Στα νεκροταφεία σήμερα ανάβουμε κεράκια στους νεκρούς μας. Φιγούρες γυναικείες περπατούν στους στενούς χωμάτινους διαδρόμους, σκύβουν, ανάβουν κεράκι, συνεχίζουν στον επόμενο δικό τους απόντα, που μνημονεύουν σιωπηλά.
Τα ίδια κ εγώ. Η Άννα χαμογελάει πίσω από μια κορνίζα. «Δες το έτσι» της μιλάω λες και πρόκειται να μ ακούσει, «εσύ θα μείνεις για πάντα πενήντα χρονών, δεν θα γεράσεις, ποτέ δεν θα γίνεις εβδομήντα, ούτε θα δυσκολεύεσαι να σηκωθείς από πόνο της μέσης καθώς σκύβεις να στερεώσεις μια μικρή φλογίτσα μνήμης στο χώμα.»
Της χαμογελάω και εγώ. Μια πίκρα λυώνει αργά και κατεβαίνει από το στήθος στην κοιλιά, αναπνέω βαθειά, την διώχνω να πάει στο χώμα, στη μητέρα γή, να χαθεί εκεί, να λύωσει και να μετουσιωθεί σε κάτι άλλο, κάτι που χρειαζόμαστε πιο πολύ οι ζωντανοί αυτού του κόσμου.
Σε αγάπη, τρυφερότητα και χαρά.
Οι καρυδιές εντωμεταξύ μοσχοβολάνε. Ο ήλιος ζεσταίνει τα φύλλα τους και εκείνα απελευθερώνουν μυρωδιές που το ελαφρύ αεράκι φέρνει στην μύτη μας. Κλείνω τα μάτια και ανασαίνω με απόλαυση.
Οι άνθρωποι εδώ, έχουν κουρέψει τα χόρτα με επιμέλεια, τίποτα δεν έχει απομείνει, αγριολούλουδα πουθενά. Όλα καθαρά και τακτοποιημένα. Το μόνο που θυμίζει την πανέμορφη αναρχία της φύσης, είναι κάτι ξεχασμένοι τάφοι, που κανείς δεν θυμάται πια τίνος είναι, κανείς δεν ξεριζώνει τα αγριόχορτά τους, αυτές οι ψυχές, δεν μας χρειάζονται πιά τους ζωντανούς. Μας ξέχασαν, και εμας και την προκοπή μας και περνάνε ζωή και κότα στο Επέκεινα, χωρίς πρέπει, δεν πρέπει, θέλω και επιθυμώ.
Τους λατρεύω αυτούς τους τάφους. Μου δίνουν μαθήματα ανεκτίμητα και πολύτιμα. Τους λατρεύω για τα αγριολούλουδα που φιλοξενούν. Τους λατρεύω που δεν χρειάζεται να λυπάμαι γι ´ αυτούς. Που καμμία ανάγκη δεν τους σκλαβώνει. Που έχουν στήσει την αιώνια γιορτή τους με την ελευθερία και την ομορφιά της φύσης.
Και που έχουν γίνει ένα μαζί της.
1 λεπτό ανάγνωση
