«Όταν ήρθα ανήμερα Πρωτοχρονιάς του 1994 στο Επταχώρι, στις 7,30 το πρωί, σταματήσαμε ψηλά στον Αϊ Δημήτρη να κάνουμε λήψεις.
Το Επταχώρι δεν υπήρχε, είχε φροντίσει γι αυτό η πυκνή ομίχλη, μόνο το Μπουχέτσι και η Κάτω Αρένα φαινότανε λίγο απέναντι.
Το υπερκόσμιο ήταν ότι ακούγαμε τα κουδούνια, που τον ήχο τους τον σέρνανε οι ομίχλες. Ήταν τόσο υπέροχο αυτό που γινόταν εκείνο το πρωινό, που καμιά κάμερα, κανένα μικρόφωνο δεν μπορεί να μεταφέρει την φόρτιση.
Όσο για την εμφάνιση των Μπούμπαρων, πολύ πρωτόγονη, εντυπωσιακή έως εκεί που δεν έπαιρνε άλλο.
Εκείνη την ημέρα, έλεγα συνέχεια πως αν περάσει κάποιος ξένος για πρώτη του φορά και δει το τοπίο και ξαφνικά τους μπούμπαρους να του πολιορκούν το αυτοκίνητο θα πάθαινε μεγάλο σοκ».
Αυτά μου είπε ο δημοσιογράφος-περιηγητής-καλλιτέχνης Αργύρης Παφίλης, όταν του ζήτησα να μου μιλήσει για την Πρωτοχρονιά αυτή.
Θα έχει ενδιαφέρον, του είπα, να μάθω πώς είδε, τι ένιωσε ένας μη Επταχωρίτης για το κάπως άγριο αυτό Διονυσιακό έθιμό μας, για το οποίο εμείς κάτι «παθαίνουμε» μικροί μεγάλοι.
Βρισκόμαστε τη μέρα αυτή σε μια ένταση-έξαρση-μέθη (ακόμα και όσοι δεν πίνουμε :).
Ιωάννα Λουλάκη
