Χτες στη Λαϊκή Αγορά, ολόφρεσκα κεράσια πουλιόταν με 4,00 ευρώ το κιλό. Αντίστοιχα σε σούπερ μάρκετ πουλιόταν 8,60! Φάτε μάτια κανονικότητα, δηλαδή!
Αυτό επιτάσσει η αγορά, σου λέει ο άλλος. Πρέπει να την αφήσουμε, λέει, ελεύθερη. Ζούμε σε μια κανονική δημοκρατία. Τα πάντα λειτουργούν ελεύθερα, ακόμα και η αγορά! Ξέρει αυτή να αυτορυθμίζεται, επιμένουν οι ειδήμονες. Κι εμείς τσιμπάμε! Και επιλέγουμε να μη φάμε κεράσια και σήμερα! Πού θα πάει, δε θα σαπίσουν; Τότε να δεις κάθετη πτώση τιμών! Τότε να δεις αυτορρύθμιση που «παθαίνει» η αγορά!
Αντί κερασιών, τσιμπάμε λίγη «κανονικότητα», λέμε ένα «δόξα τω νεοφιλελευθερισμώ», σκουπίζουμε το σάλιο που μας τρέχει και συνεχίζουμε να παρηγοριόμαστε με τον μεγάλο εθνικό στόχο, το 2035 το δημόσιο χρέος να πέσει στο 120% του ΑΕΠ.
Όλοι μαζί αδερφωμένοι, ξελιγωμένοι, μεσάζοντες, μελλοντολόγοι και οικονομικές χαρτορίχτρες, πανηγυρίζουμε. Ανάβει η εξουσία τα λιβανιστήρια. Αρχίζουν οι ψαλμοί που ομνύουν στον περήφανο ελληνικό λαό, όπου με καρτερία και εθνική ευθύνη, βγάζει τη χώρα από το σκοτεινό αδιέξοδο στο οποίο μας έφεραν οι «άλλοι», οι κάθε λογής «άλλοι».
Ο «περήφανος» λαός, οσονούπω, οδηγεί τη χώρα, σε παραδείσους αφθονίας! Οσονούπω, όμως, έτσι; Μην παίρνουν, φίλε, τα μυαλά σου αέρα! Επί του παρόντος βολέψου με τη συνηθισμένη σου κανονικότητα: «όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι!»
Μικρό μεν, του «νοικοκυριού» δε!
