ΜΝΗΜΗ / ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973!
Με τα μάτια καρφωμένα στο κενό,
μύρισα άπληστα τη μυρουδιά των πιο ωραίων μου στιγμών. Τη μυρουδιά των δακρυγόνων, της αγωνίας, του κυνηγητού, της απειλής και του κινδύνου.
«Τί, μέρες;», σκέφτηκα
και ένιωσα μία πληρότητα απείρου κάλλους στην καρδιά μου, μιας και δεν ήταν, γνώριζα, δυο μέρες καθημερινές αυτές, όπως οι άλλες, αυτές που λες: «Έλα μωρέ, τί έγινε;»• απεναντίας! Ήταν δυο μέρες μυθικές, μεθυστικές, δυο μέρες που τις νοσταλγεί, συνέχεια, κανείς, αν τύχει και τις ζήσει, κι εγώ τις είχα ζήσει, ευτυχώς! Δεν ήταν, όχι, δυο μέρες καθημερινές. Ήταν δυο κυπαρίσσια που ενώνονται και γίνονται μικρή αψίδα θριάμβου, για να περνούν οι ήρωες, οι μάρτυρες, από κάτω, στις εθνικές γιορτές. Ήταν δυο ιαματικές πηγές, που, όποιος πιεί, και μια σταγόνα έστω, από τα νάματά τους, δαμάζει τη ζωή• ένα ανάχωμα ψυχής, για να ακουμπά, να ξεκουράζεται κανείς όταν οι δυσκολίες τον κουράζουν• όταν μικρές συνωμοσίες ματαιότητας σκοτώνουν μύθους, όνειρα, μικρούς ηρωισμούς, υπάρξεις. Δυο μέρες κόσμημα στο στήθος μου, στα μάτια, στην καρδιά μου. Δυο μέρες ιερές*.
!
!
*Απόσπασμα από το ανέκδοτο μυθιστόρημα: ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΙ ΠΕΛΑΡΓΟΙ.
