Ένα θέλω να ξέρεις.
Ξέρεις πώς είν’αυτό:
Αν κοιτάξω το κρυστάλλινο φεγγάρι,
το κόκκινο κλαδί του αργού φθινοπώρου
στο παράθυρό μου,
αν αγγίξω πλάι στη φωτιά
την ατάραχη στάχτη
ή το ρυτιδωμένο σώμα του ξύλου,
όλα με φέρνουν σε σένα,
λες και ό,τι υπάρχει,
αρώματα, φως, μέταλλα,
είναι μικρά πλεούμενα που ταξιδεύουν
προς τα νησιά σου
που με περιμένουν.
Μα.. Αν λίγο λίγο πάψεις πια να μ’αγαπάς,
θα πάψω κι εγώ να σ’αγαπώ…
λίγο λίγο.
Κι αν ξαφνικά με ξεχάσεις,
μην ψάξεις να με βρεις
θα σ’έχω ήδη λησμονήσει.
Αν θεωρήσεις ότι κρατάει πολύ
κι είναι τρελός ο άνεμος
από σημαίες που περνάει απ’τη ζωή μου
κι αποφασίσεις να με αφήσεις
στην όχθη της καρδιάς
που έχω ρίζες,
σκέψου πως εκείνη τη μέρα,
την ώρα εκείνη,
θα σηκώσω τα χέρια
και θα βγουν οι ρίζες μου
για να βρούνε άλλη γη.
Όμως αν κάθε μέρα,
κάθε ώρα, νιώθεις προορισμένη
για μένα με γλυκύτητα αψεγάδιαστη…
Αν κάθε μέρα ανεβαίνει
ένα λουλούδι στα χείλη σου για να με βρει…
Αχ αγάπη μου, δικιά μου,
μέσα μου όλη τούτη η φωτιά
θα επαναλαμβάνεται.
Μέσα μου τίποτα δε θα σβήσει
ούτε θα ξεχαστεί…
Η αγάπη μου τρέφεται από την αγάπη σου,
αγαπημένη, κι όσο θα ζεις,
θα είναι μες στην αγκαλιά σου,
χωρίς απ’τη δική μου να φύγει.
