Ο Γιώργος Γιαννούλης γεννήθηκε το 1914 στο χωριό Επταχώρι Καστοριάς. Υπήρξε θα λέγαμε γέννημα και θρέμμα του
Γράμμου-βουνό που ήξερε πολύ καλά. Άριστος μαθητής, τελειώνει το Γυμνάσιο του χωριού και πηγαίνει στην Αθήνα για να γίνει δικηγόρος.
Σε ηλικία 24 ετών καλείται να υπηρετήσει την πατρίδα του και παρουσιάζεται στην Σχολή Αξιωματικών στην Σύρο. Εκεί ο Διοικητής του, εντυπωσιασμένος απο τις στρατιωτικές του ικανότητες τον πείθει να εκπαιδεύσει την νέα σειρά αξιωματικών. Έτσι γνωρίζει ένα άλλο παιδί του Γράμμου, τον Ταξίαρχο Αχιλλέα Παπαϊωάννου αργότερα υποδιοικητή των ανταρτών του ΕΛΑΣ στον Γράμμο στο πρώτο αντάρτικο. Στην σχολή της Σύρου οι μαθητές του θαυμάζουν τις ικανότητες του, την ευρύτητα πνεύματος και την εξυπνάδα του. Το 1940 το χρέος προς την πατρίδα τον καλεί και συμμετέχει στο Αλβανικό μέτωπο όπου τραυματίζεται 2 φορές. Με την επικράτηση των Γερμανών στην Ελλάδα είναι απο τους πρώτους που βγαίνουν στην Δυτική Μακεδονία και οργανώνει ένοπλα τμήματα του ΕΛΑΣ για την εθνική αντίσταση.
Ξεσηκώνει τα Κατσαουνοχώρια και τα Πευκοχώρια του Γράμμου και τον ακολουθούν στο αντάρτικο τα χωριά της Πυρσόγιαννης, Βούρμπιανης, το Πευκόφυτο, η Κυψέλη, η Λυκορράχη, το Επταχώρι κτλ. Γίνεται μέλος της διοίκησης του ΕΛΑΣ περιοχής Γράμμου και συμμετέχει ενεργά στην Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανών, Βουλγάρων, Κομιτατζήδων και πολεμά ενάντια σε εθνικιστές της ευρύτερης περιοχής.
Το 1943 συμβαίνει ένα γεγονός κομβικής σημασίας για την μετέπειτα πορεία στην ζωή του Γιαννούλη. Τον Μάιο εμφανίζεται στην περιοχή Βοϊου-Γρεβενών-Καστοριάς μια ομάδα εθνικιστών υπο τον Συνταγματάρχη Πούλιο, τον Πόρπη κ.α. οι οποίοι αντιμάχονταν τον ΕΛΑΣ και έρχονται σε σύγκρουση μαζί του. Ο Γιαννούλης την περίοδο εκείνη είναι άρρωστος και ο Καπετάν Πατσούρας τον προτρέπει να πάει σπίτι του και να γίνει καλά. Κατά την διάρκεια της αρρώστιας του ο ΕΛΑΣ ήρθε σε μάχες με τους εθνικόφρονες. Όταν επέστρεψε ο Γιαννούλης στο Αρχηγείο Γράμμου στο Νεστόριο καλέστηκε να απολογιστεί γιατί δεν πήρε μέρος στις μάχες αυτές. Υπέστη βαρυά κριτική απο τον γνωστό μαχητή Περικλή (Αντώνη Αντωνιάδη) ενώ στο αρχηγείο του Γράμμου άλλαξε το στρατιωτικό επιτελείο λόγω αυτών των γεγονότων. Η απουσία του αγωνιστή Γιαννούλη (εν μέσω αρρώστιας) ήταν κάτι που οι “σύντροφοι” του δεν εξέχασαν…
Κατά την διάρκεια του δεύτερου αντάρτικου (Εμφυλίου) ο Γιαννούλης θα βγει στα βουνά του Γράμμου και του Βοϊου και θα συγκροτήσει ομάδες ανταρτών-καταδιωκώμενων (ΔΣΕ), δηλαδή η συμμετοχή του θα είναι ενεργή και σε αυτή την περίοδο των μαχών. Ο Γιαννούλης πίστευε οτι το 2ο αντάρτικο θα κρινόταν στα δύο πρώτα χρόνια του και νικητής θα ήταν αυτός που θα έφτιαχνε πιο γρήγορα στρατό και θα ακολουθούσε επιθετική τακτική. Υποστήριζε μια εναλλακτική στρατηγική : την κατάληψη των Γρεβενών, του Τσοτυλίου και της Νεάπολης σε πρώτη φάση και σταδιακά την επέκταση στο Υψιπίπεδο Κοζάνης και αργότερα την δημιουργία βάσεων στην Πίνδο, το Βέρμιο, τον Όλυμπο και το Καϊμακτσαλάν. Το σχέδιο αυτό όπως υποστηρίζει ο Αχιλλέας Παπαϊωάννου στο Βιβλίο του “Η παρέλαση των Γιγάντων” ήταν άμεσα εφαρμόσιμο και πραγματοποιήσιμο…
