Έχει φύγει σχεδόν τέσσερα χρόνια, αλλά εξακολουθεί να… βίσκεται παντού. Ζωγραφιά στους τοίχους του Μπουένος Άϊρές -και όχι μόνο-, πανηγυρίζοντας ένα γκολ, με το παγκόσμιο τρόπαιο στα χέρια του ή την μπάλα στο αριστερό του πόδι.‘Η απλά με φράσεις που τον ταυτίζουν.
Από το 1960, η 30ή Οκτωβρίου είναι μια ξεχωριστή ημερομηνία για την Αργεντινή, για το ποδόσφαιρο. Ήταν μία ημέρα σαν σήμερα, πριν από 64 χρόνια, τότε που γεννήθηκε ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, στην πόλη Λανούς, ο πρώτος γιος μετά από τρεις κόρες, αλλά όχι ο τελευταίος, αφού ακολούθησαν ο Ούγκο και ο Ραούλ.
Σήμερα, η Τετάρτη 30 Οκτωβρίου του 2024, είναι η τέταρτη χρονιά από την 25η Νοεμβρίου του 2020, τότε που ο Μαραντόνα πέθανε, λίγο μετά τις 18:00 (ώρα Ελλάδας) σε ηλικία 60 ετών, ενώ κοιμόταν, από ανακοπή καρδιάς, στη γειτονιά του Σαν Αντρέ, στην περιοχή Τίγκρε του Μπουένος Αϊρες και δεν θα γιορτάσει τα γενέθλιά του. Σήμερα θα γινόταν 64 ετών.
Και δεν τον ξέχασαν. H AFA (ομοσπονδια της Αργεντινής) «έγραψε» στην ιστοσελίδα της: «Αγαπητέ Ντιέγκο: Πάντα παρών, αιώνιος στη μνήμη του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Σήμερα είναι μια ξεχωριστή ημέρα για το αργεντίνικο ποδόσφαιρο. Δεν είναι απλώς ένα ακόμη ραντεβού. Στις 30 Οκτωβρίου 1960, στο νοσοκομείο Evita στο Λανούς, γεννήθηκε ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα πριν από ακριβώς 64 χρόνια. Το 10. Ο Ντιέγκο για όλους.
Ο μεγάλος άσος της μπάλας που κατέπληξε τους πάντες από το ντεμπούτο του στην Αρχεντίνος Τζούνιορς , σε εκείνο το ιστορικό ματς με την Ταγέρες το 1976. Όσο περνούσε ο καιρός, έλαμπε στην Μπόκα, την Μπαρτσελόνα, τη Νάπολι και την εθνική Αργεντινής.
Έμβλημα και αναφορά της Αργεντινής παγκοσμίως, με την ντρίμπλα και το χαρακτηριστικό στυλ του. Παγκόσμιος Πρωταθλητής το 1986 ως κορυφαία μορφή και αρχηγός της εθνικής Αργεντινής. Ήρωας. Με το εξαιρετικό αριστερό του πόδι έκανε το αγαπημένο μας ποδόσφαιρο της Αργεντινής πολύ μεγαλύτερο. Ντιέγκο, πάντα και κάθε μέρα αιώνιος στην μνήμη μας. Ευχαριστούμε για τόσα πολλά. Ευχαριστούμε για όλα».
Ο Μαραντόνα με τον Πελέ
Τα γενέθλιά του σε απόσταση μόλις μίας εβδομάδας από τα γενέθλια του Πελέ, ο οποίος στις 23 Οκτωβρίου -εάν ζούσε- θα γινόταν 84 ετών. Οι δύο τους φυσικά δεν συναντήθηκαν ποτέ μέσα στο γήπεδο, αλλά το έκαναν αρκετές φορές στα Μέσα Ενημέρωσης με επαίνους και διαφωνίες.
Όταν ο Ντιέγκο γεννήθηκε το 1960, ο Πελέ ήταν ήδη Παγκόσμιος Πρωταθλητής σε ηλικία 17 ετών. Όταν ο Πελέ αποσύρθηκε το 1977, ο Ντιέγκο βρισκόταν μόλις στην πρώτη κατηγορία για λιγότερο από ένα χρόνο.
«Και ο Μαραντόνα εκπλήρωσε το όνειρό του», ήταν ο τίτλος του “El Gráfico”, στις 9 Απριλίου 1979, όταν ο Ντιέγκο ταξίδεψε στο Ρίο ντε Τζανέιρο με τον πατέρα του Ντον Ντιέγκο, για να δει τον Πελέ. Εκεί, ο Αργεντινός ομολόγησε στον Βραζιλιάνο ότι είχε πάει να τον δει, σε ηλικία 13 ετών. Ο Πέλε, ο οποίος ήταν 38 ετών, υπενθύμισε ότι ήταν το τελευταίο του παιχνίδι στην Αργεντινή.
