Οι δημιουργοί συστήνονται…κι ας γνωρίσουμε τον συγγραφέα Αντώνη Παπαδόπουλο
Γράφει ο Αντώνης Παπαδόπουλος
Γεια σας!
Είμαι ο Παπαδόπουλος Αντώνης από την Καστοριά, συγγραφέας των βιβλίων: «Ελευθερία είναι σκοινιά κομμένα» και «Σαν μαργαριτάρι από σ’ αγαπώ», των εκδόσεων ΕΛΚΥΣΤΗΣ.
Το φιλόξενο σαλόνι σας, μου πρόσφερε την αγάπη του πριν λίγους μήνες και τη δυνατότητα να προβάλω βιογραφικά στοιχεία και προσωπικές απόψεις στο αναγνωστικό κοινό σας.
Ως απόμαχος πια της εργασίας, σκέφτηκα τις εμπειρίες που μου πρόσφερε η ζωή να τις «ζυμώσω με μυθοπλασία και γλαφυρό, «παλιομοδίτικο» λόγο, με σκοπό να κεντρίσω τα συναισθήματα των συνανθρώπων που σκέφτονται κι αντιδρούν όπως κι εγώ. Κι επειδή περισσότερο με ικανοποιεί η πρόθεση και δευτερευόντως το αποτέλεσμα του σκοπού, μπορώ να πω πως είμαι ικανοποιημένος από την «αποκοτιά» να θέσω στη διάθεση του ΕΛΚΥΣΤΗ το «κλειδωμένο» συρτάρι των μύχιων σκέψεων.
Γι’ αυτό το συρτάρι θα ήθελα σήμερα να σας πω δυο λόγια.
Ελευθερία είναι σκοινιά κομμένα
Στα δύσκολα χρόνια του εγκλεισμού όπως όλοι σας, μηχανεύτηκα κι εγώ έναν τρόπο να ταξιδεύω χωρίς SMS και αστυνομικούς ελέγχους.
Συνάρμοσα τα υλικά της μυθοπλασίας με τα εργασιακά βιώματα από τα δυσπρόσιτα σχολεία στα οποία υπηρέτησα όταν ήμουν νέος. Από αυτή τη συναρμογή, γεννήθηκαν δύο παιδιά: ο Στελάκης και ο Αλέξης.
Ο Στελάκης είναι το παιδί που το σχολείο δεν του έμαθε να βάζει τόνους στη ζωή του. «Είναι παιδί με ειδικές ανάγκες», έλεγε στη μητέρα του ο δάσκαλος με μηχανιστική επιστημοσύνη και ψυχοκτόνο ανευθυνότητα.
Εκείνο το καλοκαίρι έρχεται από την πόλη ο Αλέξης, να κάνει τις διακοπές του στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Φέρνει μαζί του και το βάλσαμο της αναγνώρισης, που εξοντώνει όλα τα «δεν μπορώ» του Στελάκη. Στην πληγωμένη ψυχή του ξυπνάει το «θέλω να…» Θέλω να μάθω, θέλω να διεκδικήσω, θέλω να κοιτάξω τον κόσμο στα μάτια!
Όλα στη ζωή του αλλάζουν. Ο Στελάκης βρίσκει τη δύναμη να κόψει τα σκοινιά που τον κρατούν στο σκοτάδι και την ανυποληψία. Με λειψή ορθογραφία πλην όμως με τεράστιους πια τόνους, φωνάζει, γράφει, ζωγραφίζει: «Ελευθερία είναι σκοινιά κομμένα»! Κερδίζει τη γνώση, τη φιλία την αναγνώριση τον σεβασμό. Ο μαύρος ήλιος της ζωής του χρωματίζεται κίτρινος και η φιλία λευκή κατάλευκη σαν τις ασπρισμένες από τον ασβέστη πέτρες της λοφοπλαγιάς, που συναρμοσμένες απ’ τα παιδιά, όλες μαζί φώναζαν: «Φίλοι για πάντα»!
Σαν μαργαριτάρι από σ’ αγαπώ
Το κεντρικό πρόσωπο της μυθοπλασίας είναι η Αντιγόνη.
Από την αυγή της νιότης της, είχε κιόλας περάσει τα σκοινιά της κούνιας από την κλαρωτή διχάλα του γαλαξία με αδημονία το χέρι της ζωής να την πετάξει, μπροστά, ψηλά, κοντά στο όνειρο που είχε σχεδιάσει.
