Στην πραγματικότητα η απάντηση είναι πολύ πιο απλή από όσο συνήθως νομίζουμε. Η ζωή είναι γεμάτη από παιχνίδι και μόνο τα παιδιά γνωρίζουν τη σημασία της. Αυτός είναι ο λόγος που ξοδεύουν τόσο πολύ από τον χρόνο τους για να παίζουν. Οι μεγάλοι αντίθετα, χρειάζονται βοήθεια για να θυμηθούν πως το κάνουν. Πρέπει να αρχίσουμε παίζουμε για να ανακαλύψουμε ξανά τη μαγεία που υπάρχει γύρω μας.
Κοιτάζοντας στο παρελθόν, θυμάμαι τα σύννεφα που έμοιαζαν με ζώα. Θυμάμαι επίσης το φεγγάρι να με συνοδεύει στο δρόμο για το σπίτι. Μια φορά στο σχολείο, ζωγράφισα βροχή. Όχι από υγρές σταγόνες, αλλά από ακτίνες του ήλιου. Η δασκάλα μου είπε πως δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, όμως δεν ήξερε. Εγώ περπατούσα ξυπόλυτη μέσα στην ηλιόλουστη βροχή.
Υπήρχαν αναρίθμητα ζώα που το καθένα μπορούσε να μου μιλήσει. Τα λουλούδια έλεγαν τραγούδια και τα πουλιά τα συνόδευαν με το κελάηδισμά τους. Τα δέντρα ψιθύριζαν στον καθένα που μπορούσε να ακούσει και οι πέτρες κρατούσαν και έλεγαν μυστικά. Κάθε μέρα υπήρχε ένα πράγμα που θα με κάνει να γελάσω, συνήθως όμως υπήρχαν πολλά.
Οι δυσκολίες στη ζωή, μας προτρέπουν να ανακαλύψουμε την εσωτερική δύναμη που κρύβουμε. Μπορούμε να βρούμε το κουράγιο και να θεωρήσουμε πως είναι ευκαιρίες για να μάθουμε και να μεγαλώσουμε. Αυτό είναι ένα μέρος από τη μαγεία της ζωής.
Αν θυμηθούμε και εκτιμήσουμε την παιδικότητα που είχαμε κάποτε, τότε το πνεύμα του παιδιού που είναι θαμμένο στον καθένα μας θα αναδυθεί…
Flora Colao, κοινωνική λειτουργός
