Με βαθύτατη οδύνη σήμερα το σχολείο μας αποχαιρετά την αγαπημένη μας Σοφία, την άριστη φιλόλογο, την εμπνευσμένη καθηγήτρια, την υπέροχη συνάδελφο, και επί εικοσιπενταετία εκλεκτό και δραστήριο μέλος του Συλλόγου Διδασκόντων του Εσπερινού Γενικού Λυκείου Καστοριάς.
Αυτή την τόσο επώδυνη στιγμή του κατ’ άνθρωπον αποχωρισμού δεν υπάρχουν ικανά λόγια να αποδώσουν επαρκώς την οφειλομένη τιμή και την ειλικρινή ευγνωμοσύνη μας στην δική μας Σοφία για την αγαστή συμπόρευσή μας όχι μόνο στα δύσβατα μονοπάτια της εσπερινής εκπαίδευσης, αλλά κυρίως για την αγάπη που μοιραστήκαμε, για το ανεκτίμητο δώρο της αληθινής φιλίας, για την πνευματική «δεύτερη» οικογένεια που δημιουργήσαμε εκεί, διδάσκοντες και διδασκόμενοι, όλα αυτά τα χρόνια, σε ένα μοναδικό παιδαγωγικό κλίμα και εποικοδομητικό εργασιακό περιβάλλον, που η Σοφία μας το στόλισε με το ανέσπερο φως της και το καθόρισε με τα πολυποίκιλα αδαπάνητα χαρίσματά της…
Η δική μας Σοφία ήταν πάντα η ήρεμη δύναμη του σχολείου μας, η ασυμβίβαστη ιδεολόγος, η βραβευμένη λογοτέχνις, η ταλαντούχα θεατρολόγος, η έκφραση των αξιών της αυθεντικής συλλογικής παιδείας και της διά βίου μαθήσεως, η ενσάρκωση της ενσυναίσθησης και της συμπερίληψης, η ευέλικτη και ουσιαστική λύση σε πλείστα διοικητικά και εξωδιδακτικά ζητήματα, το κόσμημα και το καμάρι μας, η γενναία αγωνίστρια εντός και εκτός διδακτικών στίβων, η ευγενέστερη και αυθεντικότερη Ποιήτρια, η ανεξάντλητη διδακτική μας έμπνευση, η αρμονική και διακριτική σοφή Σοφία μας, η αγαπημένη δική μας Σοφία…
Σήμερα στην εξόδιο της Σοφίας μας τα δάκρυα του αποχωρισμού ενώθηκαν με τα δάκρυα του πενθηφόρου ουρανού που ασταμάτητα έκλαιγε τον αδόκητο πρόωρο χαμό της, τιμώντας χρεωφειλετικώς την σπάνια ομορφιά ενός Ανθρώπου, που διέσωσε ατόφια την ανθρωπιά και νοηματοδότησε με τα υψηλότερα νοήματα τον τελευταίο άνισο αγώνα της, μετουσιώνοντάς τον πάλι σε αγάπη, δημιουργία, συγγραφή, μεγάλη αγκαλιά για όλους μας…
Τα από καιρό συναχθέντα δάκρυα του αποχωρισμού μας, όμως, σήμερα γίνονται υποθήκη ζωής και υπόσχεση ότι το Εσπερινό Γενικό Λύκειο Καστοριάς θα διαφυλάξει την πλούσια παρακαταθήκη της δικής μας Σοφίας στο διηνεκές, τις παιδαγωγικές της αξίες, την εμπνευσμένη υπέροχη λογοτεχνική κληρονομιά της και το άσβεστο πνεύμα της, ως εξαιρετικής ακούραστης εργάτιδος του έλληνος λόγου και ως αληθινής πιστής θεραπαινίδας του όντως Λόγου.
Οι προσευχές μας θα συνοδεύουν τον σύζυγο στυλοβάτη της Σοφίας, συνάδελφο εκπαιδευτικό Ηλία Παπαγεωργιάδη, και την χαρά της ζωής της, την φοιτήτρια μοναχοκόρη της Αγγελική, και την σεβαστή άξια μάνα της, Αλεξάνδρα, κι όλους τους οικείους της, με την ευχή η παρακαταθήκη που αφήνει η Σοφία να φωτίζει τις δύσκολες στιγμές του βαρύτατου πένθους, με την ελπίδα ως αναστάσιμο φάρο και με την αδιάψευστη πεποίθηση, όπως η ίδια η Σοφία μας λέει, την «αντιφατική πεποίθηση πως όλα χάνονται και τίποτε τελικά δεν χάνεται. Μένει το άρωμα μιας εποχής, μένει στο χώρο το αποτύπωμα των ανθρώπων που γεννήθηκαν και παλέψανε για τη ζήση τους, αγαπήσανε, παθιαστήκανε, πονέσανε και κλάψανε, σμίξανε και χωριστήκανε… Και όσο οξύνεται η όραση και η ακοή σου και σκύβεις βαθιά ν’ αφουγκραστείς την ψυχή του τόπου, τόσο κι εκείνος σου ξεδιπλώνει τα μυστικά του… Και στοιχειώνουνε στη θύμηση και γυρεύουν το ζωντάνεμά τους όλα εκείνα που φθείρονται με τον καιρό […] μα πάνω απ’ όλα, τα χαμόγελα που ανθίσανε σε πρόσωπα ροδαλά, οι φιλίες που ορκιστήκανε στην αντροσύνη, τα δάκρυα που νοτίσανε φωτογραφίες αλαργεμένων πουλιών και η αγάπη που δάμασε τους κακοσήμαδους καιρούς… Σοφία Κλειούση».
Ας είναι αιώνια και άληστος η μνήμη σου, αγαπημένη μας Σοφία! Στις σχολικές μας αίθουσες θα αντιλαλεί πάντα το γέλιο σου και θα φωτίζει με αγάπη τις εκπαιδευτικές μας διαδρομές ες αεί η ολόφωτη νοερά παρουσία σου.
Ο Σύλλογος Διδασκόντων, οι Μαθητές/τριες
και όσοι συνεργάστηκαν μαζί σου στο Εσπερινό Γενικό Λύκειο Καστοριάς
τα πανέμορφα χρόνια της παρουσίας σου σε αυτό.
Με αγάπη κι ευγνωμοσύνη…
