Ο υπερπληθυσμός των αρκούδων δεν είναι ένδειξη υγιούς οικοσυστήματος αλλά είναι απόδειξη αποτυχίας διαχείρισης.
Οι αρκούδες δεν κατεβαίνουν στην πόλη από περιέργεια. Κατεβαίνουν από πείνα, γιατί το φυσικό τους περιβάλλον δεν μπορεί πια να τις θρέψει. Αυτός είναι ο ορισμός της περιβαλλοντικής κρίσης.
Όχι όπως τη φαντάζονται οι «οικολόγοι του καναπέ», αλλά όπως τη ζούμε εμείς, με πόρτες κλειδωμένες και παιδιά που φοβούνται να γυρίσουν μόνα τους σπίτι.
Και ρωτάω ευθέως: Αν αύριο μια αρκούδα επιτεθεί στο έφηβο παιδί μου, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη; Ο Δήμος; Το κράτος; Οι ευαίσθητοι σχολιαστές του πληκτρολογίου; Ή θα πείτε πάλι πως «φταίει ο άνθρωπος που μπήκε στο περιβάλλον της»;
Η Καστοριά δεν είναι καταφύγιο άγριας ζωής. Είναι πόλη ανθρώπων που έχουν δικαίωμα να ζουν με ασφάλεια. Η αληθινή οικολογία δεν είναι να προστατεύεις μόνο τα άγρια ζώα. Είναι να προστατεύεις και την ανθρώπινη ζωή, και την ισορροπία. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς υποκρισία.
Ο κόσμος έχει αγανακτήσει. Με τις αρχές, με τις «αρμόδιες» υπηρεσίες, αλλά και με τις οργανώσεις που υποτίθεται πως προστατεύουν τα ζώα, και που αντί να τα βοηθήσουν, τα αφήνουν να περιφέρονται πεινασμένα και εκτεθειμένα σε συγκρούσεις με τον άνθρωπο. Αυτό δεν είναι οικολογία αλλά εγκατάλειψη.
Και επαναλαμβάνω: Αν αύριο μια αρκούδα επιτεθεί στο παιδί μου, ποιος θα πάρει την ευθύνη;
Αρκετά με την αδράνεια.
Ο υπερπληθυσμός και των συγκεκριμένων κατά τα άλλα συμπαθέστατων ζώων δεν είναι αριθμός σε μια έκθεση. Είναι κίνδυνος για τους ανθρώπους και δυστυχία για τα ίδια τα ζώα.
Πρέπει να βρεθεί άμεση και πραγματική λύση χθες. Γιατί αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο…
Βίκυ Βέργου
