Ο Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς μίλησε για όλους και για όλα σε συνέντευξη που παραχώρησε στο “The Athletic” κατά τη διάρκεια της περιοδείας της Μίλαν στις ΗΠΑ: Για τη θέση του (σ.σ: senior advisor / ανώτερος σύμβουλος) στον σύλλογο σχολίασε: «Έχω λόγο σε πολλές πτυχές για να φέρω αποτελέσματα και να αυξήσω την αξία, όλα με τη φιλοδοξία της νίκης. Δεν είμαι μπέιμπι σίτερ, οι παίκτες μου είναι ενήλικες και πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη. Πρέπει να δώσουν 200% ακόμα κι όταν δεν είμαι εκεί».
Για το μέλλον: «Προπονητής στο μέλλον; Βλέπεις τα γκρίζα μαλλιά μου; Φαντάσου μετά από μια εβδομάδα ως προπονητής. Ένας προπονητής δουλεύει ακόμα και 12 ώρες την ημέρα. Δεν έχεις καθόλου ελεύθερο χρόνο. Ο ρόλος μου είναι να συνδέω τα πάντα, να είμαι ηγέτης από ψηλά και να βεβαιωθώ ότι η δομή και η οργάνωση λειτουργούν. Η Μίλαν είναι η ελίτ της ελίτ: ήμουν το σημείο αναφοράς όλη η πίεση έπεσε πάνω μου. Όμως πιστεύω ότι αυτή η νέα γενιά χρειάζεται αρχηγό που πρέπει να ακολουθείς, ειδικά όταν παίζεις σε μεγάλους συλλόγους, ποιος θα σου δείξει τον δρόμο;»
Για τα τατουάζ και τον Θεό: «Ένα γράφει:”Μόνο ο Θεός μπορεί να με κρίνει”. Δεν είμαι πιστός. Πιστεύω στον σεβασμό. Άρα αυτά τα λόγια σημαίνουν ότι μόνο εγώ μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: όταν ο αδερφός μου πέθανε από λευχαιμία, πού ήταν ο Θεός να τον βοηθήσει; Προσεύχεσαι σε αυτόν κάθε μέρα, τον ευχαριστείς κάθε μέρα, αλλά πού ήταν εκείνες τις στιγμές. Εσύ είσαι ο θεός σου, αυτό είναι που εγώ πιστεύω».
Για τις πολλές αλλαγές ομάδων: «Γιατί άλλαξα τόσες πολλές ομάδες; Για να δοκιμάσω τον εαυτό μου, φεύγω πάντα από τη ζώνη άνεσής μου, δοκιμάζω νέα νερά. Τα τρόπαια μου είναι στο κελάρι προς το παρόν, αλλά μια μέρα θα ήθελα να φτιάξω ένα δωμάτιο για να τα εκθέσω. Αν κάποιος ερχόταν στο σπίτι μου, και σπάνια συμβαίνει,είμαστε μια πολύ ιδιωτική οικογένεια, δεν θα καταλάβαιναν ότι ήμουν ένας ποδοσφαιριστής υπάρχει μόνο μία φωτογραφία σχετική, για να θυμηθώ ότι ό,τι έχω προέρχεται από εκεί».
Για το γιο του:«Δεν είναι εύκολο για τον γιο μου Μαξιμιλιανό γιατί, προφανώς, ο πατέρας του είναι αυτός που είναι. Οπότε φέρει ένα βαρύ επώνυμο. Όπου κι αν πάει, θα τον συγκρίνουν πάντα μαζί μου. Αλλά στο Μιλάνο, στον ρόλο που έχω, δεν το κάνω . Δεν τον κρίνω διαφορετικά από τους άλλους, τον κρίνω σαν παίκτη, πρέπει να δουλέψει και να κερδίσει Μπορώ να μιλήσω μόνο ως πατέρας, του έδωσα πειθαρχία και σκληρή δουλειά.»
Για τον Καπέλο και τον Μουρίνιο: «Στη Γιουβέντους είχα τον Φάμπιο Καπέλο. Με κατέστρεφε. Αλλά ταυτόχρονα με έκτιζε. Πώς; Εύκολα. Θα σου έλεγε: “Είσαι χάλια σήμερα. Αύριο θα είσαι ο καλύτερος”. Όταν λοιπόν νόμιζες ότι ήσουν ο καλύτερος, σε έσφαζε. Σε κάποιο σημείο δεν καταλάβαινα πια τίποτα. Ρώτησα τον εαυτό μου, “είμαι πραγματικά ο καλύτερος ή είμαι…;» Ήταν ο τρόπος του να σε παρακινήσει. Δούλεψε; Έγινα ο καλύτερος. Οπότε ναι. Όταν έφτασα στην Αγγλία ήμουν 35 χρονών. Ο κόσμος έλεγε ότι ήμουν πολύ μεγάλος, ότι έπρεπε να αποσυρθώ. Αυτό όμως με παρακίνησε. Ο Μουρίνιο ήταν μηχανή. Βγάζει το καλύτερο μέσα σου, είναι χειριστής, ξέρει πώς να μπαίνει στο κεφάλι σου. Μου θύμισε τον Καπέλο. Αλλά μια νεότερη έκδοση. Πειθαρχία. Σκληρός. Εντονος. Όπως μου αρέσει».
Α. Βαζογιάννης