Όμως η ηγεσία του ΔΣΕ φαίνεται πως είχε άλλα σχέδια…Ο Μάρκος Βαφειάδης που υπήρξε αρχιστράτηγος των ανταρτών καθαιρείται λόγω της γνωστής διαφωνίας με τον Ζαχαριάδη και επικεφαλής των ανταρτών τίθεται ο Γούσιας. Ο Γούσιας δεν χώνευε τις επιτυχίες του Γιαννούλη (Μιτσικέλι, Ασπραγγέλλους, περιοχή Καστοριάς κτλ) και τον περίμενε στην γωνία. Ξεσκάλισε το αρχείο του Βαφειάδη (όσο ήταν ο τελευταίος επικεφαλής του ΔΣΕ) και σημείωσε τα γεγονότα του ’43 και του ’47. Τι είχε γίνει το ’47;
Το καλοκαίρι του ’47 ο Γιαννούλης τέθηκε σε διαθεσιμότητα (ήταν αρχηγός Γράμμου) από τον Βαφειάδη για την αποτυχία στην κατάληψη των Γρεβενών από τους αντάρτες και την εγκατάλειψη του Γράμμου στις εαρινές επιχειρήσεις. Ο διοικητής του Αρχηγείου Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας Κικίτσας όπως και ο πολιτικός επίτροπος (ΠΕ) Ερυθριάδης δεν κατηγορήθηκαν για τίποτα αλλά αντιθέτως με εκθέσεις τους συκοφάντησαν τον Γιαννούλη.
Επίσης τον Αύγουστο του 1948, ο ΔΣΕ ήταν σε θέση άμυνας στα υψώματα Κάμενικ-Γκόλιο του Γράμμου και ο Γιαννούλης διοικητής της 102 Ταξιαρχίας του ΔΣΕ που δρούσε εκεί. Ο Γούσιας καθαιρεί τον Γιαννούλη και θέτει επικεφαλής τον Υψηλάντη (Ρόσιο). Μετά την κανονική παράδοση παραλαβή ο Γιαννούλης έπρεπε να φύγει (παρουσιαστεί στον Γούσια) αλλά τον παρακαλεί ο Υψηλάντης και διανυκτερεύει με την πρώην Ταξιαρχία του γιατί φοβόταν μήπως και συμβεί κάτι απροόπτο (είχε πρόσφατα λιποτακτήσει ένας διοικητής λόχου της 102 Ταξιαρχίας). Το βράδυ της 20ης Αυγούστου ο Κυβερνητικός Στρατός (ΚΣ) που αντιμάχονταν τους αντάρτες με την βοήθεια του λιποτάκτη σπάει το μέτωπο της 102 Ταξιαρχίας και υπεισέρχεται στα μετόπισθεν της (γραμμή ευθύνης της 601ης μονάδος που διεύθυνε ο Γούσιας) και ο Δυτικός Γράμμος καταρρέει για τους αντάρτες παρά την μάχη που έδωσε ο Γιαννούλης με εφεδροαντάρτες.
Ύστερα από αυτό το πατατράκ στον Γράμμο ο Γούσιας στέλνει τον Στρατηγό Λάμπρο και τον Πάνο Δημητρίου να συλλάβουν τον Γιαννούλη. Του δένουν τα χέρια πισθάγκωνα και τον συνοδεύουν στο Αρχηγείο Γράμμου για να δικαστεί. Ο Υψηλάντης που εγνώριζε την αλήθεια δεν μίλησε εως τον θάνατο του για τις όποιες ευθύνες του Γούσια στην επιχείρηση. Στο βιβλίο που εξέδωσε μάλιστα δεν αναφέρεται καθόλου στο περιστατικό…Ο Γιαννούλης λίγο μετά καταδικάζεται σε μιά συνεδρίαση θα λέγαμε τύπου ιερατείου και εκτελείται στις 20 Αυγούστου 1948.