Στέκεται στις μύτες των ποδιών, στο σκαλί του χρόνου που γράφει 1979. Στέκεται κάτω απ’ τη λεύκα με τη χαραγμένη καρδιά στον κορμό και τ’ αρχικά του πρωτοέρωτα στις κόχες. Η ζωή τής κάνει το χατίρι, να της δώσει τη λυτρωτική ώθηση. Η Αντιγόνη κρατάει γερά τα σκοινιά και ταλαντώνεται στον χρόνο και τον καθαρό ορίζοντα που είναι καμωμένος από ζύμη πραγματικότητας και μαγιά εξωτικού παραδείσου. Πετάει μπροστά στο μέλλον, πετάει ψηλά στη φιλοδοξία της ν’ αλλάξει τον κόσμο.
Στην πρώτη κιόλας ταλάντωση ο γητεμός την ξελογιάζει. Στη λαχτάρα να αγγίξει το σύννεφο του ονείρου, πέφτει από την κούνια και τσακίζεται στις πλατείες στις λεωφόρους και τ’ απόφωτα σοκάκια της Θεσσαλονίκης. Ο κόσμος, όταν τον θωρείς ψηλά απ’ τα σύννεφα, φαντάζει μικρός κι εύκολα αλλάζει. Όταν όμως τριγυρνάς στους δρόμους και τις πλατείες, τότε χρειάζεται αγώνας. Κι ο αγώνας έχει νικητές μα και νικημένους, ιδεολόγους και δεοντολόγους, σταυρωμένους και σταυρωτήδες, αδέκαστους κι αργυραμοιβούς, ήρωες και κιοτήδες. Δύσκολος δρόμος! Ο παράδρομος είναι βολικότερος. Αυτό είναι! Αντί ν’ αλλάξει ο κόσμος, καλύτερα είναι ν΄ αλλάξει εκείνη. Και το κάνει! Γίνεται Άντα από Αντιγόνη και από επαναστάτρια, νάρκισσος.
Σε κάθε ανηφοριά σε κάθε στενό, ξεπουλάει απ’ την πραμάτεια των ιδεών για να ξαλαφρώσει. Κι ο κόσμος που ονειρευόταν γίνεται πιο άδικος, πιο σκοτεινός, πιο βρώμικος. Απάλαφρη από το βάρος των ιδεών, βολεύεται με περισσότερη λάσπη, περισσότερο σκοτάδι, περισσότερο «τίποτα». Με τα πιο ευτελή υλικά που παζαρεύει στα ανταλλακτήρια των ιδεών, φτιάχνει τη μοίρα της. Φτιάχνει μικρά και μεγάλα αδιέξοδα, και συγκρούεται μ’ αυτά. Εγκαταλείπει κι εγκαταλείπεται, πληγώνει και πληγώνεται, φαρμακώνει και φαρμακώνεται! Το ταξίδι της μοίρας ξεκινάει από τα υγρά υπόγεια της οδού Καλής Ελπίδος και φτάνει μέχρι το ακρωτήρι της Καλής Ελπίδος. Το νόστιμον ήμαρ δεν αποτελεί πόθο ή λύτρωση. Έρχεται μοιραία σαν επιβεβλημένη ανάγκη. Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που αγάπησε, για να ανασχεδιάσει τη νέα της μοίρα, με ανοιχτές πληγές, με πικρή γνώση και φαρμακερούς λωτούς, στη νέα της πια κατοικία, επί της οδού «Απελπισίας»!
Θα τα καταφέρει;
Δε θα μιλήσω για μένα. Είμαι ένα αίνιγμα που δεν έχει και τόση σημασία να το μαντέψει κανείς. Είμαι κομμάτια από τις ψηφίδες των ηρώων μου. Είμαι ένας άνθρωπος με τα «θέλω», τα «μπορώ» και τα «φοβάμαι», όπως εσύ κι εσύ κι εσύ! Όπως όλοι μας!
Κυρία, Γανίτη, ευχαριστώ που δίνετε βήμα στα «θέλω» και τα «μπορώ» μου και δε με πιέζετε για τα «φοβάμαι»!
Με εκτίμηση
Αντώνης Π. Παπαδόπουλος
Το βιβλίο ”Σαν μαργαριτάρι από σ’ αγαπώ” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.
Τον ευχαριστώ πολύ!!!
Με εκτίμηση,
Κυριακή Γανίτη από το blog Vivliovamon
