μου με την κυρία Λουκία μου που μετακόμισαν τυχαία δίπλα στο πατρικό μου στην Καστοριά.
Από τα 9 μου κάναμε μαθήματα φωτογραφίας και ζωγραφικής. Τα κλικ μας γινόταν πίνακες.
Πίνακες κεντημένοι με κάρβουνο, ξύλομπογιές,τέμπερες.
Με είχε βάλει ήδη από τα 9 μου στο τμήμα ενηλίκων εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης όπου δίδασκε τα απογεύματα. Είχα συμμαθητές/τριες του δασκάλους και τις δασκάλες μου.
Ίσως και να ήξερε τι θα επέλεγα. Ήταν ένα πρότυπο που καθόρισε τις επιλογές μου.
Όταν ξαφνικά για λόγους υγείας πριν κάποια χρόνια έπρεπε να φύγουν από την Καστοριά με τημ σύζυγο του Λουκία, πένθησα. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που έκλαψα και ειδικά μπροστά σε άλλους.
Μου έκαναν ένα υπέροχο δώρο τεράστιας,κυρίως για εμένα συναισθηματικής, αξίας. Δερματόδετες εκδόσεις της ιστορίας του ελληνικού έθνους.
Με συντροφεύει χρόνια. Την ξεφυλλίζω συχνά και τους νοσταλγώ.
Από σήμερα όμως δεν ξέρω τι θα με παρηγορεί. Η αντίδραση μου όταν μετακόμισαν από Καστοριά ήταν να μην ξαναζωγραφίσω …
Κύριε Βασίλη μου, μετά από πάρα πολλά χρόνια πριν 3 εβδομάδες ξανά ζωγράφισα ! Όπως ακριβώς ζωγραφίζαμε παρέα, με συνοδεία μουσικής να παίζει. Ζωγράφισα για έναν καλλιτέχνη, για έναν μουσικό αυτή την φορά, αλλά δεν πρόλαβα να σας το στείλω.
Το πρωί έμαθα ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να μάθω την γνώμη σας για το τελευταίο μου έργο. Όταν το έμαθα ήμουν μέσα σε μια Γ δημοτικού (σε ρόλο εκπαιδευτικού πλέον) σαν αυτή που σας γνώρισα… Δεύτερη φορά που με κάνατε να λυγίσω μπροστά σε βλέμματα.
Καλό ταξίδι ΔΑΣΚΑΛΕ !
Με όλη την έννοια και το βάρος που κουβαλάει ο τίτλος αυτός!
Με θλίψη η μαθήτρια σας που ήταν ήσυχη μόνο όταν κοιμάται όπως ισχυριζόσασταν!
Δήμητρα Σοφία Τσέλιου
Έφυγε από τη ζωή ο εικαστικός και εκπαιδευτικός Βασίλης Χατζηπαναγιώτου