Μετά την ήττα του ΔΣΕ και την μεταφορά των ανταρτών στην Τασκένδη (και όχι μόνο) πολλά στοιχεία της υπόθεσης Γιαννούλη θα γίνουν γνωστά και θα συνταράξουν τους παλιούς αγωνιστές- νυν πολιτικούς πρόσφυγες. Ο Δημήτρης Μπαλάσκας, υπεύθυνος δικαστικού στον ΔΣΕ θα πει οτι στρατοδικείο δεν έγινε ποτέ!!! Ο καπετάν Χείμαρρος θα εκμυστηρευτεί στον Αχιλλέα Παπαϊωάννου οτι ο Γούσιας διέταξε τον Θησέα Σαρρή να τον εκτελέσει. Για να φαίνονται όλα εντάξει διετάχθη ο Τάκης Γκαστής και έφτιαξε μια “δίκη” όπου ως απολογία χρησιμοποιήθηκε ιδιόχειρη έκθεση του Γιαννούλη την οποία υποχρεώθηκε να γράψει μετά την σύλληψη του…Στην σύσκεψη για την τύχη του Γιαννούλη (που δεν είχε καμμία σχέση με στρατοδικείο) μετείχαν οι : Ζαχαριάδης, Μπαρτζιώτας, Γούσιας, Παρτσαλίδης, Βλαντάς, Σκοτίδας, Παπαϊωάννου, Μπελογιάννης, Τζεφρώνης κτλ. Θα λέγαμε ολη η αφρόκρεμα του ΔΣΕ.
Είναι λοιπόν φανερό οτι όλοι αυτοί που ευαγγελίζονταν την κοινωνία της δικαιοσύνης, της μη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της προκοπής, της λαϊκής εξουσίας κτλ. όταν είχαν την εξουσία στα χέρια τους δεν ήταν ικανοί να δικάσουν με δίκαιο τρόπο έναν συναγωνιστή τους. Και όχι μόνο… αλλά προέβησαν και σε συντροφική κατασυκόφάντηση του Γιαννούλη κατηγορώντας τον για αυταρχισμό, οικογενειακότητες, γυναικοδουλίες κτλ. Ο Βαφειάδης από τότες που ο Γιαννούλης επρότεινε την εναλλακτική στρατηγική για τον ΔΣΕ τον έβαλε στο μάτι. Tον κρατούσε σε απόσταση, τον υποπτευόταν και δεν τον εμπιστεύοταν. Έτσι το ιερατείο των Ζαχαριάδη, Βλαντά κτλ. στηρίχτηκε στις κατά καιρούς ιδιοτελείς αναφορές του Βαφειάδη και του Γούσια αλλά και σε συκοφαντίες καταδικάζοντας ένα παλικάρι χωρίς καν να λάβουν υπόψη τον αντίλογο….Όλο αυτό το κλίμα το είχε διαισθανθεί προ θανάτου ο Γιαννούλης και το είχε εκμυστηρευτεί στον Παπαϊωάννου, τον Σκοτίδα και τον Λιάκο. Έτσι ένας αγωνιστής του ΕΛΑΣ έπεσε από βόλι συντρόφων γράφοντας το τέλος άλλης μιας ανείπωτης ιστορίας!
*** Για χάρη της αλήθειας θα πρέπει να πούμε οτι ο Βαφειάδης είχε καλέσει σε ανύποπτο χρόνο στην σκηνή του την γυναίκα του Γιαννούλη Βασιλική (όταν κατέβηκε για να οδηγήσει την σχολή αξιωματικών του ΔΣΕ απο την Νότια Ελλάδα στο μέτωπο του αγώνα) και τις έκανε 2 φορές πρόταση γάμου λέγοντας της “οτι ο Γιαννούλης είναι τελειωμένος” κτλ… Επίσης στις 20 Αυγουστου του 1995 στο χωριό Φούσια οι φίλοι του Γιαννούλη έστεισαν πλάκα για τα 50 χρόνια απο τον θάνατο του. Όμως τον Αύγουστο του 1998, 3 μέρες μετά την επίσκεψη της Αλέκας Παπαρήγα στην περιοχή η πλάκα βρέθηκε σπασμένη και πεταμένη όπως και η ανάμνηση σήμερα του παλικαριού αυτού…
