Εχθές, όπως πριν την έναρξη κάθε πανεπιστημιακού τετράμηνου, η Σχολή που συνεργάζομαι, καλεί σε κοινή ανοικτή συνάντηση τούς νεοεισαχθέντες φοιτητές στο μεταπτυχιακό της πρόγραμμα μαζί με το διδακτικό προσωπικό για γνωριμία και αλληλοενημέρωση. Βασικά πρόκειται για ένα καλωσόρισμα συνδυασμένο με τον απαραίτητο εκπαιδευτικό προσανατολισμό. Είναι μια πρακτική που την κρίνω εξαιρετική και απαραίτητη.
Παρεμπιπτόντως αναφέρω από την προσωπική φοιτητική μου εμπειρία ότι δύο από τούς καθηγητές μου στο προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών μου τούς είδα για πρώτη φορά, χρόνια μετά την αποφοίτηση μου, στην τηλεόραση κατά την ανάληψη κυβερνητικών θέσεων. Ποτέ στην τάξη, ποτέ στο πανεπιστήμιο…
Στο χθεσινό μου τρίλεπτο λοιπόν, παρουσίασα συνοπτικά το περιεχόμενο αλλά και τις προσδοκίες μου από το μάθημα που θα διδάξω. Κατά την διάρκεια τής παρουσίασης διέκρινα κάποια πρόσωπα να με παρατηρούν «περίεργα». Έχω ξαναδεί αυτές τις εκφράσεις σε πρόσωπα φοιτητών. Δεν μού ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ήξερα και το αίτιο…
Με το πέρας των παρουσιάσεων ακολούθησε δεξίωση όπου με πλησίασαν 5-6 φοιτητές. Η πρώτη ήταν μια ομογενής κυρία η οποία αφού ολοκλήρωσε τον κύκλο των οικογενειακών υποχρεώσεων της αποφάσισε να επανέλθει στα θρανία. Το θεώρησα πολύ θετικό, αισιόδοξο και επαινετέο.
Οι υπόλοιποι φοιτητές, όλοι από «αναπτυσσόμενες» χώρες, είχαν τις αντιρρήσεις τους (αυτό εξέφραζαν με την έκφραση στο πρόσωπο τους) για το κατά πόσο είναι εφικτές όλες αυτές οι προσεγγίσεις περί προστασίας τού περιβάλλοντος, περί κλιματικής αλλαγής, περί αειφορίας, κ.ο.κ., σε τρεμάμενες οικονομίες, δηλαδή σε αναπτυσσόμενες μεν χώρες αλλά που δεν πατάνε (τουλάχιστον ακόμη) σταθερά στα πόδια τους. Πρόκειται για κράτη όπου υπάρχουν άλλες ουσιαστικότερες, αμεσότερες και πιο επείγουσες ανάγκες, π.χ., λόγω υπερπληθυσμού, έλλειψη βασικών υποδομών ή καταπιεστικών καθεστώτων.
Έχουν την εντύπωση ότι όλα αυτά γίνονται με μια σκοπιμότητα, κάτι σαν μια «προπαγανδιστική συνομωσία». Πιστεύουν ότι μέσα από τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα, από την μια θέλουμε να εξάρουμε την υπεροχή και την πρωτοπορία των ΗΠΑ και από την άλλη να προσπαθήσουμε να «επιβάλλουμε» ένα τρόπο σκέψης και πρακτικής, ένα τρόπο ζωής μακριά από τις ανάγκες/προτεραιότητες τους, έξω από τη νοοτροπία τους.
Προς το τέλος τής εκδήλωσης, τούς συγκέντρωσα και τούς διαβεβαίωσα ότι αρχίζοντας από αυτό το τετράμηνο, θα αλλάξω το περιεχόμενο τού μαθήματος προσθέτοντας, καθ’ υπόδειξη τους και κατόπιν έγκρισης τής Σχολής, υλικό από τις χώρες τους ώστε οι προτεινόμενες πρακτικές διαχείρισης να καλύπτουν ένα ευρύτερο φάσμα συνθηκών, καταστάσεων, αναγκών και προτεραιοτήτων. Ικανοποιήθηκαν και υποσχέθηκαν ότι θα συμβάλλουν. Περιμένω με ανυπομονησία και ενδιαφέρον τη συνέχεια…
Εξάλλου … Η εκπαίδευση δεν είναι δωρεάν. Πρέπει να δώσεις (ως δάσκαλος ή μαθητής) προσοχή. (παραφράζοντας τον καθηγητή Richard P. Feynman)
2 λεπτά ανάγνωση
