Εν τω μεταξύ στην όμορφη πόλη μας, αβρόχοις ποσί, η υπόθεση «δέντρα στις πλατείες» έφτασε στο τέλος της. Πλέον δεν υπάρχει ούτε μία από αυτές με δέντρα μέσα της. Με γειά μας με χαρά μας θα πω αφού η κινητοποίηση για την προστασία του αστικού πράσινου υπονομεύτηκε με επιτυχία και υιοθετήθηκε κιόλας από μεγάλη μερίδα κατοίκων.Μόνο επιτρέψτε μου εδώ να σας καταθέσω την συγκίνησή μου για ένα άρθρο που έγραψε ο Γιώργος Χατζηδημητρίου σχετικά πρόσφατα στην εφημερίδα Δημοκρατία (και που δεν ξέρω αν το πήρατε είδηση). Και επειδή περιέχει και πληροφορίες για την αστική- τοπική ιστορία, αντιγράφω μέρος του, και το ακουμπάω εδώ.Να το διαβάσετε τρυφερότητα παρακαλώ:[…] «Η δεύτερη, η πλατεία Μακεδονομάχων, είναι ακόμα πιο εμβληματική πλατεία, όπου παραδοσιακά τελούνται η έπαρση και η υποστολή σημαίας κάθε απόγευμα και κατατίθενται στέφανοι στην μνήμη των πεσόντων για την ελευθερία του Γένους στις εθνικές επετείους.
Στην Καστοριά, μετά την Καταστροφή του ΄22, εγκαταστάθηκαν απαρφανισμένοι Έλληνες του Μαρτυρικού Πόντου και Μικαρασιάτες κυρίως από την Απολλωνιάδα, ένα μέρος που μοιάζει εκπληκτικά με την σημερινή πόλη. Από εκεί μας ήρθαν κάτι στέρεοι άνθρωποι, οι περισσότεροι ψαράδες και χειρωνάκτες, όπως ο γερο-Μόρφης που έπινε ήσυχα ως το βαθύ γήρας τη ρετσινούλα του, όπως την έλεγε, ή ο μπαρμπα-Γιάννης ο Κεχαγιάς από το χωριό Αγιασματάκι, που φύτεψε μαζί με συγχωριανούς του όλα τα πλατάνια, περιμετρικά της πόλης.
Μέχρι να έρθουν αυτοί οι προκομμένοι άνθρωποι, η λίμνη τους φουρτουνιασμένους χειμώνες ορμούσε μέσα στα σπίτια και τα υγρά καλοκαίρια θέριζε τους ανθρώπους από τα κουνούπια η ελονοσία. Τα πλατάνια συγκράτησαν τα ορμητικά νερά και μάζεψαν στα φύλλα τους τα κουνούπια.
[…….]
Τι σημαίνουν για τους ανθρώπους της πόλης αυτοί οι χώροι; έναν κοινό τόπο συναντήσεων των μεγάλων, όπου μπορούν να πιουν στα δροσερά απόσκια τον καφέ τους παίζοντας μια παρτίδα τάβλι, μια όαση εκτόνωσης για την πιτσιρικαρία που «σκοτώνεται» στην μπάλα ή κυνηγιέται γύρω απ τα αγάλματα, ένα σημείο αναφοράς για τους φίλους που ανταμώνουν και τα λένε ήσυχα με τσίπουρο, κι ένα τοπόσημο εν κατακλείδι που χωρίς αυτό η πόλη δεν θα είναι ποτέ ίδια.»
(ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στην φωτογραφία)
