Προχθές στα σχολεία της χώρας έγινε η σχετική γιορτή για την 25η Μαρτίου. Ξέρετε, τα ίδια χιλιοειπωμένα ποιήματα, τα τετριμμένα σκετς, να τραγουδήσουμε και τον Νικοτσάρα και είμαστε ΟΚ, μια βδομαδούλα -άντε δύο- προετοιμασία και …του χρόνου!
Όχι παντού.
Σε ένα μικρό σχολείο μιας μικρής πόλης (και ελπίζω και αλλού) ανέβηκε μια εξόχως σημαντική και συμβολική παράσταση από τους μαθητές της ΣΤ Δημοτικού: το Δημοτικό Σχολείο του Γαλατά, λοιπόν, ανέβασε το Μεγάλο Μας Τσίρκο του Ι. Καμπανέλλη, ένα έργο μνημειώδες και τόσο “σκληρό” αλλά αληθινό που ενόχλησε τη χούντα και το απαγόρευσε.Για εμένα είναι διπλή η χαρά και η περηφάνεια, αφ’ ενός γιατί έχω λάβει μέρος σε μια εξαιρετική παραγωγή και ανέβασμα της παράστασης, αφ’ ετέρου -και ίσως περισσότερο- επειδή η έμπνευση και η ευθύνη (και μαζί και η επιτυχία) “βαραίνει” την ξαδέρφη μου Despoina Anast, που υπηρετεί ως δασκάλα στο συγκεκριμένο σχολείο του Γαλατά, η οποία -υποκινούμενη από μεράκι και αγάπη μόνο- δούλεψε το εν λόγω project για περίπου 5 μήνες!
Δεν μπορώ να μην τη συγχαρώ δημόσια λοιπόν, κυρίως για να τονίσω το γεγονός ότι υπάρχουν στο (όχι και τόσο σπουδαία δομημένο) εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας άνθρωποι που στ’ αλήθεια νοιάζονται να πάνε την Παιδεία των παιδιών πολλά βήματα μπροστά. Χρειαζόμαστε κι άλλες Δέσποινες…
Βαγγέλης Αναστασίου
1 λεπτό ανάγνωση
