Σάββατο 20 Ιουλίου 2024 συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και την γενική επιστράτευση στη χώρα μας.
Οι αναλυτές, που γνωρίζουν καλά την πραγματικότητα στην Τουρκία και εκτιμούν ότι όσο πιθανόν κρίνεται ο 21ος αιώνας να είναι αιώνας της ειρήνης, άλλο τόσο πιθανό είναι και να καταστεί ο αιώνας της τελικής αναμέτρησης…
Απρόβλεπτη ήταν πάντα η γεωπολιτική συμπεριφορά της Τουρκίας , για αυτό δεν ξεχνώ ποτέ ….
Ακούγαμε από το παμπάλαιο ραδιόφωνο κάτι για εισβολή στην Κύπρο, κάτι για επιστράτευση, αλλά δεν καταλαβαίναμε και πολλά.
Ρωτήσαμε τον πατέρα , τι συμβαίνει.
Μας έδωσε να καταλάβουμε. Μας εξήγησε τι επρόκειτο να γίνει.
ΠΟΛΕΜΟΣ!
Αυτή η λέξη σχηματίστηκε στο μυαλό μου με αυτά που άκουγα. Κάποια στιγμή βλέπω τη μάνα μου βουρκωμένη να ετοιμάζει σε ένα σάκο κάποια πράγματα του πατέρα μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θάρρος του πατέρα μου και της μάνας μου ….
Ο πατέρας μου προσφάτως έκλεισε τα μάτια του , μας χαιρέτησε για πάντα , είχε όμως μάτια αστραφτερά και θαρραλέα , δεν ήταν ψηλός αλλά ήταν λεβέντης , δεν ήταν λιγόψυχος , ήταν αγέρωχος και πατριώτης …. όπως κάθε Έλληνας !!
Περάσανε 50 χρόνια .
Ήταν 20 Ιουλίου του 1974….
Το θυμάμαι πολύ έντονα εκείνο το πρωινό της αποφράδας ημέρας της 20 Ιουλίου του 1974. Ήμουν πολύ μικρός, όμως οι εικόνες και τα συναισθήματα είχαν χαραχτεί πολύ βαθιά στην μνήμη μου και την ψυχή μου.
Η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο επέφερε γενική επιστράτευση σε όλη την Ελλάδα. Ο πατέρας μου τότε ήταν 39 χρονών , παρ’ ολίγο 40.
Τα νέα της επιστράτευσης έφτασαν αστραπιαία. Στο ραδιόφωνο λέγανε. Η καμπάνα της εκκλησίας του χωριού χτυπούσε επίμονα. Η μάνα μου έκλαιγε και ταυτόχρονα ετοίμαζε τα πράγματα του πατέρα μου σε έναν σάκο για να πάρει μαζί του. Εμείς με τον μεγαλύτερο αδερφό μου ρωτούσαμε τον μπαμπά που θα πάει και μας εξήγησε τι συμβαίνει ….. “πάω στον στρατό γιατί με χρειάζεται η Ελλάδα μας”. Ο μικρότερος αδερφός μου ήταν τριών χρονών και δεν μπορούσε να καταλάβει.
Την μάνα μου την είχε κυριεύσει ένας φόβος και μία ανασφάλεια, παρα ταύτα δεν λύγισε .Ήξερε πολύ καλά ότι τα τρία παιδιά της , όλα αγόρια έπρεπε να μας στηρίξει και να μας φροντίσει. Μπορεί να κύλησαν κάποια δάκρυα, αλλά στάθηκε δίπλα μας βράχος όπως άλλωστε κάνει μέχρι σήμερα.
Οι έντονες σκηνές που έμειναν βαθιά χαραγμένες στην μνήμη μου και στην ψυχή μου ήταν η ώρα του αποχωρισμού με τον πατέρα. Η ώρα κόντευε για να φύγει και μία απόλυτη ησυχία επικρατούσε μέσα στο σπίτι , ακόμη και ο μικρός μου αδερφός που ήταν μωρό είχε σωπάσει.
Έτοιμος πια να αναχωρήσει για το κέντρο επιστράτευσης στο Κωσταράζι μας αγκάλιασε όλους μαζί με τον μικρό στην αγκαλιά του και η μάνα να μας εμψυχώνει , δεν μπορέσαμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυα μας. Μείναμε αγκαλιασμένοι για πέντε λεπτά περίπου. Αναπόφευκτα, από το μυαλό μας περνούσε η σκέψη ότι μπορεί και να μην τον ξαναδούμε…
Ο πατέρας μου ήταν δυνατός και αποφασισμένος. Δεν λύγισε ούτε ένα δευτερόλεπτο παρα μας έλεγε ότι “θα νικήσουμε και θα γυρίσω πίσω” …. να μην στεναχωριόμαστε….
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ…
Το κείμενο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του αγαπημένου μου πατέρα
Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος
2 λεπτά ανάγνωση
