Σήμερα Πέμπτη 7 Μαΐου 2025, στις 09:30 το πρωί, η μουσικοθεατρική ομάδα «ΙΑΧΕΣ» του Μουσικού Σχολείου Καστοριάς παρέδωσε στο κοινό μια συγκλονιστική και αισθητικά άρτια εκδοχή των Βακχών του Ευριπίδη, στο πλαίσιο του «12ου Διεθνούς Νεανικού Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος Αρχαία Μεσσήνη 2025», στο Εκκλησιαστήριο της Αρχαίας Μεσσήνης.
Η παράσταση αυτή εμβάθυνε στις πανανθρώπινες αντιθέσεις του λογικού και του παραλόγου, του ανθρώπινου μέτρου και της θεϊκής υπέρβασης.
Με βασικό άξονα την επιστροφή του Διονύσου στη Θήβα –μια συμβολική πορεία αφύπνισης, αποδοχής και ανατροπής– οι νεαροί ερμηνευτές κατάφεραν να μεταδώσουν με συγκινητική αφοσίωση την υπαρξιακή ένταση και τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα του έργου.
Η σύγκρουση ανάμεσα στον Πενθέα και τον θεό του ενθουσιασμού, τον Διόνυσο, δεν αποδόθηκε απλώς ως μυθολογικό γεγονός, αλλά ως διαχρονική προειδοποίηση για το τι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος επιχειρεί να ελέγξει το άγνωστο και το άρρητο.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στα τραγούδια της παράστασης, σε στίχους Έλλης Καλουτσάκη, που έντυσαν την παράσταση με έναν ήχο άλλοτε υπνωτιστικό, άλλοτε εκρηκτικό, εναρμονισμένο πλήρως με τη δραματουργική πνοή του Ευριπίδη.
Η μουσική παιδεία των μαθητών, αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητας του Μουσικού Σχολείου, λειτούργησε ως γέφυρα ανάμεσα στο αρχαίο δράμα και τη σύγχρονη ευαισθησία, ενισχύοντας τη ρυθμική ένταση και τη συναισθηματική φόρτιση κάθε σκηνής.
Τα κοστούμια, μελετημένα με αισθητική λεπτότητα, ανέδειξαν τους χαρακτήρες και υπογράμμισαν το τελετουργικό ύφος της παράστασης, φέρνοντας στο προσκήνιο το διονυσιακό στοιχείο όχι μόνο μέσα από το σώμα και τη φωνή, αλλά και μέσα από την όψη του σκηνικού σύμπαντος.
Η ομάδα «ΙΑΧΕΣ» απέδειξε ότι το αρχαίο δράμα δεν είναι υπόθεση ενός παρελθόντος κλεισμένου στα μουσεία, αλλά μια ζωντανή, παλλόμενη μορφή τέχνης που, όταν συναντά τη φρέσκια ματιά της νεότητας και την αφοσίωση στην έκφραση, μετατρέπεται σε πράξη σύγχρονη, ουσιώδη και βαθιά συγκινητική.
Ας κρατήσουμε ζωντανή τη δίνη του Διονύσου που μας προσέφεραν. Γιατί μέσα από τη νεανική τους αθωότητα, την καλλιτεχνική τους δεινότητα και τον σεβασμό τους στην παράδοση, οι μαθητές της Καστοριάς μας θύμισαν κάτι πολύτιμο: ότι το θέατρο, όταν αγγίζει την ψυχή, γίνεται πράξη μύησης – και λύτρωσης.
Νίκος Φουσιάνης, φιλόλογος
1 λεπτό ανάγνωση
