Υπερήφανες για την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στον τελικό του διπλού σκιφ ελαφρών βαρών των Ολυμπιακών Αγώνων «Παρίσι 2024» δήλωσαν στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) μετά την επιτυχία τους η Μιλένα Κοντού και η Ζωή Φίτσιου. Οι Ελληνίδες κωπηλάτριες τόνισαν ότι ήταν έτοιμες γι’ αυτήν την κούρσα και πολύ καλά, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, ενώ υπογράμμισαν πως έκαναν την υπέρβαση για τους εαυτούς τους και κατάφεραν να πάρουν το μετάλλιο. Αμφότερες στάθηκαν στο γεγονός ότι ανέβασαν την απόδοσή τους μετά τα πρώτα 1.000 μέτρα, γιατί, όπως τόνισε χαρακτηριστικά η Κοντού, το δεύτερο χιλιάρι ήταν «ή όλα ή τίποτα».
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΕ-ΜΠΕ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ: ΝΙΚΟΣ ΛΑΚΑΤΑΣ
Κορίτσια, κατ’ αρχήν συγχαρητήρια. Σε μια απίστευτη κούρσα που στην αρχή δεν ξεκίνησε καλά, καταφέρατε και είστε εδώ, με μετάλλιο στο στήθος και πραγματικά μας έχετε κάνει υπερήφανους. Εσείς πώς το βιώσατε;
Μιλένα Κοντού: «Ήταν μια απίστευτη κούρσα. Ήμασταν πολύ καλά σωματικά και ψυχολογικά, είχαμε μπει πολύ έτοιμες γι’ αυτήν την κούρσα, ξέραμε τι πάμε να κάνουμε. Δεν έχουν πάντα σημασία τα πρώτα 1.000 μέτρα, γιατί απλά το έχουμε δει πολλές φορές στην κωπηλασία, οι ανατροπές και την πιο μεγάλη σημασία την παίζει το δεύτερο χιλιάρι, όπου εκεί φαίνεται ποιος έχει κάνει την πιο πολλή προπόνηση και ποιος έχει την πιο πολλή θέληση, γιατί εκεί πέφτει κούραση. Είχαμε την θέληση, είχαμε την δύναμη, κάναμε μια υπέρβαση για τους εαυτούς μας και καταφέραμε και φέραμε αυτό το μετάλλιο».
Εσύ πως βίωσες αυτή την κούρσα, Ζωή;
Ζωή Φίτσιου: «Να σας πω την αλήθεια, είχα πει από την προηγούμενη μέρα στον προέδρό μου ότι, επειδή στον ημιτελικό, λέει, “μας έσκασες”, στον πρόεδρό μου από τον όμιλο από το Μαυροχώρι, του είχα πει, μου λέει “μας έσκασες στον ημιτελικό, το άφησες μέχρι τελευταία στιγμή και αγχωθήκαμε και κάναμε και ράναμε” και μου λέει “μη μας σκάσεις τώρα στον τελικό”. Του λέω, άκου να δεις, στο λέω προκαταβολικά, θα σε σκάσω, θα σε σκάσουμε μέχρι το τέλος, αλλά όλα θα πάνε καλά…».
– Τι είπατε και στα τελευταία μέτρα είδαμε μια τόσο μεγάλη αντεπίθεση που, αν είχαμε και λίγα μέτρα ακόμη, θα είχατε και ασημένιο μετάλλιο; Πήγατε τόσο πολύ καλά…
Μιλένα Κοντού: «Ξέραμε ότι πάμε να κάνουμε την τακτική μας, ένα χιλιάρι γρήγορο και ένα πιο γρήγορο. Στο δεύτερο χιλιάρι πάντα ανεβάζουμε, ειδικά όταν είμαστε πολύ καλά σωματικά όπως τώρα. Ξέραμε ότι πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση, είναι ένας τελικός Ολυμπιάδας. Όλες θα φύγουν από την αρχή “καψούλι”, δεν θα λυπηθεί καμία τη δύναμή της και το σώμα της, θα πονέσουν μέχρι τέλους, οπότε κάποια πρέπει να κάνει την υπέρβαση για να πάρει αυτό το μετάλλιο. Ήμασταν έτοιμες ψυχολογικά, σωματικά και απλά ήξερα ότι στο δεύτερο χιλιάρι είναι “ή όλα ή τίποτα”. Ή θα βγω μ’ ένα μετάλλιο στο στήθος ή θα βγω τελευταία και σκασμένη. Οπότε απλά φύγαμε και ήταν μέχρι να ακούσω το “μπιπ” (σ.σ. το σήμα έναρξης της κούρσας)».
Ζωή Φίτσιου: «Ήταν μια πάρα πολύ ωραία κούρσα, αυτό δεν αντιλέγω, το απολαύσαμε νομίζω και οι δύο. Απλά, όπως λέει η Μιλένα, όταν φτάσαμε 1.000 μέτρα και είδαμε που είμαστε, λέω “τώρα ξεκινάμε”. Γιατί όντως, ας πούμε, μετά τα 1.000 έχουμε πει βάζουμε έκτη, βάζουμε το τούρμπο και φεύγουμε. Αρχίζαμε σιγά-σιγά σταδιακά να ανεβάζουμε. Στα τελευταία, στα 600, δεν θυμάμαι, 600 τελευταία, 500 περίπου, κάπου εκεί, γυρνάω και της φωνάζω ένα “μπορείς” (σ.σ. τότε η Μιλένα Κοντού λέει μεταξύ άλλων «κι εγώ της φώναξα»). Και απλά ξεκίνησα, γιατί όντως και το κάνουμε και στην προπόνηση αυτό το πράγμα και μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ ο τρόπος, με τον οποίο ο προπονητής μας μάς έχει βάλει να προπονούμαστε, δεν γίνεται τίποτα τυχαία. Έχουμε πάντα και τον Στέφανο (σ.σ. Ντούσκος) μαζί μας, ο οποίος είναι ένα πολύ γρήγορο σκάφος από μόνος του και μας έχει βοηθήσει πολύ στο θέμα του ανταγωνισμού, και είναι πολλές φορές που της έχω φωνάξει ότι “μπορούμε, μπορούμε” ας πούμε και απλά μετά από αυτό το “μπορείς” ανεβαίναμε, ανεβαίναμε, ανεβαίναμε, ανεβαίναμε… Δεν καταλάβαινα πόσο ανεβαίναμε, δηλαδή απλά στο τέλος κάνω μια το κεφάλι μου δεξιά, συνειδητοποιώ ότι έχουμε ξεκινήσει και μπαίνουμε στις Ρουμάνες και ότι είμαστε πάρα πολύ κοντά να τις περάσουμε και αρχίζω και κόβω κουπιά, γιατί λέω, κοίτα τώρα, αλλά δεν προλάβαμε, θέλαμε λίγες κουπιές ακόμα…».
Τα συναισθήματα πάνω στο βάθρο;
Μιλένα Κοντού: «Δεν περιγράφονται. Προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε τι έχει γίνει. Είναι μεικτά τα συναισθήματα. Απλά είμαστε υπερήφανες γι’ αυτό που έχουμε κάνει. Σιγά-σιγά θα μας έρθει και θα καταλάβουμε τι έχει γίνει, τι έχει συμβεί. Είναι μοναδικές οι στιγμές».
ΑΠΕ
