“Μάθημα… σιωπής!” (γράφει ο Αντώνης Παπαδόπουλος)

Τ’ αυτιά μου σήμερα βουίζουν από την εκκωφαντική σιωπή.
Οι «επιβάτες των Τεμπών», με τα μαβιά κοστούμια, ανεβαίνουν τις σκάλες του Δημαρχείου. Η μνήμη τους είναι τυπωμένη σ’ ένα πανί, που το φωτίζουν κεριά, και το στολίζουν κόκκινα τριαντάφυλλα.
Οι νέοι της πόλης, παρατούν τη βολή, το παιχνίδι, το διάβασμα, τον καφέ. Φτάνουν πρώτοι στην αυλή του Δημαρχείου. Σταυρώνουν τα πόδια τους και κάθονται κάτω στο παγωμένο πλακόστρωτο. Περιτριγυρίζουν τη θλιβερή σελίδα των αδικοχαμένων και θρηνούν. Πρώτη φορά βλέπω τόσα παιδιά μαζί να θρηνούν! Βλέμματα χαμηλωμένα, πρόσωπα θλιμμένα, μάτια δακρυσμένα, στόματα κλειστά.
Σιωπή!
Μιλούν τα πλακάτ μόνο και τα κεριά που ζωγραφίζουν σκιές πάνω από τα ονόματα.
Ένας νεαρός, γονατίζει στην άκρη κι αρχίζει να μοιρολογάει με το κλαρίνο. Ρίγη διαπερνούν τα κορμιά!
Σιωπή!
Οι πιο πολλοί προσπαθούν να καταπιούν έναν κόμπο συγκίνησης που τους έχει ανέβει ως τον λαιμό. Κάποιοι σκουπίζουν τα μάτια.
Σιωπή!
Τα παιδιά του Μουσικού Σχολείου με τη δασκάλα τους, ξεκινούν με το προφητικό τραγούδι των Τεμπών που είναι λέει ο τρόμος των μηχανοδηγών. Μισανοίγουν τα στόματα της αυλής και συνοδεύουν ψιθυριστά τις μελωδικές φωνές τους.
Σιωπή!
Αρχίζει το τραγούδι για το παιδί. «… γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα». Το κορίτσι που έχει στα γόνατά του το πλακάτ: «ΠΑΡΕ ΜΕ ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΕΙΣ», ξεσπάει. Σκουπίζει τα μάτια και ρουφάει τον καπνό του τσιγάρου με μανία. Πιο πέρα το κορίτσι με το σύνθημα: «ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ», κλαίει απαρηγόρητα. Περνάει το μαντίλι κάτω απ’ τα γυαλιά, αλλά το κλάμα του βιολιού δεν αφήνει τα μάτια του να καθαρίσουν.
Τα παιδιά της αυλής, έχουν γονατίσει γύρω από ένα πανί με πενήντα εφτά «ΓΙΑΤΙ;». Με χαμηλωμένα τα μάτια, σε μια μέθεξη με τις ψυχές των αδικοχαμένων της κοιλάδας, υπόσχονται πως δε θα ξεχάσουν και ουρλιάζουν εκκωφαντικά με τη σιωπή τους. Ουρλιάζουν, για να τρομάξουν οι αυτουργοί του εγκλήματος!
Ουρλιάζουν, για να τρομάξουν οι δειλοί, οι ψεύτες, οι διεφθαρμένοι, οι άνομοι, οι σκυλευτές!
Ουρλιάζουν, για να ξυπνήσουν από τη μέθη της μικροπολιτικής και της μωροφιλοδοξίας, όσοι διατείνονται πως με οπαδισμό, χειροκροτήματα, απαξία και ύβρεις θα φέρουν την πολυπόθητη δικαίωση στον τόπο που εμπνεύστηκε τις μεγάλες αξίες!
Ουρλιάζουν, για να πάψουμε οι «σώφρονες» εμείς, της ώριμης γενιάς, να απαξιώνουμε τους νέους. Να πάψουμε να τους μηδενίζουμε και να τους χρεώνουμε ανευθυνότητα και αδιαφορία, μόνο και μόνο για να ξεπλύνουμε τη δική μας ανικανότητα και τον ενδοτισμό που θα μας τον πιστώσει ούτως ή άλλως αμείλικτα η Ιστορία.
Σήμερα κατάλαβα, πόσα πράγματα μπορεί να μάθει και να πετύχει ένας άνθρωπος, με τόση ΣΙΩΠΗ!
Σήμερα κατάλαβα, πόσο περήφανος πρέπει να αισθάνεται ένας άνθρωπος, με μια τέτοια ΣΙΩΠΗ!