Διαπιστώνουμε αυτές τις μέρες ένα κύμα βίας στα σχολεία. Ειδικά για εμένα, τώρα προς το τέλος της καριέρας μου σαν εκπαιδευτικός, είναι μια στενάχωρη κατάσταση-εξέλιξη .
Θα ειπωθούν πολλά ως προς την αιτία της βίας.
Η βασική αιτία κατά την άποψή μου είναι η διάσταση απόψεων, δυσπιστία μεταξύ σχολείου – μαθητών – γονέων.
Η αμφισβήτηση της χρησιμότητας του σχολείου για την μελλοντική ένταξη στην αγορά εργασίας.
Η κοινωνική απαξίωση των εκπαιδευτικών.
Η ένταση στην ελληνική οικογένεια και στην κοινωνία από τις δυσκολίες της καθημερινότητας.
Το θέμα δεν αναλύεται σε λίγες γραμμές. Είναι ένα πολύ μεγάλο πολυδιάστατο θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει όλους. Η ανάρτηση μου σήμερα είναι στοχευμένη τον ελεύθερο χρόνο, στην άθληση το παιχνίδι που ομολογουμένως έχει λείψει.
Προχθές είχαμε μία εκδήλωση στα πλαίσια της ημέρας αθλητισμού. Πραγματοποιήθηκαν διάφορες εκδηλώσεις σε όλα τα σχολεία. Τα παιδιά του σχολείου μας έκαναν μικρές πορείες μέσα στο στο δασάκι του Προφήτη Ηλία. Αυτές οι εκδηλώσεις καθώς και άλλες είτε σε συλλόγους είτε σε γυμναστήρια είτε σε πάρκα είναι που πρέπει να προωθηθούν άμεσα να βοηθηθούν από την οικογένεια από το δήμο από το σχολείο.
Να αρχίσουν τα παιδιά να “ιδρώνουν”,να εκτονώνονται, να ξεφεύγουν από το tablet, το κινητό, να αισθάνονται μέλη μιας ομάδας.
Να βλέπουν το διπλανό σαν συμπαίκτη σαν συνοδοιπόρο σαν συν…. και όχι απέναντι σαν “άγνωστο ανταγωνιστή”.
Κάτι πρέπει να κάνουμε. “Πάρτο αλλιώς” όπως λένε και στα καράβια, όταν βλέπουν ότι έχετε μία φουρτούνα.
Έγιναν πολλά λάθη από πολλούς από όλους μας.Πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Ώρα να ψάξουμε λύσεις, να διορθωθούμε.
Βασίλης Λ. Κωνσταντίνου
1 λεπτό ανάγνωση
