«Το ημερολόγιο μιας χήρας» του Μποστ ανεβάζει ο Σύλλογος Απανταχού Κλεισουριέων

Θεατρική Παράσταση από τη Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Απανταχού Κλεισουριέων ο Άγιος Μάρκος με έδρα τη Θεσσαλονίκη
Με ιδιαίτερη χαρά και τιμή σας προσκαλούμε στην παράσταση που ετοίμασε η Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Απανταχού Κλεισουριέων ο Άγιος Μάρκος με έδρα τη Θεσσαλονίκη. (Έτος ιδρύσεως 1919)
  Σάββατο 5 Ιουλίου  Ώρα: 19:00
 Χώρος: Θέατρο Ολυμπιακού Μουσείου Θεσσαλονίκης
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΚΑΜΑΡΙΕΡΑΣ» και την Υπόθεση Ντρέιφους στη Γαλλία
στο
«ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΧΗΡΑΣ» και τις «διευκολύνσεις» των ΗΠΑ στην Ελλάδα
Με αφορμή την παράσταση της Ομάδας του ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΚΛΕΙΣΟΥΡΙΕΩΝ ΚΛΕΙΣΟΥΡΙΕΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ στην οποία έχω τη χαρά και την τιμή να διδάσκω και να σκηνοθετώ ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΙΔΟΥ:
Φέτος θα ανεβάσουμε
Το Σάββατο 5 Ιουλίου
στο Θέατρου του Ολυμπιακού Μουσείου
στις 19.00
μια ελαφρώς διασκευασμένη εκδοχή του έργου
«Το Ημερολόγιο μιας χήρας» του Μποστ (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του
Μέντη Μποσταντζόγλου με πραγματικό ονοματεπώνυμο Χρύσανθος Βοσταντζόγλου).
Είναι εντυπωσιακό πώς ένας πραγματικά σπουδαίος καλλιτέχνης-συγγραφέας καταφέρνει μέσα από μια φαινομενικά «αθώα» κωμωδία καταστάσεων να σατιρίσει και να αναδείξει τόσα πολλά ζητήματα που απασχόλησαν κι απασχολούν την ελληνική κοινωνία.
«Η σάτιρά του στοχεύει κυρίως τον μικροαστό Έλληνα των μεταπολεμικών δεκαετιών, τον καθωσπρεπισμό, την ημιμάθεια και το νεοπλουτισμό, την ξενομανία, τις έντονες ταξικές αντιθέσεις της μεταπολεμικής Ελλάδας, καθώς και την ελληνική πολιτική ζωή. Ο Μποστ σατιρίζει ιδιαίτερα την εξάρτηση της Ελλάδας από τον ξένο παράγοντα, την εθνικοφροσύνη των δεξιών κομμάτων και τον θεσμό της Βασιλείας, ωστόσο σε πολλά κείμενα διακωμωδεί και την παράταξη της Αριστεράς, στην οποία ανήκε.»
Πίσω από κάθε αστείο σχόλιο, πίσω από κάθε αναφορά σε πρόσωπα και πράγματα υπάρχει ένα πλούσιο «πίσω κείμενο» που όσο περισσότερο το ανακαλύπτεις τόσο συνειδητοποιείς ότι η ιστορία και οι ιστορίες (καλλιτεχνήματα) επαναλαμβάνονται: στην περίπτωση της ιστορίας η επανάληψη αποδεικνύεται ως επί το πλείστον καταστροφική, ενώ στην περίπτωση των ιστοριών (καλλιτεχνημάτων) μπορεί να είναι αφάνταστα δημιουργική.
Σε κάθε περίπτωση η ιστορία της ανθρωπότητας και οι ιστορίες της τέχνης προχωράνε χέρι-χέρι και μακάρι μέσω της τέχνης να δούμε και να κατανοήσουμε αυτόν τον «καταναγκασμό της επανάληψης» που μας χαρακτηρίζει ως είδος. Ίσως έτσι να καταφέρουμε την τραγωδία και την κωμωδία να τα συναντάμε περισσότερο στη σκηνή παρά στην καθημερινότητά μας ως ανθρώπινα δράματα και καταστροφικά παρατράγουδα.
ΥΓ στον «τίτλο» αναφέρω το μυθιστόρημα «Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας» που ο ίδιος ο Μποστ αναφέρει (όχι τυχαία) στο θεατρικό του έργο. Αξίζει για όποιον αρέσκεται στα «πίσω κείμενα» να δει σε ποιο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο έγραψε ο Μποστ το δικό του «ημερολόγιο», γιατί αναφέρει το έργο του Οκτάβιου Μιρμπώ και με τι αφορμή έγραψε εκείνος το δικό έργο). Διασυνδέσεις  πάντα ενδιαφέρουσες κι επίκαιρες.