Είχα αφήσει το μικρό μου αμπέλι στον Απόσκεπο να ακολουθήσει τον δικό του ρυθμό, χωρίς περιποίηση ή κλάδεμα, για δύο χρόνια. Όπως θα έλεγε και ο Κνουτ Χάμσουν στο έργο του *Η Ευλογία της Γης*, η φύση έχει τους δικούς της μηχανισμούς, και καμιά φορά η ανθρώπινη παρέμβαση δεν είναι απαραίτητη. Έτσι, όταν επέστρεψα, η ευχάριστη έκπληξη ήταν μεγάλη: το αμπέλι ήταν γεμάτο σταφύλια, λες και η γη είχε δουλέψει μόνη της.
Το αμπέλι είχε φυτευτεί σε αναλογία 50% pinot noir, 30% merlot και 20% syrah. Θυμίζοντας τους αμπελουργούς του Μεσαίωνα, όπως τους περιγράφει ο Εμμανουέλ Λε Ρουά Λαντουρί, η διαδικασία του τρύγου και της οινοποίησης έγινε αυθημερόν. Το αποτέλεσμα ήταν περίπου 70 κιλά μούστος, σχεδόν χωρίς στέμφυλα, έτοιμος για τη μεταφορά και την περαιτέρω ζύμωση.
Όπως οι χωρικοί της Λανγκεντόκ που παρατηρούσαν την αργή ζύμωση του κρασιού τους, έτσι και εγώ περιμένω με ανυπομονησία την ολοκλήρωση της διαδικασίας.
Το κρασί θα μεταφερθεί στην Αρτέμιδα για να ζυμωθεί σε ανοξείδωτη δεξαμενή.
Ελπίζω να είναι καλό κρασί, γιατί οι χειμώνες είναι κρύοι, και θα χρειαστώ μια ζεστή συντροφιά με τους αγαπημένους μου φίλους, σε μια εποχή όπου οι πολιτικές εξελίξεις μοιάζουν με τσουνάμι, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.
Όπως είπε και ο Γάλλος φιλόσοφος Μονταίν, «ο οίνος και η συντροφιά κάνουν τον χειμώνα υποφερτό».
Θεόδωρος Βασιλείου
