Οι αγάδες εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην περιοχή μας.
Μαζί τους αλλάζει η ζωή των προπαππούδων μας, αλλάζει η ζωή και του χωριού.
Χάσαμε τα μισά κτήματά μας, αλλά αποκτήσαμε καινούργιο χωριό.
Τώρα δεν φοβούνται ληστείες και επιδρομές, γιατί είχαν αφέντες αυτούς.
Με την πάροδο του χρόνου ασχολούνταν με την γεωργία και την κτηνοτροφία, εκμεταλλευόμενοι τα λίγα στρέμματα γης, που τους απέμειναν.
Λένε οι παλιοί ότι οι κάτοικοι εκτός από την γεωργοκτηνοτροφία, επιδόθηκαν στην τέχνη του αμονιού.
Έφτιαχναν τσεκούρια, τσαπιά, δρεπάνια, κυνηγητικά εργαλεία και πέταλα.
Αργότερα επιδόθηκαν και στην κεραμοποιεία.
Σκαφτάδες της γης οι πρόγονοί μας δεν ξέχασαν το Θεό στον οποίο έβρισκαν καταφύγιο στις δύσκολες στιγμές.
Έτσι έχτισαν το 1656 τον Αϊ- Νικόλα, για να είναι το αποκούμπι τους στον πόνο και πηγή αισιοδοξίας για τη ζωή. Αυτό κρατούσε ζωντανή την ελπίδα τους για το:
«Πάλι με χρόνια με καιρούς
πάλι δικά μας θα’ ναι»
Η συμβίωση Τούρκων και Ελλήνων ήταν δύσκολη υπόθεση.
Ήξερε ο λαός: «Τούρκος είναι».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή.
Άνοιξε η όρεξη των αγάδων για όλο και περισσότερα κτήματα με σκοπό την εξαφάνιση κάθε ελληνικού στοιχείου στην περιοχή.
Φραγμός στα επίδοξά σχέδιά τους στάθηκε ο Μανώλης.
Τρομερός σκοπευτής και ριψοκίνδυνος.
Η γνώμη του μετρούσε σε Χριστιανούς και Τούρκους.
Η φήμη του έφτασε μέχρι το σεράι του Αλή-Πασά που τον εκτιμούσε λένε για τα κατορθώματά του.
Ο φοβερός Μπέης των Ιωαννίνων εγκαθίδρυσε δική του Αυτοκρατορία μέσα στην Οθωμανική.
Ήρθε σε ρήξη με το Σουλτάνο, αλλά και με τις συμμορίες των αγάδων της Αλβανίας, που λυμαίνονταν την περιοχή.
Γι’ αυτό ενθάρρυνε αγωνιστές σαν τον Μανώλη.
Αντώνης Σιδηρόπουλος