Ο «βασιλιάς» υποσχέθηκε να πάει να τον δει να παίζει στο Μπουένος Άιρες, του έδωσε διάφορες συμβουλές και μάλιστα του πρότεινε να πάει να παίξει στην Κόσμος της Νέας Υόρκης.
Ο Ντιέγκο, ενθουσιασμένος, είπε μετά τον αγώνα: «Ήξερα ότι ήταν… Θεός ως παίκτης. Τώρα, είναι και ως άτομο. Πόσα παιδιά σαν κι εμένα θέλουν να τον δουν, να τον αγγίξουν, να ανταλλάξουν λίγα λόγια μαζί του. Και είχα το προνόμιο ότι μου έδωσε και συμβουλές. Είδα ότι ο Πελέ πλησίαζε και δεν μπορούσα να το πιστέψω». Χρόνια αργότερα, στο Μουντιάλ της Ισπανίας το 1982, επανέλαβε: «Ο Πέλε ήταν το είδωλό μου ως ποδοσφαιριστής», ενώ ο Πελέ, πριν από τον τελικό του Μουντιάλ 1986, έλεγε: «Ο Μαραντόνα ήταν ισχυρότερος από όλους. Τώρα τον περιμένει ο πρώτος μεγάλος τελικός του. Ο κόσμος μπορεί να είναι δικός του».
Πάντως, μεταξύ τους, υπήρξε ένταση τη δεκαετία του ’90, όταν ο Ντιέγκο είχε μια ανοιχτή αντιπαράθεση με τη FIFA και ο Πελέ ήταν μέρος της εικόνας της διεθνούς ομοσπονδίας. «Ο Πελέ είναι μαριονέτα της FIFA και δρομέας του Χαβελάνζε», τόνιζε το 1991.
Μία από τις σκληρότερες αντιπαραθέσεις τους, συνέβη τον Μάιο του 2000, όταν ο Πελέ συμμετείχε σε σεμινάριο που διοργάνωσε η Inter-American Development Bank (IDB) και δήλωνε: «Λυπάμαι πολύ, πραγματικά, ο Μαραντόνα ήταν φανταστικός παίκτης, αλλά μπήκε στα ναρκωτικά και έχασε την ευκαιρία να δείξει ότι ήταν ένα παράδειγμα για τους νέους. Ήταν ένα κακό παράδειγμα… Ντροπή»!
Η απάντηση του Ντιέγκο ήταν άμεση, μιλώντας για την πρώτη σεξουαλική εμπειρία του Βραζιλιάνου: «Ο Πέλε είχε επαφές με ένα παιδί. Όταν ο Πελέ αναγνωρίσει ότι έκανε… ντεμπούτο με έναν νεαρό άνδρα, θα βγω έξω και θα πω εάν θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ ναρκωτικά».
Στη Βίλα Φιορίτο
Μπορεί ο Μαραντόνα να γεννήθηκε στη Λανούς, αλλά μεγάλωσε στη Βίλα Φιορίτο μια παραγκούπολη στα νότια προάστια του Μπουένος Άιρες, όπου με τη φτωχή οικογένειά του είχε μετακινηθεί από την επαρχία Κοριέντες. Ήταν ο πρώτος γιος μετά από τρεις κόρες. Σε ηλικία μόλις οκτώ ετών, εντοπίστηκε από έναν σκάουτερ ταλέντων, ενώ έπαιζε στην γειτονιά του, με την Εστρέλα Ρόχα. Έτσι στα 10 του, πήγε στους εφήβους της Αρχεντίνος Τζούνιορς. Μέχρι τα 14 του έπαιζε στις ακαδημίες, βοηθώντας την να μείνει στην Ιστορία ως η πιο διάσημη και πετυχημένη παιδική ομάδα της Αργεντινής.
Το ντεμπούτο του…
Στις 20 Οκτωβρίου 1976, έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα της Αρχεντίνος Τζούνιορς. Ήταν η πρώτη επίσημη… γνωριμία του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα με το ποδόσφαιρο. Μόλις δέκα ημέρες πριν από τα 16α γενέθλιά του, ο “Pibe de Oro” («χρυσό αγόρι), αγωνίστηκε στην εντός έδρας αναμέτρηση με την Ταγιέρες. Αγωνίστηκε με την φανέλα Νο 16 και εντυπωσίασε με το σπουδαίο ταλέντο του. Προπονητής του, ήταν ο Χουάν Κάρλος Μόντες.
