Δεν γράφω συχνά για θεατρικά έργα. Όμως εδώ έχουμε κάτι ξεχωριστό. Ένα έργο που δεν δίνει μόνον την εντύπωση μιας ερωτικής απουσίας, με την εσαεί αναμονή του ερωτικού προσώπου, κι ας συγκαταλέγεται σ’ εκείνα τα θεατρικά που εδράζονται στη θεματική μιας ατέρμονης αναμονής που δεν ευοδώνεται ποτέ. Πιο πέρα και πιο πάνω από αυτή την ερωτική επιφάνεια, τη δουλεμένη με τα καλύτερα υλικά γραφής, αναδύεται η διάθεση μιας σκέψης που ανατέμνει την κοινωνική δομή της ανισότητας, την αυτόκλητη επιβολή του ισχυρού στον ανίσχυρο, την περιθωριοποίηση του διαφορετικού, τον εγκλεισμό και την απομόνωση του «επικίνδυνου» για τους υπόλοιπους «υγιείς», συνθήκες που απογειώνουν τη δύναμή τους αν το πάσχον πρόσωπο νομίζει πως οικειοθελώς «αποσύρθηκε» από την ενεργό ζωή.
Διώνη Δημητριάδου
[Δημήτρης Μάνος, Έρχομαι τάχυ, Κάπα εκδοτική]
Διαβαστε το άρθρο της Διώνης Δημητριάδου στο diastixo.gr πατώντας ΕΔΩ
1 λεπτό ανάγνωση
