«…Επιθυμούσα τόσο να να βρούμε ένα κοινό νόημα ζωής, που θα μας ένωνε στην αιωνιότητα. Λαχταρούσα επίσης να σου δείξω ότι, όπου κι αν πήγαινα σε συναντούσα. Όπου κι αν κατέφευγα, σε περίμενα να έρθεις από μακριά. Έπρεπε να σου δείξω ότι από τότε που σε γνώρισα έζησα στη σκιά σου, ακούγοντας την πνοή σου. Αναπνέοντας την ανάσα σου. Σ’εμένα δεν ισχύει αυτό που είπε ο Νίτσε, ότι ερωτευόμαστε περισσότερο τον πόθο απ’ ότι το αντικείμενο του πόθου . Εγώ είμαι ερωτευμένη με το αντικείμενο του πόθου και όχι με τον πόθο. Ήθελα να ξέρεις ότι ένα μέρος της ζωής μου θέλω να το ζήσω μαζί σου. Όπως η μάνα με το παιδί. Θέλω να είμαστε πάντα μαζί , μ’ ένα κοινό νόημα ζωής. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ο έρωτας, η φιλία η συνεργασία ή κάτι άλλο. Το μόνο που ξέρω είναι ότι σ’αγαπώ όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου. Ίσως αύριο να αγαπήσω κάτι άλλο, αλλά τώρα η πραγματικότητα είναι αυτή.»
«Στη ζωή μας έχουμε και οι δύο αντιμετωπίσει δύσκολα προβλήματα με επιτυχία, Άννα. Γι’αυτό φτάσαμε ως εδώ. Γνωρίζεις όμως καλά πως στη ζωή υπάρχουν και άλυτα προβλήματα ή προβλήματα που η λύση τους δεν εξαρτάται από μας. Σε τέτοια περίπτωση η μόνη λύση είναι να μάθει κανείς να ζει μ’αυτά. Να μη αφήνουμε όσα δεν έχουμε να καταστρέψουν εκείνα που έχουμε. Να μην αφήνουμε να εμποδίζουν να ζούμε την κάθε στιγμή. Αν δεν το κάνουμε αυτό, μετατρέπουμε το χρόνο από φίλο σε εχθρό και τον αφήνουμε να κατασπαράξει τη ζωή μας. Μέχρι τώρα προσπαθούσαμε να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα. Σε μεγάλο βαθμό το πετύχαμε. Τώρα είναι καιρός να κάνουμε την πραγματικότητα όνειρο. Να δώσουμε νόημα σε κάθε στιγμή, στα μεγάλα αλλά και στα καθημερινά πράγματα. Στον αέρα που αναπνέουμε, στον ουρανό που αντικρίζουμε, στους ανθρώπους που συναντάμε, στο κρασί που πίνουμε, στα τραγούδια που ακούμε. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς να ελπίζουμε.
Σε τούτη τη φάση της ζωής μας, εδώ που φτάσαμε, έχουμε ν’ απολαύσουμε τόσα πολλά και αυτό να μάθουμε να το κάνουμε, αλλιώς θα είμαστε δυστυχείς. Τότε θα έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι δυστυχής άνθρωπος είναι εκείνος που νοσταλγεί το παρελθόν και ελπίζει για το μέλλον. Δε συμφωνώ απόλυτα με κάτι τέτοιο, ασφαλώς πρέπει να φροντίζουμε να περνάμε καλά ή καλύτερα στο μέλλον. Βεβαίως και μπορεί η ηδονή του παρελθόντος να θρέψει την ηδονή του παρόντος, γι’ αυτό στην προηγούμενη ρήση θα πρόσθετα «διαρκώς». Δηλαδή δυστυχής άνθρωπος είναι εκείνος που διαρκώς νοσταλγεί το παρελθόν και διαρκώς ελπίζει για το μέλλον. Αυτό όμως το κάνουμε διότι πιστεύουμε ότι το μέλλον είναι μακριά. Αν θέλουμε να ζούμε την κάθε στιγμή, πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι το τέλος μπορεί να είναι κάτι πολύ κοντά. Ότι το μέλλον είναι το παρόν. Ότι το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς.»
Δημήτρης Μπουραντάς
Όλα σου τα’ μαθα μα ξέχασα μια λέξη
