Με ρωτάνε καμιά φορά, ποια από τις ιστορίες που έχεις γράψει σου αρέσει περισσότερο ή ποιος είναι ο αγαπημένος ήρωας των βιβλίων σου… και τη στιγμή ακριβώς που γίνονται οι συγκεκριμένες ερωτήσεις, από το μυαλό μου περνάνε πολλές σκέψεις.
Αναθυμάμαι πώς γεννήθηκαν τα πρόσωπα, πώς πλάστηκαν οι ιστορίες… κι αισθάνομαι τόσο ωραία εκείνες τις στιγμές.
Κι ύστερα συλλογίζομαι πως εκείνο που με βεβαιότητα μπορώ να πω, είναι πως σε κάθε μια από αυτές, έδωσα όλη μου την ψυχή, και μέρος αυτής έμεινε για πάντα κοντά στους ήρωες που εγώ σαν πλαστουργός δημιούργησα.
Το έχω πει άλλωστε ξανά, είναι για μένα (οι ήρωές μου) το όραμά μου, είμαι η σκιά τους, ακόμα κι όταν ολοκληρώνω μια ιστορία και τους αφήνω να πάρουν τον δρόμο τους (παραδίδοντάς τους στην κρίση των αναγνωστών), βρίσκομαι κοντά τους και παρακολουθώ την πορεία τους (καμιά φορά επανέρχομαι μαζί τους-τόσο πολύ δένομαι).
Ακόμα και σε ήρωες που δημιουργήθηκαν από την πένα κάποιου άλλου, ήρωες εμβληματικοί όπως ο Τζιμ Άνταμς και η παρέα του, βάζω τη δική μου πινελιά, δίνω το δικό μου χρώμα στην ψυχοσύνθεση τους (χωρίς να ξεφεύγω ούτε στιγμή από τον μύθο), γιατί… γιατί είπαμε, έχω αφήσει σε αυτούς μέρος και της δικής μου ψυχής.
Υ.Γ. Δυο καινούργιες δικές μου ιστορίες, υπό προϋποθέσεις τρεις, περιμένω να κυκλοφορήσουν το 2025 (ένα θεατρικό και μια αληθινή ιστορία), και κοντά στην Ίριδα, τον Στάθη, τον Αστέρη, Τον Σώτο, την Ελπίδα τη Φανή, τη θρυλική τετράδα, να έρθουν και να σταθούν η Δόμνα και η Ελένη, ο Άλαν Γουέικ και η σύζυγός του η Μάρκγαρετ και εννοείται ο μπάτλερ τους, ο Τζόναθαν, αλλά και ο επιθεωρητής Ντεσμούντ με τη ΄΄μάγισσα΄΄ τη Ντενίς.
Υ.Γ.2 Και κάπως έτσι γίνονται τα όνειρά μας πραγματικότητα.
