Ένας άνθρωπος που έζησε, που ρούφηξε τη ζωή μέχρι το μεδούλι
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όλες και όλους για την συμπαράσταση στο πένθος μας. Σας παραθέτω τον επικήδειο λόγο μου στην εξόδιο ακολουθία
Πατέρα, Σταύρο Περιβολάρη, είμαστε όλοι εδώ σε αυτό τον τόπο που δεν ήταν η πατρογονική σου γη, αλλά τον αγάπησες τόσο πολύ που αποφάσισες να γίνει η τελευταία σου κατοικία. Τον αγάπησες τόσο πολύ, γιατί αγάπησες τους ανθρώπους του. Τη Βούλα σου πρωτίστως, τον έρωτα της ζωής σου.
Εδώ, λίγα μέτρα δίπλα μας, στην αυλή του Γιώργου και του Γρηγόρη Καρβουνίδη θυμάμαι τόσα και τόσα γλέντια να είσαι πρωταγωνιστής. Ένας άνθρωπος που έζησε, που ρούφηξε τη ζωή μέχρι το μεδούλι,
Μία ζωή κινηματογραφική.
Γεννημένος από τον Παντελή και την Ανδρονίκη Περιβολάρη σε εκείνα τα λατρεμένα για σένα, για τους γονείς σου ακόμα περισσότερο, άγια χώματα της Κωνσταντινούπολης και πρόσφυγας σε πολύ μικρή ηλικία. Έλληνας που οι Τούρκοι ήθελαν να εκδιώξουν. Τουρκόσπορος για τους συνομήλικούς σου στην Αθήνα, όπου ήρθες μικρό παιδί. Ένας χαρακτηρισμός που σου ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι και ήσουν ικανός να στήσεις ομηρικούς καυγάδες και να κινδυνεύσει αυτός που το έλεγε να καταλήξει στο νοσοκομείο. Χωρίς πατρίδα, λοιπόν. Ίσως γι’ αυτό και έγινες πολίτης του κόσμου, από νεαρός, μετανάστης στην Αμερική, αφήνοντας τα δύσκολα χρόνια της Αθήνας, αν και ήσουν φέρελπις αθλητής του στίβου της ΑΕΚ. Γι’ αυτό ίσως, αποφάσισες, νέος ακόμα οικογενειάρχης, να φύγεις στα καράβια για να θρέψεις τη φαμίλια σου. Και από τη Βραζιλία μέχρι την Ιαπωνία, γνώρισες τις πιο άγριες θάλασσες του κόσμου.
Χωρίς πατρίδα, αλλά με την Ελλάδα πάντα μέσα σου. Περήφανος Έλληνας και αγωνιστής. Από τα χρόνια σου στην Αμερική με τους Έλληνες του ΠΑΚ προσπαθούσατε με όσες δυνάμεις είχατε να κάνετε γνωστό ότι στην Ελλάδα υπήρχε η δυστυχία της χούντας. Και είχες τόσο πολύ την Ελλάδα μέσα που πήρες τη Βούλα σου και μένα μωρό παιδί για να γυρίσεις πίσω στην Ελλάδα γιατί δεν σε χωρούσε ούτε η απεραντοσύνη της Αμερικής.
Και πίσω στην Ελλάδα σε περίμενε και πάλι ένας αγώνας, διπλός. Να μεγαλώσεις δύο παιδιά μέσα σε δύσκολες συνθήκες και να παλέψεις για τις ιδέες να αλλάξει η χώρα προς το καλύτερο. Γι’ αυτό εντάχθηκες στο ΠΑΣΟΚ σχεδόν από την ίδρυσή του. Η αλλαγή, ο Ανδρέας Παπανδρέου έγιναν η πυξίδα σου. Στα Σεπόλια και στην Πλατεία Βικτωρίας στην ημερήσια διάταξη ήταν το ΠΑΣΟΚ, η τοπική οργάνωση. Με τόσους νέους της γενιάς σου, ο μοναδικός θυμάμαι που είχες τότε παιδιά, μας δίδαξες με τον τρόπο σου, ότι οι αλλαγές γίνονται όταν παλεύεις γι’ αυτές και όχι όταν κάθεσαι στον καναπέ και περιμένεις να τα αλλάξουν όλα κάποιοι άλλοι.
Ήσουν περήφανος γι’ αυτό. Και ήσουν και ρωμαλέος και αυτό το θυμούνται όλοι, όσοι είναι εδώ σήμερα για να σε αποχαιρετήσουν. Ατρόμητος απέναντι σε κάθε κίνδυνο, πεισματάρης και δοτικός. Αλλά πάνω απ’ όλα γεμάτος συναίσθημα. Γελαστός, αλλά και φωνακλάς. Όπως είναι το πρότυπο του Έλληνα. Η διαδρομή από τη χαρά στη στεναχώρια ήταν εύκολη. Το φίλτρο σου ήταν το συναίσθημα, γιατί η καρδιά σου ήταν μεγάλη και δυνατή.
Πατέρα ήσουν για μας δάσκαλος. Μας δίδαξες ότι πρέπει να αγαπάμε τη ζωή, να τη ζούμε και να αγαπάμε τον άνθρωπό μας, όπως εσύ αγάπησες τη μητέρα μας.
Θα μπορούσα να μιλώ ώρες, να φέρω από τη μνήμη μου εκείνες τις στιγμές που μικρά παιδιά, εγώ και ο Γιώργος, μας έδειχνες πώς να κάνουμε άλμα εις ύψος, το αγώνισμά σου, στην κρεβατοκάμαρα. Και αφού εμείς κάναμε τα άλμα και δημιουργούσαμε τα ρεκόρ μας ανεβάζοντας εκατοστό, εκατοστό την επίδοσή μας, πηδούσες και εσύ με αποτέλεσμα να σπάει το κρεβάτι και να τρελαίνεται η μητέρα μας. Θα μπορούσε να μιλήσω για τον τελευταίο σου αγώνα, αυτόν με την ασθένεια σου που ήταν μία μάχη χωρίς οίκτο.
Αλλά κάπου εδώ θα σταματήσω γιατί υπάρχουν πιο σοβαρά θέματα. Γιατί εκεί πάνω σε περιμένει κόσμος και κόσμος. Ο Γιώργος με το Θεμιστοκλή και το Λάζαρο έχουν οργανώσει τα πάντα. Η Σουμέλα έστρωσε το τραπέζι. Ο Ηλίας ήδη τραγουδάει. Η Νίκη σου χαμογελάει, ο Παντελής μετά από χρόνια θα σε ανταμώσει και η κυρά Αντρό θα φωνάξει Σταύρο, Γιώργο, Παντελή για να είναι σίγουρη ότι έχει πει σωστά το όνομα. Και πόσοι άλλοι σε περιμένουν γιατί ήσουν και θα είσαι η ψυχή της παρέας. Είμαι σίγουρος ότι θα έχετε καλό παράδεισο. Και ελπίζω περήφανε άντρα, ότι από εκεί πάνω που μας βλέπεις, θα είσαι περήφανος για μας, τα παιδιά σου, για τα εγγόνια και θα έχεις να λες ωραίες ιστορίες. Στο επανιδείν πατέρα.
Σε αγαπώ, όλοι εδώ σε αγαπούν.
ΥΓ Η φωτογραφία του πατέρα μου, προ κάποιων ετών, ήταν από στιγμή μεγάλης χαράς.
