Βόρεια παραλία. Πλάι στο ξενοδοχείο με τη βενετσιάνικη φινέτσα. Στο ίδιο παγκάκι, όπως κάθε βράδυ. Κοντεύει δέκα. Ο βοριάς ακονίζει τις πρώτες βελόνες της παγωνιάς. Κανείς όμως δεν τον υπολογίζει, γιατί κανείς δεν κυκλοφορεί. Απόλυτη σιωπή. Χρονομετρώ. Ενός λεπτού σιγή… απόλυτη σιγή!
Άνθρωπος δεν περνάει. Αυτοκίνητο δεν περνάει. Σπάνια μοναξιά! Θαρρώ πως είμαι φτιαγμένος από τέμπερα ή λάδι στο κέντρο ενός πίνακα. Πιο φανταχτερή επάνω μου, η ασπροκίτρινη πινελιά του αντικρινού φανοστάτη.
Παράδοξο! Το φόντο της λίμνης, αντί πίσω, βρίσκεται μπροστά. Απέναντι βαθιά, η νύχτα κεντάει στο βελουδένιο σκοτάδι, έναν επίγειο γαλαξία από κίτρινα, λευκά, πορτοκαλιά αστέρια. Κάθε αστρογειτονιά κι ένας συνοικισμός ή ένα χωριό! Κάθε αστέρι κι ένα σπίτι, ένα όνειρο μια χαρά, μια αγωνία ή μια ανάγκη. Η μάγισσα λίμνη στέκεται από κάτω και μεταμορφώνει τα κλεφτοφάναρα σε πολύχρωμα κρόσσια ηλεκτρονίων. Τα πιο μεγάλα φτάνουν ως την άκρη του νερού. Λικνίζονται χορευτικά, στην αρμονία του τραγουδιού, που ψιθυρίζει το απαλό κύμα της ακρολιμνιάς.
Ένας ποδηλάτης διασχίζει τον πίνακα και στο κατόπι μια παρέα αυτοκινήτων. Πάει η ακινησία, πάει κι η σιωπή…χάθηκαν! Το στοίχειωμα κράτησε ένα λεπτό! Ο πίνακας ξανάγινε πάλι δρόμος, γειτονιά, φασαρία κι εγώ ένας νυχτοπόρος που ξαποσταίνει στο παγκάκι. Ο βοριάς με αδιακρισία προστάζει να γυρίσω πίσω στην πραγματικότητα.
Αποχωρώ! Να, τώρα βαδίζω πίσω από τη χοντρή σκαλιστή κορνίζα του πίνακα, στη σκιά του ονείρου, που κράτησε ένα μόνο λεπτό!
Πολύ σκοτάδι εδώ πίσω!
Αντώνης Παπαδόπουλος
Φωτογραφία: Χρήστος Ζορπίδης