Αυτός ο αγώνας, που ολοκληρώθηκε με νίκη (0-1) της Ταγιέρες, ήταν ο πρώτος από τους 688 επίσημους στην διάρκεια της καριέρας του Μαραντόνα, σε συλλογικό και επίπεδο εθνικών ομάδων.
Ο επίλογος στην καριέρα του
Κι αν αυτό ήταν το ξεκίνημα, ο επίλογος στην καριέρα του ήρθε το 1997, τότε που ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έπαιξε στον τελευταίο του επίσημο αγώνα. Στις 25 Οκτωβρίου 1997, ο διάσημος Αργεντινός, σε ηλικία 37 ετών, μπροστά σε 70.000 θεατές. αποχαιρέτησε την ενεργό δράση, φορώντας τη φανέλα της αγαπημένης του Μπόκα Τζούνιορς, στη νίκη με σκορ 2-1 επί της Ρίβερ Πλέιτ στο “Monumental” στο Μπουένος Άιρες.
Ο αποχαιρετιστήριος αγώνας διεξήχθη μεταξύ της εθνικής Αργεντινής και της Μικτής Κόσμου το Νοέμβριο του 2001 στο Μπουένος Άιρες μπροστά σε 50.000 θεατές και έληξε με 6-3 υπέρ της Αργεντινής με δύο γκολ του Μαραντόνα. Στις 26 Δεκεμβρίου 2003 η Αρχεντίνος Τζούνιορς μετονόμασε το στάδιό της σε «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα».
Ο «Ντιεγκίτο» αποχώρησε, ολοκληρώνοντας μία διαδρομή, όπου κατάφερε να κατακτήσει ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανδρών και ένα ακόμη νέων (με την Αργεντινή), ένα Κύπελλο UEFA, δύο πρωταθλήματα Ιταλίας, ένα ιταλικό Κύπελλο, ένα ιταλικό Super Cup (όλα με τη Νάπολι), ένα πρωτάθλημα Αργεντινής (με την Μπόκα Τζούνιορς), ένα ισπανικό Κύπελλο κι ένα League Cup (αμφότερα με την Μπαρτσελόνα).
Προπονητής
Η προπονητική καριέρα του Μαραντόνα, άρχισε στη δεκαετία του 1990 προτού εγκαταλείψει την ενεργό δράση, όταν κατά τη διάρκεια της τιμωρίας του, ανέλαβε δύο φορές για μικρό χρονικό διάστημα (μηνών) ομάδες στη χώρα του, αλλά σε ανεπίσημο επίπεδο. Τον Νοέμβριο του 2008, ανέλαβε την εθνική ομάδα τη Αργεντινής νικώντας τη Σκωτία στο ντεμπούτο του με 1-0.
Τον Μάιο του 2011, ο Ντιέγκο Μαραντόνα ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Αλ Γουάσλ, ομάδας από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, όπου έμεινε για ένα χρόνο. Επανήλθε στα Εμιράτα το 2017 για ακόμη μία χρονιά με την Αλ Φουτζέιρα. Επίσης, για μία χρονιά (2018-19) κάθησε στον πάγκο της Ντοράδος ντε Σιναλόα στο Μεξικό, ενώ το 2019 επέστρεψε στην πατρίδα του ως προπονητής αναλαμβάνοντας τη Χιμνάσια Λα Πλάτα.
Τα ναρκωτικά
Η σεζόν 1990-1991, αυτή που ακολούθησε τον χαμένο τελικό στο Μουντιάλ της Ιταλίας, αλλά και όλη την οργή των Ιταλών εναντίον του, ήταν εκείνη που σήμανε και τον… κατήφορο του. Απουσίαζε από τις προπονήσεις νιώθοντας πίεση, αλλά ήταν συχνά στα πάρτι μελών της Καμόρα, με τα οποία φερόταν να είχε συνδιαλλαγές για εμπορία και χρήση ναρκωτικών.
Ο εθισμός του είχε κορυφωθεί. Στις 17 Μαρτίου κληρώθηκε να υποβληθεί στον καθιερωμένο έλεγχο ντόπινγκ μετά από αγώνα πρωταθλήματος κόντρα στην Μπάρι. Τα αποτελέσματα εμφανίζουν ίχνη κοκαΐνης στον οργανισμό του.
