Για πολλά χρόνια ακούω ανθρώπους που βρίσκονται στο στάδιο της απελπισίας, ένα στάδιο που νοιώθουν πως η ζωή τους δεν έχει πλέον νόημα και μπαίνουν στον πειρασμό να της δώσουν ένα τέρμα.
Όταν φτάνουν σε αυτό το σημείο δεν έχει νόημα να τους δώσεις ένα «πακέτο» και να τους πεις, «Έλα, πίστεψε σε αυτό» ή «Κάνε αυτό» ή «Κάνε εκείνο» και να έχεις την ελπίδα πως αυτό κατά κάποιο τρόπο θα τους σώσει. Κανενός το «πακέτο» δεν μετράει στην πραγματικότητα εκείνη τη στιγμή. Και επειδή εγώ δεν έχω κάποιο πακέτο να πουλήσω, αυτό που προσφέρω είναι η συντροφιά μου εκείνες τις στιγμές σε κάποιον που δεν βρίσκει νόημα στη ζωή του ή σε κάποιον που τη θεωρεί πολύ κακό για το τίποτα, ή σε κάποιον που έχει την ίδια αίσθηση που είχα και εγώ σε μικρότερη ηλικία, πως: «η ζωή δεν είναι για μένα, θα διαρκέσει αρκετά και θα κάνω χάρη στον εαυτό μου και στους άλλους αν την τερματίσω τώρα».
Κάποιες φορές, το πολυτιμότερο πράγμα που μπορείς να προσφέρεις δεν είναι μια απάντηση, αλλά η ίδια σου η παρουσία. Το να είσαι εκεί και να μοιράζεσαι την αίσθηση της μοναξιάς, το να είσαι εκεί όταν κάποιος απλά αναπνέει. Συνήθως όταν αφιερώνουμε πολύ χρόνο σε έναν άνθρωπο, θα υπάρξει κάτι που θα του κάνει «κλικ» και θα τον βοηθήσει να προχωρήσει, βγαίνοντας από αυτή την κατάσταση του μυαλού.
Έχοντας μοιραστεί τέτοιες στιγμές μοναξιάς, έρχομαι στο συμπέρασμα πως η απάντηση υπάρχει και είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη συμπόνοια.
Αυτό είναι…
Βρισκόμαστε εδώ για να υπάρχουμε στη ζωή κάποιου άλλου.
Sally Casper, εθελόντρια για την πρόληψη αυτοκτονιών
