Ερμηνευτική προσέγγιση της ποιητικής συλλογής του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου “Λιωμένος Χρόνος” από τη Σοφία Κλειούση.
Ομιλητικότατος και προσημαίνων ο τίτλος της συλλογής παρέχει την πρώτη προεξοχή –και συνάμα ένα πρώτο ερμηνευτικό κλειδί-, καθώς η ματιά σκαλώνει στο υγρής υφής και ρευστής ακαθοριστίας επίθετο που συνοδεύει τη βαριά, δυσερμήνευτη και πολυεπίπεδη έννοια του χρόνου· έννοια, την οποία έχουν επίμονα -και κάποτε απελπισμένα- πολιορκήσει σχεδόν όλοι όσοι δοκίμασαν να αγγίξουν «την εσθήτα της θεάς».
«Λιωμένος χρόνος»: Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, ποιητής με πολύχρονη επιτυχημένη πορεία και με στίγμα διακριτό και λίαν στιβαρό, εγγράφει τη δική του φωνή στον παλίμψηστο λόγο γύρω από τη δεσπόζουσα κοσμική οντότητα, γυρεύοντας να ξεκλειδώσει τα άρρητα και τα ανέφικτα, να γονιμέψει το κενό και να «ερμηνεύσει το φως».
Θολά φωτάκια στ` αψηλά, λευκό κοπάδι
να σου διδάσκουν το κενό και τ` απλησίαστο.
Να σου μιλούν για το ποτέ,
για τ` ανερμήνευτο
Από τις «Ώρες αγρύπνιας» μέχρι τα «Της νύχτας δρώμενα», ήτοι την πρώτη και την ύστατη ενότητα του κύριου κειμενικού κορμού, ο ποιητής με «εύπλαστο πηλό τον χρόνο μέσα του» τελεί την κατάργηση της συμβατικής γραμμικότητας και την κατάλυση των ορίων του χρόνου, δίνοντας σάρκα και μορφή σε «θραύσματα μνήμης γυαλικά» και σε «κατακόκκινα σπαράγματα» που «αχνίζουν αίμα ζωντανό».
Διαβάστε τη συνέχεια στο fractalart.gr
