Τη Γεωργία την Κορομηνά τη γνώρισα από το πρώτο της βιβλίο, το ΄΄ Έρωτας με την ταχύτητα της Ανδρομέδας΄΄. Θυμάμαι πως μου είχε αρέσει πάρα πολύ και η γραφή αλλά και η πλοκή εκείνου του μυθιστορήματος. Όταν, λοιπόν, κυκλοφόρησε και το καινούργιο της βιβλίο με τίτλο ΄΄Στη Μέθη της Λυγυρίας΄΄, χάρηκα πάρα πολύ και όπως είναι λογικό έσπευσα να το προμηθευτώ. Και αισθάνομαι τυχερός γιατί αυτή μου η επιλογή με αντάμειψε και με το παραπάνω.
Το μυθιστόρημα όταν πήρα να το διαβάζω και αφέθηκα στην ανάγνωσή του με κέρδισε μονομιάς, με ταξίδεψε με τον καλύτερο τρόπο (έχει αυτό το χάρισμα η συγγραφέας να σε κάνει να ταξιδεύεις) στον κόσμο των ηρώων του, πλανεύτηκα από την πλοκή του και νοερά με οδήγησε στη Γένοβα (όχι μόνο εκεί αλλά και σε άλλους προορισμούς –Αθήνα, Κωνσταντινούπολη, Γαλλία- που με έκανε να τους αισθανθώ σαν να βρισκόμουν και εγώ εκεί) σε μια πόλη που και μόνο από την πένα της συγγραφέως και τις περιγραφές της σε κάνει να την αγαπήσεις.
Συντροφιά σε αυτό το όμορφο ταξίδι με κράτησε η Ιφιγένεια, ο βασικός χαρακτήρας της ιστορίας, μια γυναίκα που ξέρει να αγαπάει με πάθος, που όμως μπορεί να παγιδεύεται και από τη δύναμη των συναισθημάτων της. Θα βιώσει τον έρωτα, την προδοσία, την απελπισία, θα φτάσει σε σημείο να κατακρημνιστεί η ψυχολογία της αλλά θα βρει τα ψυχικά αποθέματα να κάνει μια νέα αρχή, κρατώντας σαν σημάδι κάποιες πληγές από το παρελθόν (αλήθεια ποιος από εμάς δεν έχει σημαδευτεί από πληγές που χάραξαν την ψυχή την καρδιά το νου μας;), θα μπορέσει αλήθεια να βγει νικήτρια από τα τερτίπια της μοίρας που καμιά φορά μας παίζει παράξενα παιχνίδια;
Μου αρέσει ο τρόπος που ξεδιπλώνονται οι χαρακτήρες των ηρώων, οι συμπεριφορές τους που μπορούν να φέρουν το απρόβλεπτο, χωρίς αυτό να εναντιώνεται στην προσωπικότητά τους έτσι όπως μας παρουσιάζεται. Μου αρέσει επίσης η δύναμη της αγάπης, που δεν θεωρείται δεδομένη αλλά δοκιμάζεται, λαβώνεται και πού ξέρεις, ίσως τελικά να βγαίνει και πιο δυνατή μέσα από όλες αυτές τις δυσκολίες. Ξεχώρισα πολύ το αίσθημα του αδιόρατου κινδύνου που πολύ πετυχημένα καταφέρνει να περνάει η συγγραφέας στο βιβλίο και να δημιουργεί μια μοναδική ατμόσφαιρά. Όπως και τα διλήμματα που ταλανίζουν την Ιφιγένεια, οι αποφάσεις που παίρνει και που έχουν ένα κόστος (πόσο μεγάλο αλήθεια); Αλλά και το μυστήριο που κρύβεται πίσω από τις ενέργειες του πρωταγωνιστή, του Φράγκο, του αγαπημένου της Ιφιγένειας, που με τις πράξεις του, μερικές φορές ύποπτες (να σημειώσω πως είναι πολιτικός και άρα ξέρει πώς να ελίσσεται), χαρίζει στο μυθιστόρημα το στοιχείο του αιφνιδιασμού, που εγώ λατρεύω να το συναντώ στα βιβλία που διαβάζω.
Υπάρχει και δεύτερο μέρος στο μυθιστόρημα, ένα ακόμα βιβλίο συνέχεια αυτού που διάβασα. Ανυπομονώ να το κρατήσω και αυτό στα χέρια μου για να μάθω πώς τελειώνει η ιστορία των ηρώων που τόσο πολύ με κέρδισαν.
Είναι ένα μυθιστόρημα που πραγματικά αξίζει να διαβαστεί.
Καλή συνέχεια.
Στάθης Μασκαλίδης