Η τιμωρία της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας στον -τότε- 31χρονο Αργεντινό, είναι 15 μήνες εκτός δράσης, ποινή που δεν αφορούσε μόνο την Ιταλία, αλλά οπουδήποτε υπήρχε επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Δεν θα μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο ξανά, μέχρι τις 30 Ιουνίου 1992.
Αναχώρησε για το Μπουένος Άιρες πριν από την εκδίκαση της υπόθεσης και το μεσημέρι της 26ης Απριλίου 1991, αστυνομικοί έκαναν έφοδο σε διαμέρισμα μιας εργατικής γειτονιάς στην πρωτεύουσα της Αργεντινής, το Καμπαλίτο, που ανήκε στον κουνιάδο του Μαραντόνα, Γκαμπριέλ Εσπόσιτο. Και μέσα σε αυτό υπήρχε ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου εκείνη την εποχή, μερικά άτομα και… ναρκωτικά.
Η αστυνομία συνέλαβε τον Μαραντόνα και ακόμη δύο άνδρες, οι οποίοι βρίσκονταν εμφανώς υπό την επήρεια ουσιών.
Ήταν η ημέρα που παραδέχθηκε δημοσίως ότι έχει πρόβλημα με τα ναρκωτικά.
Στις 6 Μαΐου, η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αργεντινής τον τιμώρησε με 14 μήνες αποκλεισμό για χρήση απαγορευμένων ουσιών.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Βρήκε τη δύναμη, επέστρεψε και συμμετείχε στο Μουντιάλ 1994, παίζοντας μάλιστα απέναντι στην εθνική μας ομάδα. Στις 29 Ιουνίου, όμως το δείγμα που έδωσε στον αγώνα με τη Νιγηρία είναι «θετικό». Ανιχνεύθηκε εφεδρίνη και τιμωρήθηκε με αποκλεισμό 15 μηνών. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι είχε την έγκριση να χρησιμοποιήσει το φάρμακο πριν τη διοργάνωση για να τον βοηθήσει στην απώλεια βάρους.
Το 2000 αποφάσισε να πάει στην Κούβα, στην προσπάθεια να απαλλαγεί από τον εφιάλτη των ναρκωτικών, αποδεχόμενος την πρόσκληση του προσωπικού του φίλου, Φιντέλ Κάστρο. Μπήκε σε ειδική κλινική, αρχίζοντας την προσπάθεια απεξάρτησης από την κοκαΐνη και τα άλλα ναρκωτικά.
Τα δύο βραβεία της FIFA
Το 2000, ο Μαραντόνα κέρδισε το βραβείο της FIFA ως ο καλύτερος παίκτης του 20ού αιώνα. Ο Μαραντόνα αναδείχτηκε νικητής με βάση το διαδίκτυο, συγκεντρώνοντας το 53,6% των ψήφων έναντι 18,5% του Πελέ που ήταν δεύτερος. Παρά ταύτα, και λίγο πριν την τελετή, η FIFA πρόσθεσε ένα δεύτερο βραβείο και όρισε μια επιτροπή “ποδοσφαιρικής οικογένειας” που αποτελείτο από… ποδοσφαιρικούς δημοσιογράφους, οι οποίοι έδωσαν στον Πελέ τον τίτλο του καλύτερου παίκτη του αιώνα. Ο διάσημος Αργεντινός κατετάγη τρίτος πίσω και από τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο και έτσι ο τίτλος μοιράστηκε. Ο Μαραντόνα διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτή την αλλαγή στη διαδικασία και δήλωσε πως δεν θα παρευρεθεί στην τελετή, εάν πάρει ο Πελέ το βραβείο. Τελικά, αποφασίστηκε να απονεμηθούν δύο βραβεία, ένα για τον καθένα.
Εκκλησία, βιβλίο, ντοκιμαντέρ
Ο Μαραντόνα είναι σύμβολο, τόσο στην Αργεντινή, όσο και στη Νάπολη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί η «Μαραντονική» Εκκλησία, ιδρυθείσα το 1998 στο Ροζάριο. Ο Μαραντόνα έχει γίνει θέμα ντοκιμαντέρ το 2008 (από τον Εμίρ Κουστουρίτσα), το 2005 (Armando a Maradona) και το 2018 (Maradona Confidential), ενώ εσχάτως, ήταν η σειρά του Ασίφ Καπάντια να τον «μεταφέρει» στη μεγάλη οθόνη.
