«Το περίπτερο της Ασπασίας δεν υπάρχει πια, κι όμως είναι πάντα εκεί!» (γράφει η Ντίνα Αγράμπελη)

«Πάω στο αυτοκίνητο, εκεί θα σε περιμένω, έχω παρκάρει στο περίπτερο της Ασπασίας» του λέω.
Έρχεται. «Ρε συ, μπερδεύτηκα» μιλάει σαν να μονολογεί, «το μυαλό μου έψαχνε το περίπτερο, πού μου είπε πως πάρκαρε; σκεφτόμουν μπερδεμένος.»
Και τότε συνειδητοποιώ κάτι είναι αυτονόητο: Το περίπτερο της Ασπασίας, που είχε κλείσει εδώ και δεκαετίες, δεν υπάρχει πια. Εδώ και είκοσι χρόνια ίσως, δεν λειτουργούσε και μάλιστα το 2019 το είχε πάρει το φορτηγό του Δήμου κι από τότε το σημείο έχει μείνει κενό. Όχι ένα κενό φυσικό, αλλά ένα κενό γεμάτο με μνήμες, με στιγμές.
Αν μπορούσα να βάλω μια ταμπέλα εκεί, θα έγραφε: «Εδώ υπήρχε το περίπτερο της Ασπασίας», με μικρά, καλλιγραφικά γράμματα. Να θυμίζει κάτι από το περίπτερο των ραντεβού μας, το σημείο αναφοράς της περιοχής, τότε που δεν χρειαζόμασταν χάρτη για να βρεθούμε.
Και είναι ίσως το μοναδικό περίπτερο με όνομα στην πόλη μας. Της Ασπασίας που εμείς οι μπούμερ την θυμόμαστε με νοσταλγία και αγάπη, να μας σερβίρει με ήσυχη ευγένεια ότι ζητούσαμε. Που δεν υπάρχει πια, αλλά συνεχίζει να ζει σε μια αποθήκη αναμνήσεων, σαν ένα μικρό νησί μέσα στον χρόνο.
Και που ασυναίσθητα επιστρέφουμε εκεί, στην αποθήκη εκείνη των εικόνων, για να ορίσουμε σημεία-σημάδια. «Στον φούρνο του Σεραφείμ», λέμε στον ταξιτζή που ρωτάει τον προορισμό μας.
«Στο Πνευματικό», «στο Oscar» ή «στον φούρνο του Κίτσου».
Που εδώ και πολλά πολλά χρόνια ως τόποι χρηστικοί δεν ισχύουν πια, αλλά μπορούν και μεταφέρουν-ακόμα και με την απουσία τους-μνήμες, κλωστές που μας συνδέουν με τις ιστορίες της ζωής μας, ανοιχτές πόρτες στην αστική ιστορία της πόλης. Που η μνήμη τους συνεχίζει να υπάρχει σαν μια «τόσο γλυκιά απουσία»…
Φωτογραφία: Δημήτρης Τσουρτσούλας