– Νίκο που μένεις εσύ;
– Καστοριά τώρα…
– Εγώ γαμπρός στο Άργος είμαι…
Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά ..
– Άσε το μπαστούνι δεν σου ταιριάζει..
– Αυτό δεν μ’ αφήνει.. πάμε τώρα να κάνουμε ένα τσιγάρο έξω..
Λίγες και ουσιαστικές όι συζητήσεις μας για τα περιβαλλοντικά…ατέλειωτες για τα πολιτικά και ιδιαίτερα για την τοπική αυτοδιοίκηση στην περιοχή μας. Διορατικός, ασυμβίβαστος, χαρισματικός , ευαίσθητος με έξυπνο χιούμορ και ακούραστος. Η Νέβεσκα ( Νυμφαίο )ήταν το καταφύγιο του και το κρασί το πάθος του, όταν μιλούσε για κρασί είχε μια θρησκευτική ευλάβεια. Δεν έκρυψε ποτέ τον αλκοολισμό του, βοηθώντας αρκετούς ανθρώπους να το ξεπεράσουν.
Δεν θα ξεχάσω όταν σε ένα προσωπικό τραπέζι που απολαμβάναμε το κρασί τού ,τον ρώτησε η κόρη μου
– Κυρ Γιάννη ήσουν αλκοολικός
– Είμαι Φανούλα μου απλά δεν πίνω…
Από τον κυρ Γιάννη είχες μόνο να κερδίσεις στιγμές που δεν απομυθοποιούνται .
Πρωτοποριακός με όραμα και καινοτομίες στην διοίκηση του Δήμου με ατελείωτες ώρες να αφιερώνει. Όταν καμιά φορά μιλούσαμε και ήταν απογοητευμένος μου έλεγε ‘’ θα έρθω στον Απόσκεπο να κάτσω με τον Αγάπιο‘’.
Κυρ Γιάννη καλό κατευόδιο …
Τι να πρωτοθυμηθώ , δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ το σίγουρο καί διαπεραστικό σού βλέμμα πίσω απ’ τα μικρά στρογγυλά γυαλιά σου.
Νίκος Παναγιωτόπουλος