Το ντοκιμαντέρ του Βρετανού σκηνοθέτη Ασίφ Καπάντια, επεξεργάστηκε περισσότερες από 500 ώρες ακυκλοφόρητο υλικό του διάσημου Αργεντινού κυρίως στη Νάπολη, με στιγμές από την επιτυχημένη αλλά και ταραγμένη περίοδό του στην Ιταλία και στην δεκαετία του ’80. Η πρώτη σκηνή, μεταφέρει τον θεατή στις 5 Ιουλίου του 1985, όταν ο Μαραντόνα, παρουσιάστηκε στο κατάμεστο “San Paolo”.
Τον Σεπτέμβριο του 2000, ο «Ντιεγκίτο» δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του με τίτλο “Yo soy el Diego”, (Εγώ, ο Ντιέγκο).
Ο μύθος του με την Αγγλία
Λίγο πριν τα 60α γενέθλιά του, όταν ρωτήθηκε από το “France Football” για το δώρο γενεθλίων που θα προτιμούσε, ο διάσημος Αργεντινός, απάντησε: «Ονειρεύομαι να σκοράρω και πάλι εναντίον της Αγγλίας, αλλά αυτή τη φορά με το… δεξί χέρι». Όχι τυχαία, ούτε άδικα, αφού πραγματικά ο μύθος του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το ματς με την Αγγλία. Τα δύο γκολ που πέτυχε δείχνουν σε όλους, τους λόγους για τους οποίους είναι αγαπητός και… μισητός.
«Ένας κοσμικός χαρταετός από άλλον πλανήτη», όπως φώναξε ο Αργεντινός σχολιαστής μετά το γκολ -το ωραιότερο στην Ιστορία- που σημείωσε ο Ντιέγκο κόντρα στους Άγγλους στο Μουντιάλ του Μεξικού, έχοντας αποφύγει όποιον βρέθηκε μπροστά του…
Ο θάνατος
Πέθανε στις 25 Νοεμβρίου 2020, λίγο μετά τις 18:00 (ώρα Ελλάδας) σε ηλικία 60 ετών, ενώ κοιμόταν, από ανακοπή καρδιάς, στη γειτονιά του Σαν Αντρέ, στην περιοχή Τίγκρε του Μπουένος Αϊρες.
Στην αγαπημένη του Νάπολη έκλαψαν όσο και στο… δικό του Μπουένος Άιρες. Το γήπεδο της ιταλικής ομάδας που προκαλεί θαυμασμό εντός και εκτός ιταλικών συνόρων με τις εμφανίσεις της την τρέχουσα σεζόν έχει πλέον το όνομά του. Στον «αγώνα της Ειρήνης», στη Ρώμη, στις 14/11, όπου ο Πάπας Φραγκίσκος μαζί με κορυφαίους αθλητές θα απευθύνουν έκκληση για ειρήνη θα ολοκληρωθουν οι εκδηλώσεις (ξεκίνησαν από τις 10/10) αποδίδοντας φόρο τιμής στον διάσημο Αργεντινό. Όμως οι Ναπολιτάνοι, είχαν φροντίσει, όσο ήταν ακόμη ζωντανός ο Ντιέγκο, να δημιουργήσουν το δικό του μύθο:
«Και δεν ξέρουν τι έχασαν» (“E non chano se só perso”). Αυτές οι λέξεις είναι γραμμένες, έξω από το νεκροταφείο της Νάπολη, τον Μάη του 1987, το ξημέρωμα της επόμενης ιστορικής ημέρας, όταν η Νάπολι εξασφάλισε τον πρώτο τίτλο πρωταθλήματος. Και εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί…
«Το πρώτο μου όνειρο…»
«Το πρώτο μου όνειρο είναι να παίξω ένα Παγκόσμιο Κύπελλο», η φράση αυτή ανήκει στον Ντιέγκο Μαραντόνα, στο διάσημο εκείνο βίντεο, όταν μικρός ακόμη στη Βίλα Φιορίτο λαχταρούσε να γίνει πρωταθλητής στην 8η κατηγορία της Αργεντινής. Όταν ακόμη δεν ήξερε ότι θα γινόταν θρύλος του ποδοσφαίρου.
Φυσικά, έκανε πραγματικότητα κάθε λέξη και ακόμη περισσότερα. Όχι μόνο έπαιξε ένα Μουντιάλ, αλλά σε τέσσερα. Σήμερα -30 Οκτωβρίου-, θα γινόταν 63 ετών. Αν και δεν είναι εδώ… είναι εδώ. Τον θυμούνται όλοι.
Α. Βαζογιάννης/ΑΠΕ
